Δυνατοί μέχρι να ερωτευτούμε

Πότε μετρά ένας άνθρωπος τις δυνάμεις του; Μπροστά στα προβλήματα, αλλά περισσότερο μπροστά στις αδυναμίες του. Όταν έρχεται η στιγμή ν’ αντιμετωπίσει τους μεγαλύτερους του φόβους, όταν χάνει αυτούς που αγαπά, όταν πρέπει να βάλει το καλό τους πάνω απ’ το δικό του.

Ο καθένας από μας, απ’ την πρώτη μέρα που βγαίνει απ’ τις προστατευτικές αγκάλες της μητέρας του για να βγει στον κόσμο, δίνει τις δικές του, καθημερινές μάχες -άλλοτε με τον εαυτό του κι άλλοτε με τους γύρω του. Μέσα απ’ αυτές τις μάχες κτίζει χαρακτήρα, δυναμώνει, δημιουργεί σχέσεις με ανθρώπους σε διάφορα επίπεδα, μαθαίνει πώς λειτουργεί ο κόσμος, αλλά μαθαίνει και τον εαυτό του.

Πέφτει και πληγώνεται κάποτε βαθιά και κάποτε επιφανειακά, όμως, ξανασηκώνεται μέχρι να έλθει το τέλος. Και κάθε φορά που σηκώνεται, έχοντας μια καινούργια εμπειρία στο σακίδιό του, νιώθει πιο έμπειρος, πιο έξυπνος και πιο δυνατός.

Όσες περισσότερες μάχες κερδίσουμε στη ζωή, τόσο πιο δυνατοί νιώθουμε. Είμαστε νέοι, υγιείς, έτοιμοι να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας διαβάζοντας ή δουλεύοντας. Πετυχαίνουμε συνεχώς στόχους, κάνουμε τις αποτυχίες επιτυχίες και βιώνουμε τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας μας με το κεφάλι ψηλά. Λίγα είναι αυτά που μπορούν να μας ρίξουν και λίγα αυτά που δεν μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε. Μάθαμε, όταν χρειάζεται, να επιβιώνουμε με τα λίγα, να κοιτάμε κατάματα την ανεργία και να μην την παθαίνουμε εύκολα με τους ανθρώπους.

Και με τόσα που επιτυγχάνουμε, σιγά να μην κάτσουμε ν’ ασχολιόμαστε με τα ερωτικά μας. Σιγά να μην κάτσουμε να χολοσκάμε που είμαστε μόνοι ή που έχουμε χωρίσει. Υπάρχουν τόσα σημαντικά πράγματα να σκεφτούμε και να κάνουμε. Θα ‘πρεπε να μας αρκεί που καλύπτουμε τις σωματικές μας ανάγκες και γεμίζουμε τις τρύπιες ανασφάλειες μας με σαρκική απόλαυση. Κι αυτοί που γράφουν και γράφουν τον έρωτα γιατί ασχολούνται τόσο; Δεν έχουν κάτι πιο σοβαρό να κάνουν, απ’ το να σκέφτονται όλη μέρα αυτές τις βλακείες;

Τέτοια κι άλλα μεγάλα λόγια λέμε στον εαυτό μας και τους γύρω μας. Μεγάλα λόγια που κρύβουν πίσω τους μεγάλα ψέματα. Γιατί μια καλή μέρα ερωτευόμαστε. Γινόμαστε τρωτοί, ευάλωτοι κι έχουμε ανάγκη κάποιον, χωρίς τη θέλησή μας. Μια καλή μέρα έρχεται ένας άνθρωπος που ανατρέπει όλα όσα με σιγουριά δηλώναμε και διαλύει τις αντιστάσεις μας.

Είναι δύσκολο για πολλούς ανθρώπους να ρίξουν τον εγωισμό τους και να πουν ότι υποφέρουν από έρωτα. Δεν μπορεί ο οργανισμός τους να το δεχτεί κι ίσως να μην το παραδεχτούν ποτέ σε τρίτους, όμως μέσα τους καίνε σαν φωτιά περιορισμένη σ’ ένα μικρό δωμάτιο χωρίς διεξόδους.

Όσο κι αν η αλήθεια μας ενοχλεί, όλοι, έστω και μία φορά στη ζωή μας, λυγίσαμε από έναν έρωτα. Από έναν έρωτα που μας ταλαιπώρησε ή που νομίζαμε ότι θα είχαμε για πάντα και τελικά χάσαμε. Όσο δυνατοί κι αν νομίζουμε ότι είμαστε, όσο κι αν δε θέλουμε να νιώθουμε καταβεβλημένοι από κάτι τόσο χαζό, όπως ο έρωτας, δυστυχώς ή ευτυχώς κάποια στιγμή πιανόμαστε στα δίχτυα του. Πιάνουμε το μυαλό μας να σκέφτεται συνεχώς ένα άλλο άτομο, τα μάτια μας να δακρύζουν, τη διάθεσή μας να πέφτει, το σώμα μας να πονάει στην απουσία και να μη βρίσκει ικανοποίηση πουθενά.

Όσο δυνατοί, λοιπόν, κι αν νομίζουμε πως είμαστε, κάποια στιγμή θα λυγίσουμε από έρωτα. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το αποδεχτούμε και να το παραδεχτούμε στον εαυτό μας και στα κοντινά μας άτομα. Να το ζήσουμε στα καλά και τα κακά του, στα πάνω και τα κάτω του. Ν’ αφήσουμε την ευτυχία να ξεχειλίσει από μέσα μας, αλλά και τον πόνο να φάει το πετσί μας. Τίποτα πιο τέλειο απ’ τον έρωτα, όταν αυτός ανθίζει, αλλά κι όταν μαραίνει. Τίποτα πιο πλούσιο σε αισθήματα, ψυχικά σκαμπανεβάσματα και μαθήματα.

Ο έρωτας θα μας λυγίσει και θα τον αφήσουμε, γιατί γουστάρουμε. Θα κλάψουμε δυνατά, θα γελάσουμε πιο δυνατά και θα γίνουμε χώμα γι’ αυτόν που αγαπάμε. Αν όχι για τον έρωτα, τότε για τι; Όταν νικάει ο εγωισμός, νικάει η μιζέρια μέσα μας. Ο πόνος του έρωτα είναι μεν ανυπόφορος, όμως, μας είναι κι απαραίτητος.