Αφού ξεπέρασα εσένα μπορώ να καταφέρω τα πάντα

Οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας τεράστια αποθέματα δύναμης. Πολλές φορές φθάνουμε στα όριά μας, νομίζουμε ότι δε θα τα καταφέρουμε, όμως, δια μαγείας βρίσκουμε, σχεδόν πάντα, τη δύναμη να σηκωθούμε ξανά και να συνεχίσουμε το δύσκολο δρόμο μας.

Κάποιοι με περισσότεροι στήριξη και κάποιοι με λιγότερη, όσο η ζωή συνεχίζεται, οφείλουμε να παλεύουμε για τον εαυτό μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Κανείς δε θα μας στρώσει ένα δρόμο γεμάτο ροδοπέταλα και το νόημα της ζωής δε βρίσκεται στην ευκολία της.

Όταν σ’ έχασα, έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Δεν ήξερα πού να κοιτάξω για να βρω ξανά το γέλιο μου. Δεν ήξερα ποιον να πάρω τηλέφωνο για να ζητήσω τη συμβουλή του και για να πάρω λίγη σιγουριά από τα λόγια του. Δεν ήξερα πώς θα έκανα τον εαυτό μου να νιώσει ξανά για κάποιον άλλο όλα όσα ένιωθε για σένα. Δεν ήθελα κανέναν στο κρεβάτι μου, δεν ήθελα άλλη ανάσα να σκεπάζει την ανάσα μου κι άλλο χέρι ν’ αγγίζει το σώμα μου.

Από που θ’ άρχιζα ξανά; Από πού θα την έπιανα τη ζωή μου για να την αγαπούσα και πάλι; Με ποιον θα καβγάδιζα, για ποιον θα έκλαιγα, για ποιον θ’ ανησυχούσα τα βράδια και ποιον θα περίμενα με τόση αγωνία να ‘ρθει; Για μεγάλο διάστημα ήμουν σαν ενδημικό πουλί σε λάθος χώρα. Κρύωνα και ένιωθα μόνη. Σ’ είχα ανάγκη. Πιο πολύ απ’ όσο πίστεψες ποτέ.

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι φερόμουν εγωιστικά. Ήμουν άδικη με τη ζωή και τον εαυτό μου. Άνθρωποι πεινάνε, αρρωσταίνουν, χάνουν τις δουλειές τους, τα παιδιά τους κι όμως κάπου βρίσκουν τη δύναμη για να συνεχίσουν. Κι εγώ; Θ’ άφηνα ένα χωρισμό να με διαλύσει; Ήταν απλά ένας χωρισμός που έτσι κι αλλιώς τον περίμενα και που δε με βρήκε καλά προετοιμασμένη.

Είχα παλέψει στη ζωή μου για σημαντικότερα και μεγαλύτερα πράγματα και τα είχα καταφέρει. Είχα επιβιώσει κι έφτασα στο σήμερα χωρίς να ζητήσω σημαντική βοήθεια από κανέναν. Θα τα κατάφερνα και τώρα όπως πάντα. Είχα τη θέληση, πήρα την απόφαση και μου έλειπαν μόνο οι τρόποι.

Ένα χρόνο μετά άλλαξαν τόσα πολλά κι εσύ δεν ήσουν ποτέ εκεί για να τα δεις ή να τα συζητήσεις μαζί μου. Η ζωή μου πήρε άλλα και μου έδωσε άλλα. Χαρές και λύπες που δε μοιραστήκαμε ποτέ. Η επιθυμία μου να σε δω έγινε φόβος και ο έρωτας από εξάρτηση έγινε ανάμνηση. Σ’ αγαπούσα όμως δε θα σε ζητούσα ποτέ πίσω γιατί θα ερχόσουν μόνο και μόνο για να φύγεις πάλι. Σε ήθελα, όμως όχι έτσι. Όχι για λίγο.

Πλέον μέσα μου ήταν όλα ξεκάθαρα και μπορούσα να προχωρήσω, χωρίς θυμό και απογοήτευση. Η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα για να ξεπεράσει κανείς ένα χωρισμό. Η αποδοχή και μετά η συγχώρεση.

Τώρα πια ξέρω ότι αυτός ο χωρισμός ήταν αναπόφευκτος. Λυπάμαι μόνο που δεν κράτησε λίγο ακόμα. Όμως, και το λίγο ακόμα δε θα ήταν ποτέ αρκετό. Τώρα, μπορώ να γελώ δυνατά και να λέω στον εαυτό μου «αφού ξεπέρασα εσένα, μπορώ να καταφέρω τα πάντα».