Ακόμα και τώρα θα έκανα χιλιόμετρα για να σε δω

Σήμερα αποφάσισα να μιλήσω για σένα, αγάπη μου. Να θυμηθώ εμάς. Όσα χιλιόμετρα κι αν έκανα, όσα ρίσκα κι αν πήρα, εσύ δεν ξέφυγες απ’ τη ζώνη ασφαλείας σου. Τόσες και τόσες διαδρομές για εκείνη την αγκαλιά μόλις βρισκόμασταν που κάθε φορά έμοιαζε να ‘ναι η πρώτη μας.

Πώς μπορώ να σε κατηγορήσω που δεν ένιωσες όπως εγώ; Πώς να σε δικάσω που δε μ’ ερωτεύτηκες όσο σ’ ερωτεύτηκα; Ίσως τελικά να πάλευα να σβήσω τα χιλιόμετρα απ’ τον χάρτη, την ίδια στιγμή που η πραγματική απόσταση ήταν ανάμεσά μας. Εγώ να θέλω να στα δώσω όλα κι εσύ απλώς ν’ αρνείσαι να τα δεχτείς.

Μπορεί και να σε τρόμαξε ο τόσος έρωτάς μου. Ίσως προσπαθούσα κι εγώ με τη σειρά μου να πείσω τον εαυτό μου πως με συνεχείς κι επίμονες προσπάθειες, κάποια στιγμή θα καταφέρουμε να φτιάξουμε το δικό μας μαζί. Μπορεί το ενδιαφέρον μου να σ’ έπνιγε χωρίς καν εγώ να το καταλαβαίνω. Ίσως πάλι η στιγμή να ‘ταν άκρως ακατάλληλη για να τα καταφέρουμε.

Ένα συναίσθημα μονόπλευρο κι εσύ όλο να με γειώνεις. Έγραψε κάποτε με περίσσεια μαεστρία ο Ελύτης «Έτσι μιλώ για σένα και για μένα, επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω να μπαίνω σαν Πανσέληνος». Δεν ήταν εύκολο να βλέπω κάθε φορά που πλησιάζαμε πως έχουμε απομακρυνθεί κι άλλο, να προσπαθώ να κάνω τις συναντήσεις μας όλο και συχνότερες μήπως και ξαναβρούμε τη χαμένη φλόγα, ενώ εσύ φαινόσουν ν’ απολαμβάνεις το ότι δεν ήμουν στην καθημερινότητά σου.

Την τελευταία μας φορά, φεύγοντας σου άφησα ένα βιβλίο. Έτσι για να διαβάζεις μια σελίδα κάθε φορά που θα περνάω απ’ το μυαλό σου και για να θυμάσαι πως κάποτε ήσουν το λιμάνι που ανυπομονούσα να καταλήξω. Ήσουν ο φάρος μου, όμως δε γίνεται να ζει κάποιος για πολύ με δεκανίκια.

Ακόμα και τώρα που φαντάζεις ανάμνηση μακρινή, θα έκανα ακριβώς τα ίδια χιλιόμετρα για να ‘ρθω να σε δω. Δε λογαριάζω ούτε εισιτήρια, ούτε ταλαιπωρία στον δρόμο. Κι  άλλη ζωή να ζούσαμε, πάλι θα σ’ έψαχνα να σ’ αγαπήσω. Πώς να ξεχάσω την ανάσα σου κι όλα εκείνα που μ’ έκαναν να πασχίζω να μηδενίσω την απόσταση ξανά και ξανά;

Γιατί έπρεπε να μάθω να ζω μακριά σου; Είναι δύσκολο να αποδεχτείς πως το πρόσωπο που απασχολεί το μυαλό σου τα βράδια δε νιώθει το ίδιο με σένα. Ο μονόπλευρος έρωτας σε κάνει να νιώθεις αδύναμος, δεν ξέρεις πώς ν’ αντιδράσεις και πώς να διαχειριστείς το συνονθύλευμα συναισθημάτων.

Τώρα σαν να σ’ ακούω να μου ψιθυρίζεις πως κάπου κάποτε θα ξαναβρεθούμε! Πως τότε οι συνθήκες θα ‘ναι ιδανικές και κάθε μέρα γιορτή στην αγάπη μας. Όμως φοβάμαι πως εγώ δε θα θέλω πια όταν εσύ θα μπορείς. Κι αν με ρωτήσεις αν σου κρατάω κακία, θ’ απαντήσω όχι. Καθένας μας δίνει ό,τι έχει στην καρδιά του κι αν η δική σου δε σε ‘φερε στο διάβα μου θα ‘χε τους λόγους της.

Να ‘σαι καλά και να χαμογελάς για να φωτίζονται τα μάτια σου. Δε μετανιώνω τα χιλιόμετρα που έκανα για σένα. Λένε πως η αγάπη είναι σαν τη μουσική και στο σωστό αφτί φαντάζει μαγική. Άραγε ποιο κομμάτι μάς έφερε ως εδώ;

«Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί. Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα».

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!