Σε μία συνέντευξη που είχα πρόσφατα μ’ έναν πολύ καλό κι αγαπημένο ηθοποιό, μου είπε «η ευτυχία είναι επιλογή κι εγώ επιλέγω να είμαι ευτυχισμένος». Μου έκανε φοβερή εντύπωση η φράση του αυτή και σφραγίστηκε στο μυαλό μου από τότε.
Σκεφτόμουν όμως ότι για να είναι κανείς ευτυχισμένος πρέπει να επιλέξει καταστάσεις κι ανθρώπους που τον κάνουν ευτυχισμένο. Ν’ αποβάλλει ότι τον κρατά στη μιζέρια ή ακόμη και σε μία ευθεία γραμμή συναισθημάτων και να βάλει τον εαυτό του πάνω απ’ τους άλλους.
Για κάποιους είναι εύκολο να βάζουν πρώτα τη δική τους ευτυχία και μετά αυτήν της οικογένειάς τους, των παιδιών τους αν έχουν, των φίλων τους, όμως για κάποιους άλλους είναι πάρα πολύ δύσκολο κι αυτοί είναι συνήθως που κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο.
Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι που κάνουν λάθη είναι πιο αδύναμοι ή πιο δειλοί. Αυτοί που προσπαθούν να προστατέψουν τους άλλους, κρατώντας αυτά που θέλουν οι ίδιοι, γιατί κάποια στιγμή καταλαβαίνουν ότι δεν τους παίρνει άλλο.
Κι έτσι μπαίνουν σε φαύλους κύκλους χωρίς τελειωμό. Κάποιοι άλλοι πιο τολμηροί και πιο αποφασιστικοί καταφέρνουν να ισορροπήσουν τα πράγματα χωρίς να σκεφτούν τι θα πει ο κόσμος, χωρίς ν’ αποποιούνται των ευθυνών τους και χωρίς να φοβούνται να ξεβολευτούν.
Η ευτυχία είναι επακόλουθο λοιπόν κάποιων επιλογών κι αυτές οι επιλογές έχουν όνομα: ελευθερία, αγάπη, έρωτας. Αυτές είναι οι σταθερές αξίες στη ζωή ενός ανθρώπου σ’ όποιο πολιτισμό κι αν υπάρχει, όσα λεφτά ή ανέσεις κι αν έχει. Αυτές οι τρεις και μ’ αυτή τη σειρά καθορίζουν την ευτυχία μας.
Από ‘κει και πέρα ξεκινούν οι πιο εξειδικευμένες επιλογές που έχει να κάνει κάποιος στη ζωή του, ανάλογα με τις καταστάσεις που βιώνει και με τους στόχους που θέτει, αλλά και με το πώς ορίζει τις τρεις πιο πάνω λέξεις. Τι σημαίνει δηλαδή για μένα αγάπη; Τι σημαίνει ελευθερία και τι σημαίνει έρωτας; Ο καθένας ορίζει τη σημασία τους διαφορετικά, δεν πρέπει όμως να τις ορίζει όπως τον βολεύει κι εδώ κρύβεται η παγίδα. Πίσω απ’ αυτήν την παγίδα κρύβεται η μιζέρια.
Ορίζοντας τη δική μου σημασία για τις λέξεις ελευθερία, αγάπη κι έρωτα κατάλαβα ότι είσαι μέσα και στις τρεις. Και δεν είσαι απλώς ένα μικρό κομμάτι τους, αλλά το μεγαλύτερο. Μαζί σου νιώθω ελεύθερη, νιώθω αγάπη και νιώθω τον έρωτα, όπως ποτέ άλλοτε. Συμπέρασμα: μαζί σου νιώθω ευτυχισμένη, γι’ αυτό και σε επιλέγω.
Γιατί ο χρόνος μαζί σου μηδενίζεται, όπως ακριβώς όταν γράφω. Νιώθω το ίδιο αίσθημα ευφορίας κι ανακούφισης. Προσέχεις να μην πονέσω, με φροντίζεις, με προστατεύεις, μου μιλάς και με κοιτάς στα ματιά, με προετοιμάζεις για τη φυγή σου, με θέλεις με πάθος, με κάνεις να γελώ. Aκόμη κι η μυρωδιά σου θυμίζει χαρούμενες εικόνες.
Έτσι πρέπει να είναι ο έρωτας τελικά. Εσύ μου το έμαθες αυτό. Να σε κάνει να γελάς κάθε μέρα και να σε κάνει να κλαις σπάνια. Να ξέρεις ότι θα τελειώσει και παρ’ όλα αυτά να θες να τον ζήσεις πιο έντονα. Γιατί ξέρεις ότι κάτι τόσο όμορφο δεν μπορεί ποτέ να πονέσει, ακόμη κι αν κάποτε τελειώσει, θα τελειώσει με ωραίο τρόπο.
Κι όταν κάποτε φύγεις, ακόμη κι η ανάμνησή σου θα είναι χαρούμενη ανάμνηση, έτσι όπως αρμόζει σ’ αυτό που ζούμε τώρα.
Επιμέλεια κειμένου Πράξιας Αρέστη: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
