Τα ρίχνουμε όλα στους πρώην γιατί ενοχλεί να πούμε πως φταίξαμε

Οι σχέσεις, όπως όλοι ξέρουμε, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας από τη στιγμή που καταλαβαίνουμε ποιος είναι ο ρόλος τους στην καθημερινότητά μας. Σχέσεις διαπροσωπικές, σχέσεις φιλικές και σχέσεις ερωτικές. Και σε αυτές τις τελευταίες, που όλους λίγο πολύ μας έχουν κάψει, θα σταθούμε και στο σημερινό μας άρθρο.

Ξεκινώντας τη δημιουργία μιας ερωτικής σχέσης όλα μοιάζουν καινούρια και ξένα, καθώς μέρα με τη μέρα γνωρίζουμε όλο και περισσότερο το άτομο το οποίο αποφασίσαμε να χαράξουμε κοινή πορεία μαζί του. Γνωρίζουμε τόσο το άτομο όσο και τον ίδιο μας τον εαυτό μέσα από μια σχέση. Τι μας αρέσει μέσα σε αυτήν, τι δε μας αρέσει, τι μπορούμε να ρισκάρουμε και πόσες υποχωρήσεις ή και όχι μπορούμε να κάνουμε για μια σχέση που θέλουμε να ανθίσει. Μοιραζόμαστε στιγμές τόσο όμορφες όσο και άσχημες και καταλαβαίνουμε εντέλει τι είναι αυτό που μας κρατάει στη συγκεκριμένη συνθήκη ή τι είναι αυτό που μας έκανε να την αφήσουμε πίσω μας. Τι είναι αυτό που μας έκανε να εξυψώσουμε την ιστορία, ή να τη στριμώξουμε σε ένα μικρό κουτάκι με επιγραφή «αναμνήσεις».

Αν βλέπεις πως ήρθε η ώρα να πας παρακάτω, κάνε ένα κλικ εδώ!

Κάποιες σχέσεις καταλήγουμε πως δεν είχαν μέλλον γιατί στην πορεία καταλάβαμε πως είτε δεν ταιριάξαμε με το αποκαλούμενο «άλλο μας μισό», είτε γιατί οι καταστάσεις δε στάθηκαν με το μέρος μας, είτε γιατί δεν το θελήσαμε τόσο, είτε γιατί απλά ο άλλος δε θέλησε εμάς, ναι παιδιά, γίνονται κι αυτά. Όταν έρχεται το τέλος μια σχέσης ποτέ δεν είναι πασπαλισμένο με χρυσόσκονες. Τουλάχιστον για αυτόν που θέλησε να την κρατήσει. Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι γράφτηκε η τελευταία πράξη και να προχωρήσουμε τη ζωή μας μπροστά.

Ας μη γελιόμαστε. Κάθε τέλος, κάθε χωρισμός, είναι και μια απώλεια. Πώς γίνεται να διαγράψεις μια κοινή πορεία με ένα άτομο που έχει υπάρξει στην καθημερινότητά σου κι έχει γίνει μέρος αυτής; Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα του break up. Θυμός, κλάματα, στα πατώματα, πώς και γιατί «αφήσαμε το πρώην ταίρι να μας κάνει τέτοιο κακό»; Και πώς τώρα εμείς, οι χτυπημένοι απ’ τη μοίρα, θα μπορέσουμε «με τόσο συναίσθημα που ξοδέψαμε άδικα» να δώσουμε αλλού ξανά ευκαιρία και μια θέση στην καρδιά μας! Αχ τι μας βρήκε…

Πολλές φορές έχουμε την τάση να πιπιλάμε την καραμέλα και να βροντοφωνάζουμε σε φίλους και γνωστούς πως φταίνε οι πρώην μας. Εκείνοι μας πλήγωσαν ανεπανόρθωτα, εκείνοι μας έφεραν στα όριά μας, εκείνοι φταίνε στην τελική και για τα δικά μας τα λάθη! Κι εδώ έρχεται ένα μεγάλο ερώτημα. Άραγε φταίνε όντως εκείνοι για το γεγονός πως δεν μπορούμε να διαχειριστούμε συναισθήματα;

Ας βάλουμε τους πρώην σε ένα μικρό κουτάκι κι ας τους κλείσουμε για λίγο εκεί! Ποιοι πραγματικά θα έπρεπε να έχουν επιρροή πάνω μας; Αυτοί ή εμείς; Προφανώς και η απάντηση είναι πως αν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας, με όποιον άνθρωπο κι αν συνυπάρχουμε κι όσα δεινά κι αν περάσουμε, πάντα θα κατηγορούμε τους άλλους. Δε φταίνε οι πρώην που δεν προσπαθούμε να ωριμάσουμε και να ξεπεράσουμε όλα τα αρνητικά συναισθήματα. Εμείς φταίμε, όχι εκείνοι, που δε συγχωρούμε τους εαυτούς μας.

Κανένας δεν μπορεί να μας κάνει να γεμίσουμε αρνητικά συναισθήματα αν δεν το επιτρέψουμε εμείς! Αν δεν του δώσουμε αυτό το κλειδάκι που θα ανοίξει τον δικό μας κόσμο! Πώς μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον ότι δε μας έδωσε όσα θέλαμε αν πρώτα απ’ όλα δε δώσαμε εμείς στον εαυτό μας αυτά που χρειάζεται; Η ευτυχία του καθενός είναι προσωπική υπόθεση. Όταν μαθαίνουμε πως το να αγαπάμε αυτό το τρελό άτομο -ναι, για την πάρτη μας μιλάω- είναι το σημαντικότερο, μόνο τότε καταφέρνουμε να μην επιτρέψουμε σε κανέναν άλλο να διαχειριστεί το πώς νιώθουμε.

Κανένα συναίσθημα, ούτε καν αυτό της ζήλιας, δε θα μπορεί να μας αγγίξει. Όταν έχουμε την απαραίτητη αυτοπεποίθηση, αφήνουμε πίσω καθε τι που δε μας έκανε καλό. Το παρόν ανοίγεται μπροστά μας και πρέπει να το πιάσουμε από τα μαλλιά. Σαν μια ευκαιρία που μας δίνεται απλόχερα, να την αδράξουμε όπως εμείς θέλουμε. Την επόμενη φορά λοιπόν, πριν κατηγορήσουμε κάποιον πρώην που μας έχει δημιουργήσει αρνητικά συναισθήματα, ας σκεφτούμε, ας ζυγίσουμε κι ας τολμήσουμε να σηκώσουμε σημαία και τη δική μας ευθύνη!