Δεν μπορείς να παριστάνεις πως όλα είναι καλά όταν κάτι σε πληγώνει

Μία απ’ τις περιπτώσεις που οι άνθρωποι λανθασμένα σιωπούν, είναι όταν το κάνουν για να μη χάσουν κάποιον που αγαπούν. Υπό την απειλή του χωρισμού σφραγίζουν το στόμα τους μπροστά σε όσα τους πληγώνουν. Δε μιλάνε για ν’ αποφύγουν τους καβγάδες και τις έντονες συζητήσεις και γιατί φοβούνται τις συνέπειες ενός τέτοιου καβγά.
Η λανθασμένη, όμως, και παθητική αυτή στάση δεν οδηγεί πουθενά, όπως ούτε και το να κρύβεται κανείς πίσω απ’ το δάχτυλό του.

Κανείς δεν προστάτευσε τη σχέση του και τον εαυτό του, προσποιούμενος ότι όλα είναι καλά και κανείς δεν κράτησε το σύντροφό του, αφήνοντας τον ν’ αλωνίζει αισθήματα και να εκμεταλλεύεται καταστάσεις. Η σιωπή μπροστά σε πράγματα που μας ενοχλούν, μπορεί να γίνει επικίνδυνα ανθυγιεινή, σε σημείο που, στο τέλος, μας πνίγει ή προκαλεί μία μεγάλη αισθηματική έκρηξη, διαλύοντας τα πάντα στο πέρασμά της.

Κάθε υποψία, αμφιβολία, ερωτηματικό και κάθε άσχημο συναίσθημα που βιώνουμε στη σχέση μας πρέπει να το μοιραζόμαστε με το σύντροφό μας, ο οποίος με τη σειρά του, αν νοιάζεται, θα κάτσει ν’ ακούσει προσεκτικά χωρίς κόμπλεξ και παροξυσμούς. Η τυχόν αρνητική του στάση κι απροθυμία του να συζητήσει ένα παράπονό μας ή ένα πρόβλημα που υπάρχει στη σχέση, τον καθιστά ένοχο των πράξεών του ή ανίκανο να παίζει στα ίσα το παιχνίδι των σχέσεων.

Το να ζει κάποιος υπό το φόβο του χωρισμού κάθε φορά που θέλει να συζητήσει κάτι που τον ενοχλεί, είναι σαν να ζει με μία θηλιά στο λαιμό ή ένα πιστόλι στον κρόταφο. Οι δυνάμεις πίεσης που ασκούνται πάνω του γίνονται όλο και πιο έντονες, μέχρι που σπάνε τη σιωπή του με τον χειρότερο τρόπο. Τελικά διαλύει μόνος του τη σχέση του, ενώ θα μπορούσε -αν είχε μιλήσει πιο νωρίς- να μείνει, να παλέψει και να τη σώσει. Από ένα σημείο και μετά, όμως, μαζεύονται τόσα πολλά που δημιουργούν ένα αξεπέραστο συναισθηματικό αδιέξοδο.

Πρέπει, λοιπόν, να μιλάμε. Να συζητάμε τα πάντα. Ν’ αποβάλουμε το φόβο του χωρισμού από μέσα μας αν πραγματικά πιστεύουμε στον άνθρωπό μας. Δεν μπορούμε να προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά όταν υπάρχουν πράγματα που μας πληγώνουν και μας ενοχλούν. Είναι απόλυτα φυσιολογικό μία σχέση να έχει προβλήματα κι αυτά δε θα λυθούν ποτέ από μόνα τους, περιμένοντας τον άλλο ν’ αλλάξει ή να καταλάβει κάτι χωρίς να του το υποδείξουμε.

Κι όταν τα προβλήματα αυτά δε λύνονται, τότε τι; Πάντα πρέπει να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας κι αυτό το ενδεχόμενο. Πρέπει να το δεχτούμε και να το χωνέψουμε. Κάθε καβγάς μπορεί να είναι κι ο τελευταίος. Ίσως αυτός να μην είναι τελικά ο άνθρωπός μας. Ίσως να κάναμε λάθος σε αυτή την περίπτωση, ίσως κι ο κύκλος μας να έκλεισε. Οφείλουμε στη σχέση μας να τεντώσουμε το σχοινί όσο τεντώνεται για να δούμε τις αντοχές της.  Οφείλουμε στον εαυτό μας να είμαστε ειλικρινείς και να τον ελευθερώσουμε απ’ το φόβο του χωρισμού.

Ό,τι μας πληγώνει, το λέμε. Λίγο θάρρος χρειάζεται για να γίνουν τα πράγματα πιο εύκολα κι απλά. Μπορεί και να βασανιζόμαστε χωρίς λόγο τελικά. Μπορεί ο άνθρωπός μας να είναι πρόθυμος ν’ ακούσει, ν’ αλλάξει όταν χρειάζεται ή και να μας καθησυχάσει όταν αγχωνόμαστε άδικα. Ποτέ δε θα μάθουμε, ποτέ δε θα νιώσουμε καλά και ποτέ δε θα πάμε τη σχέση μας παρακάτω, αν δε μιλήσουμε…