Κάποια πράγματα και κάποιοι άνθρωποι είναι ωραία, μόνο όσο υπάρχουν στο μυαλό μας. Αν ξεπηδήσουν στην πραγματικότητα, μας πληγώνουν και μας απογοητεύουν.
Και είναι πολύ λογικό να συμβαίνει αυτό, γιατί πολλές φορές τα ποθητά σε μας πρόσωπα δεν έχουν καλές προθέσεις απέναντί μας, ούτε νιώθουν το ίδιο, αλλά ούτε και αντιλαμβάνονται τις σχέσεις, τον έρωτα και γενικά τη ζωή με τον ίδιο τρόπο. Κι αυτό όπως είπαμε είναι λογικό και απόλυτα φυσιολογικό. Εξάλλου, ποιος ορίζει το σωστό και το λάθος; Ο καθένας κτίζει τα πιστεύω του και πράττει ανάλογα με τα όσα έχει ακούσει, δει και βιώσει, γι’ αυτό και οι προσδοκίες μας για κάποιους πέφτουν στο κενό και τσακίζονται.
Κάπως έτσι ξεκινάμε και μια σχέση. Mε τα μυαλά φουσκωμένα, με υψηλές προσδοκίες, με μια όμορφη εικόνα που φτιάξαμε στο μυαλό μας βασισμένη στα δικά μας θέλω, τα δικά μας πρέπει και αισθήματα.
Σε μία τέλεια σχέση (έτσι όπως έχει πλαστεί στον εγκέφαλό μας) θα κάναμε τα πάντα μαζί, θα μαγειρεύαμε και θα μοιράζαμε τις δουλειές του σπιτιού, θα μας άνοιγε την πόρτα για να περάσουμε πρώτες, θα μας παρηγορούσε όταν γεμίζαμε ανασφάλειες, θα μας έπαιρνε να χορέψουμε κάτω από το φεγγάρι, θα μας ετοίμαζε ρομαντικά δείπνα όταν αργούσαμε στη δουλειά και λοιπά «θα» που δεν γίνονται ποτέ πραγματικότητα, γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν ούτε καν σαν σκέψεις στο μυαλό του άλλου.
Ερωτευόμαστε ένα πρόσωπο και μια ιδέα που πιθανότατα να μην υπάρχει και στη συνέχεια, οι καβγάδες, τα κλάματα και οι πληγές μας ρίχνουν από το ουρανό στο πάτωμα. Κι εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα.
Συμβιβαζόμαστε ή προχωράμε παρακάτω με την ελπίδα ότι θα βρούμε αυτό που ψάχνουμε ή έστω κάτι παραπλήσιο; Κι αν όμως αγαπάμε αυτό το πρόσωπο πραγματικά; Τότε κολλάμε και προσπαθούμε τι; Να το αλλάξουμε ή να αλλάξουμε τον εαυτό μας; Πόσο δύσκολο είναι να πάμε κόντρα στην ιδιοσυγκρασία μας και πόσο θ’ αντέξουμε;
Σε όλους μας ίσως συμβεί ν’ αγαπάμε ένα άνθρωπο και ταυτόχρονα να τον μισούμε, γιατί τελικά δεν αντιπροσωπεύει την εικόνα που είχαμε γι’ αυτόν στο μυαλό μας. Είναι αυτές οι σχέσεις μίσους και πάθους για τις οποίες πολλάκις διαβάσαμε σε βιβλία και είδαμε σε ταινίες, όμως όταν μας συμβεί δεν μπορούμε εύκολα να ξεφύγουμε. Γιατί απλούστατα κανένας έρωτας και καμία σχέση δεν έρχεται με ρήτρα. Απλά συμβαίνει και αφήνουμε τα γεγονότα να μας παρασέρνουν.
Το μόνο σίγουρο είναι πως σε μία σχέση πρέπει να γίνονται συμβιβασμοί, γιατί δύο άνθρωποι από δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους βρίσκονται σε διαδικασία για να φτιάξουν το δικό τους κόσμο. Συμβιβασμοί όμως και από τις δύο πλευρές γιατί αλλιώς δεν βγαίνει!
Το να διώξεις κάποιον που αγαπάς επειδή δεν εξελίχθηκε στον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο που διάβαζες στα παραμύθια είναι κάτι που θα το μετανιώσεις σίγουρα. Το να προσπαθήσεις και να τα δώσεις όλα εφόσον κρίνεις ότι αξίζει και εφόσον ο άλλος κάνει κάποιους συμβιβασμούς είναι το καλύτερο δώρο που θα κάνεις (εν τέλει) στον εαυτό σου.
Γιατί ακόμη κι αν τελειώσει αυτή η σχέση θα ξέρεις ότι τα έχεις δώσει όλα, ότι έμαθες και πλέον είσαι έτοιμη και πιο δυνατή να προχωρήσεις στο επόμενο στάδιο της ζωής σου, χωρίς να μετανιώνεις για τίποτα.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
