Πολλές φορές προσπαθούμε να καλύψουμε την απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου με άλλα πρόσωπα που ενδεχομένως του μοιάζουν. Αυτό που καταφέρνουμε είναι να παρατείνουμε τον πόνο μέσα μας και να αδικούμε και το άτομο απέναντί μας. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό και κατά πόσο είμαστε επιρρεπείς σε τέτοιες καταστάσεις;
Όταν φεύγει απ’ τη ζωή σου ένας άνθρωπος που αγαπάς νιώθεις πως ο κόσμος σου αδειάζει. Η σκιά του μένει στην άλλη μεριά του κρεβατιού και σε στοιχειώνει σαν κακό όνειρο. Νιώθεις σαν να γκρεμίστηκε ο κόσμος γύρω σου και σαν να ‘χεις πέσει απ’ τα ουράνια σε μια πραγματικότητα που καλείσαι να αντιμετωπίσεις χωρίς τα χέρια που θα ‘θελες να σε κρατάνε.
Έχεις προσπαθήσει ποτέ να ξεφύγεις από μια σκιά; Στην αρχή της γυρνάς την πλάτη και κάνεις πως δεν τη βλέπεις. Τη νιώθεις όμως να σε κοιτάει τα βράδια, πας σε άλλο δωμάτιο, σε παίρνει ο ύπνος στο σαλόνι αλλά ακόμη είναι εκεί και σε παρακολουθεί. Φεύγεις απ’ το σπίτι και ξέρεις πως όταν γυρίσεις θα τη βρεις εκεί που την άφησες.
Τι θα γινόταν αν έβαζες κάποιο άλλο πρόσωπο στη θέση της; Αν ξάπλωνε ένας άλλος άνθρωπος στην άδεια μεριά του κρεβατιού; Μπορεί ν’ αναγκαζόταν να σ’ αφήσει ήσυχο. Δεν έχεις να χάσεις κάτι αν το δοκιμάσεις. Προσπαθείς να δραπετεύσεις απ’ το κλουβί που σε ‘χει κλείσει το συναίσθημα της απώλειας. Να γαντζωθείς από μια χαραμάδα φωτός για να ξεφύγεις απ’ το σκοτάδι σου. Κι εκεί έρχεται η σκέψη πως αν αντικαταστήσεις τη σκιά του ανθρώπου που σε στοιχειώνει μπορεί επιτέλους να καταφέρεις να σπάσεις τα δεσμά. Άραγε καλύπτεται το κενό ή απλώς σκεπάζεις την πληγή μέχρι να ματώσει;
Η ουσία είναι να ξεπεράσεις κάποιον χωρίς να χρειαστεί να βρεις αντικαταστάτη, χωρίς να βάλεις προσωρινούς επιδέσμους, χωρίς δεκανίκια και βοηθήματα. Ν’ αντέχεις να μείνεις για λίγο με τις σκιές σου και τολμάς να σβήνεις το φως ακόμα κι όταν ξέρεις πως είναι εκεί. Δεν μπορείς να τρέχεις συνέχεια μακριά απ’ όσα σ’ ακολουθούν σ’ αυτή τη ζωή. Η μόνη λύση είναι να καταφέρεις να διώξεις τις σκιές μόνος σου, γιατί μόνο τότε δε θα επιστρέψουν να σε στοιχειώσουν. Θα μπορέσεις να είσαι κυρίαρχος του εαυτού σου, να ζεις με τις πληγές σου και να μην τις αφήνεις να ματώνουν ξανά και ξανά.
Δεν είναι η αγάπη που μας πονάει, αλλά ο φόβος να ζήσουμε τον ίδιο πόνο ξανά. Όμως αν δεν προσπαθήσεις να πετάξεις, δε θα μάθεις ποτέ αν τα φτερά σου θα σε κρατήσουν στον αέρα. Διώξε όσους δε σε γεμίζουν πια κι άσε ανοιχτές τις πόρτες να δεχτείς καινούριο κόσμο. Δεν μπορεί κανείς να δώσει τις δικές σου μάχες.
Είστε εσύ κι οι σκιές σου σ’ αυτόν τον πόλεμο. Τα όπλα τα διαλέγεις εσύ. Μπορεί να είναι οι αλήθειες, τα ψέματα, οι βαριές κουβέντες, η ασυμφωνία χαρακτήρων. Όλοι έχουμε σκιές με τις οποίες παίζουμε κυνηγητό. Το θέμα είναι να καταφέρεις να τις κλείσεις σε ένα μικρό κουτί και να κάνεις μια νέα αρχή! Εξάλλου, μην ξεχνάμε πως οποίος πραγματικά μας θέλει δε μας οδηγεί σε αδιέξοδο ούτε μας κάνει να παλεύουμε με τους δαίμονές μας. Θέλει θάρρος κι υπομονή, όμως όταν ο ήλιος βγαίνει οι σκιές χάνονται!
Υ.Γ Σε αυτόν που πολέμησα όλες τις σκιές για να τον φτάσω και παρ’ όλο που νικήθηκα πολλές φορές κατάφερα να λάμψω μέσα απ’ το σκότος μου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Σωτηροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
