Πώς αντιλαμβανόμαστε την έννοια της ευαλωτότητας και πόσο εύκολο είναι να συνυπάρξουμε με τον ευάλωτο εαυτό μας και να τον αγκαλιάσουμε; Πολλοί μεγαλώσαμε μαθαίνοντας από τον περίγυρό μας πως το να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας -πόσο μάλλον όταν είναι αρνητικά- είναι κάτι μεμπτό και θεωρείται αδυναμία.
Στην εποχή μας το να μην πατάς μονίμως γερά στα πόδια σου, το να υπάρχουν στιγμές που θες να λυγίσεις, θεωρείται κατακριτέο. Έτσι, είναι σαν να βρισκόμαστε πολλές φορές σε βαθύ πηγάδι χωρίς σκάλα να φτάσουμε στην κορυφή! Καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας και τα κρατάμε μέσα μας, με αποτέλεσμα να φτάνουμε σε σημείο να μοιάζουν με γόρδιο δεσμό. Και μόνο στο άκουσμα της λέξης «ευαλωτότητα» νιώθουμε πως ένα μικρό ή μεγαλύτερο ρίσκο παραμονεύει και το γερά χτισμένο κάστρο μας αρχίζει να τρίζει.
Το να ανοίγεσαι δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη κι όσο πιο σύντομα το καταλάβει κανείς τόσο πιο γρήγορα θα κάνει το μεγάλο βήμα για την εξέλιξή του τόσο ατομικά όσο και συναισθηματικά. Πιστεύουμε πως η ευαλωτότητα μάς καθιστά ανήμπορους στα μάτια άλλων. Έτσι, σταματάμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας και πέφτουμε χωρίς προσπάθεια να μας σηκώσουμε, γιατί ντρεπόμαστε που φτάσαμε σε σημείο να αισθανόμαστε κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Έχουμε μονώσει τον εαυτό μας από οτιδήποτε επώδυνο. Όμως η ίδια η μόνωση έχει κλείσει απ’ έξω οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Σαν να κλείνουμε την πόρτα ερμητικά για να μην μπει το ψύχος αλλά ταυτόχρονα χάνουμε το φως που θα μπορούσε να μας φτιάξει τη μέρα. Τα συναισθήματά μας είναι αυτά που μας καθιστούν αυτό που είμαστε, που μας συνδέουν με τους ανθρώπους γύρω μας. Πώς μπορούμε να τα απαρνηθούμε;
Το να νιώθουμε ευάλωτοι δεν είναι κάτι αρνητικό. Είναι η στιγμή που πρέπει να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας, να τον αφήσουμε να ξαποστάσει για λίγο στα χέρια μας. Όταν αισθανθούμε έτσι σημαίνει πως είμαστε σε επαφή με την αλήθεια μας και έχουμε βρει το θάρρος να την υποστηρίξουμε. Ας προσπαθήσουμε να ανοιχτούμε περισσότερο, κάνοντας στην άκρη την αβεβαιότητα, το ρίσκο και τον φόβο έκθεσης. Ας κάνουμε το πρώτο βήμα κι ας πούμε ένα «σ’ αγαπώ» κι ένα «σε συγχωρώ» στον εαυτό μας, ας τον αποδεχτούμε με τα καλά και τα στραβά του.
Σταματά να ψάχνεις μονίμως την τελειότητα, την επιβεβαίωση από τους γύρω σου και να προσποιείσαι κάτι που δεν είσαι μόνο και μόνο για να μη ρισκάρεις να δουν την αλήθεια σου! Το να αποδεχόμαστε την ευαλωτότητά μας δε σημαίνει να βγάζουμε τα μυστικά μας στη φόρα ή να ανοίγουμε την καρδιά μας σε ξένους. Η ευαλωτότητα πάει παρέα με τα όρια και θα πει ότι μοιραζόμαστε τα συναισθήματα και τις εμπειρίες μας με ανθρώπους που έχουν κερδίσει το δικαίωμα να τα ακούσουν.
Χρειάζεται θάρρος αλλά αξίζει τον κόπο να είμαστε ο εαυτός μας. Ατόφιοι, μετατρέποντας καθετί αρνητικό σε δύναμη και δημιουργώντας σκαλοπάτια για την κορυφή, όπου σίγουρα θα έχει υπέροχη θέα. Η παραδοχή και η αποδοχή της ευαλωτότητας μάς φέρνει σε επαφή με την ομορφιά της ατέλειας, των λαθών μας, των φόβων και των δυσκολιών, με άλλα λόγια με την ομορφιά του αυθεντικού εγώ μας.
Το να εκτίθεσαι δεν είναι πάντα εύκολο! Τίποτα όμως δεν πονάει περισσότερο από το να αφήνεις τη ζωή να περνάει μπροστά απ’ τα μάτια σου με τον φόβο μη μάθουν οι άλλοι πώς νιώθεις, με αποτέλεσμα να μην ανέβεις στο βαγόνι για να κάνεις το ταξίδι σου. Ένα ταξίδι που ανεξαρτήτως προορισμού οφείλεις να αγκαλιάσεις τη διαδρομή που ‘ναι γεμάτη νέα ξεκινήματα και εμπειρίες!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ
Συντάκτης: Ελένη Σωτηροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
