Φθινοπώριασε κι όλα μοιάζουν να ξεκινάνε από την αρχή! Τα φύλλα στα δέντρα πέφτουν σαν κάτι να τα ταρακούνησε, σαν κάτι να τα παρότρυνε να μην παραμείνουν στάσιμα. Ο καιρός άρχισε να παίρνει μια άλλη μορφή, πιο υγρή και σκοτεινή και μας βρίσκει να ετοιμαζόμαστε για έναν ακόμα πολλά υποσχόμενο χειμώνα, κάνοντας μια μετάβαση σχεδόν απαραίτητη. Τα σχέδια είναι αυτόματα κάθε φθινόπωρο καθώς ο Σεπτέμβρης πάντα ανοίγει τη σεζόν και μαζί με αυτή και τις ευκαιρίες. Αναπολούμε ό,τι αφήσαμε πίσω μας το καλοκαίρι που πέρασε: πράγματα που βάλαμε στη λίστα μας και δεν προλάβαμε να κάνουμε, άλλα πάλι που πραγματοποιήσαμε και δημιουργήσαμε εκκωφαντικές αναμνήσεις για να μας συντροφεύουν.
Το φθινόπωρο υπήρξε ανέκαθεν για πολλούς από εμάς ένας σταθμός που θα καθορίσει πώς θα εξελιχθούν οι χειμώνες μας. Σαν να αποφασίζουμε κι εμείς να ξεκινάμε από την αρχή, κλείνοντας έναν κύκλο κι ανοίγοντας έναν καινούριο, όπως ξεκινούν από την αρχή οι εποχές. Αφήνοντας πίσω μας όσα δε μας τροφοδότησαν και με τα καλύτερα αποτελέσματα, δίνοντας τη σκυτάλη της ελπίδας μας σε μια άλλη τριάδα μηνών στο ημερολόγιο. Έχει μια δόση μελαγχολίας το φθινόπωρο και συνάμα μια δόση προσδοκίας για όσα έπονται. Είναι μια μετάβαση, ένα βήμα που δεν ξέρεις ότι θέλεις να κάνεις και ταυτόχρονα το έχεις ανάγκη.
Μαζί με το φθινόπωρο έρχονται και τα σχέδιά μας, ξεδιπλωμένα, έτοιμα να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθημερινότητά μας. Αναπάντεχο, απρόοπτο, απάτητο. Τα τρία “Α” του φθινοπώρου. Στα σκαλοπάτια της αναμονής πας και βάζεις καινούριες επιδιώξεις σε κάθε ένα, ξεκινώντας από το πρώτο μέχρι να φτάσεις στο πλατύσκαλο. Κι όσες δεν καταφέρεις στην πορεία, τους δίνεις μια να πέσουν κι ίσως τις ξαναστοιβάξεις αργότερα.
Είμαστε κι εμείς που λατρεύουμε το φθινόπωρο γιατί το βλέπουμε σαν μια μεγάλη ευκαιρία να ηρεμήσουμε από την ένταση ολοκλήρου του καλοκαιριού. Είναι κι αυτοί που το βλέπουν ως ευκαιρία να κλειστούν για λίγο σε έναν κόσμο περισσότερων βιβλίων, περισσότερων ημερών μέσα στο σπίτι βλέποντας ταινίες, φορώντας σιγά σιγά τα ζεστά τους, δημιουργώντας μια αμετάκλητη ως κι ερωτεύσιμη αίσθηση μελαγχολίας κοιτώντας έξω από το παράθυρο- γιατί το Ηοllywood μας έχει κάνει ζημιά!
Θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει το φθινόπωρο και μ’ έναν έρωτα που ενώ πάει να χαθεί, τα μέλη του βρίσκουν τρόπο να επανασυνδεθούν. Έναν έρωτα ο οποίος ανθίζει και περνώντας οι εποχές αρχίζει να χάνει τα φύλλα του πρώτου ενθουσιασμού με την ελπίδα πως θα δημιουργηθούν νέα, για να επιβιώσει πιο δυνατός. Έτσι όπως κι ο φοίνικας ξέρει να ξαναγεννιέται, έτσι όπως οι φύση γνωρίζει να σπάει για να ορθώνεται πιο γερή. Όπως οι πρώτες σταγόνες βροχής τις μέρες του φθινοπώρου που μας μελαγχολούν, αλλά ταυτόχρονα μας χαϊδεύουν οι τόσες μυρωδιές που γεννά το χώμα και μας παρηγορούν από όσα μας έκαψαν. Μια σειρά τόσο αντιφατικών πραγμάτων μεταξύ τους και ταυτόχρονα τόσο απολύτως ταιριαστών.
Σχολεία ανοιχτά, γέλια παιδιών πλημμυρίζουν του δρόμους, να μια άλλη εικόνα του Σεπτέμβρη. Άρχισε η ζωή να χορεύει σε ρυθμούς καθημερινότητας. Ένα φθινόπωρο που είναι στο χέρι του καθένα από εμάς να γίνει η αφορμή για έναν ηλιόλουστο χειμώνα. Ας αδράξουμε την ευκαιρία μας απολαμβάνοντας ό,τι δύναται να μας προσφερθεί προς τέρψη. Κι αν βρέχει λιγάκι, για καλό θα είναι. Θα φέρει η γη τα δώρα της. Κι εμείς, τα δικά μας.
Συντάκτης: Ελένη Σωτηροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
