Ανήμπορη γιαγιάκα μέχρι να δει άδεια θέση σε λεωφορείο

Η καθημερινή μετακίνηση στην πόλη με τα μέσα μαζικής μεταφοράς μπορεί να γίνει σκέτη ταλαιπωρία, μας έρχεται όμως πιο οικονομικά κι έχει και τη δική της χάρη. Σε ένα λεωφορείο, σε ένα τραμ ή σε τρένο συναντάς όλων των ειδών ανθρώπους κι αν είσαι παρατηρητικός τύπος μπορείς να απολαύσεις τη διαδρομή ως τον προορισμό σου, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στις ζωές άλλων.

Η πιο ενδιαφέρουσα ομάδα ανθρώπων που χρησιμοποιεί τη δημόσια συγκοινωνία είναι η τρίτη ηλικία. Γιαγιούλες και παππούδες που δε χρησιμοποιούν απλά τα δημόσια μέσα για πρακτικούς λόγους, αλλά και για κοινωνικοποίηση. Είναι ένας χρόνος που πραγματικά απολαμβάνουν καθώς βγαίνουν για λίγο απ’ το σπιτάκι τους και συναντούν άλλες γιαγιάδες και παππούδες, σκανάρουν τη νεολαία που τυγχάνει να βρεθεί μπροστά τους και κουτσομπολεύουν ασταμάτητα. Αν τους στόμα τους δεν ανοιγοκλείνει, τότε το βλέμμα τους θα είναι σίγουρα καρφωμένο πάνω σε κάποιο γνωστό ή άγνωστο άτομο που πέφτει άθελά του κι εν αγνοία του θύμα της πιο σκληρής κριτικής.

Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τις ατρόμητες γιαγιάδες απ’ το να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν μια θέση στο λεωφορείο. Απ’ τη στιγμή που θα γίνει το eye contact με άδεια θέση μέσα σε γεμάτο λεωφορείο ξεπερνάνε και τα ρεκόρ του Μπόλντ. Το βλέπουν σαν δεύτερο σπίτι τους, εξάλλου. Αυτές το χρησιμοποιούν συνεχώς κι έχουν προτεραιότητα. Μέχρι κι ο οδηγός μπορεί να τις ξέρει με το όνομά τους.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι είναι γαϊδουριά ν’ αφήνουμε ένα άτομο τρίτης ηλικίας, που μπορεί να έχει χίλια προβλήματα υγείας, να στέκεται μέσα σ’ ένα γεμάτο λεωφορείο κι εμείς να καθόμαστε. Το άγριο βλέμμα, το οποίο γίνεται πιο επιβλητικό απ’ τις ρυτίδες του προσώπου κι η κατάρα που, ενδεχομένως, θα μας ρίξει, θα μας αξίζουν.

Υπάρχει και το άλλο με τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Αν δε διεκδικήσουν τη δική μας θέση θα καθίσουν στη διπλανή μας. Κι αν είναι ομιλητικοί, ποιος τους πιάνει. Αν δε ρίξουν έναν γρήγορο υπνάκο, συνοδευμένο από ελαφρύ ροχαλητό, θα σε πιάσουν στην κουβέντα και μάλιστα δε θα περιοριστούν στα τυπικά, αλλά θα ξεπεράσουν κάθε όριο αδιακρισίας.

Τι κι αν πρώτη φορά μας βλέπουν μπροστά τους, δεν έχει σημασία. Θα μας πουν τα πάντα για τη ζωή τους, θα χορτάσουν την περιέργειά τους ρωτώντας τα πάντα για τη δική μας ζωή και φυσικά θα μας συμβουλεύσουν γιατί, ως μεγαλύτεροι σε ηλικία, ξέρουν καλύτερα! Το θέμα είναι ποιος μας σώζει όταν αρχίζουν να μιλάνε για κόμματα, δικτατορίες και για την καλύτερη Ελλάδα των πιο παλιών χρόνων που τους έχει λείψει.

Όπως και να ‘χει, τις πιο πολλές φορές τίποτα δε γίνεται κακοπροαίρετα κι είναι πάντα εύκολο να τους καθοδηγήσουμε εκεί που θέλουμε ή αν δε νιώθουμε τύψεις να τους κόψουμε τη φόρα ή να τους αγνοήσουμε. Η άλλη αλήθεια είναι ότι πάντα κάτι έχουμε να μάθουμε απ’ αυτούς κι ας μην είναι εκπαιδευτικές, ιστορικές ή πολιτικές γνώσεις. Που και τέτοιες ορισμένοι ηλικιωμένοι έχουν πολλές. Μπορούμε, επίσης, αν το πάρουμε χαλαρά το πράγμα, να γελάσουμε λίγο και να περάσουμε ευχάριστα την ώρα μας στο λεωφορείο.

Η τρίτη ηλικία στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι μια πραγματικότητα που ή θα αποδεχθούμε και θα την απολαύσουμε ή που θα έλθουμε σε ρήξη μαζί της. Το πρώτο είναι, φυσικά, προτιμότερο!