Οι άνθρωποι γεννιούνται με το μικρόβιο του να κρίνουν. Σε κάποιους το μικρόβιο αυτό μεγαλώνει και γίνεται ένα τέρας που στο τέλος απωθεί τους πάντες γύρω τους και κάποιοι άλλοι το καταβάλλουν σε σημείο που μόλις γίνεται ορατό στον χαρακτήρα τους.
Και αυτοί που τείνουν να μας κρίνουν είναι συνήθως οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι. Από τους γονείς, τους κολλητούς μέχρι και το σύντροφό μας. Κι αυτό που περισσότερο κατακρίνεται είναι οτιδήποτε θεωρείται διαφορετικό. Γιατί ακούς metal μουσική; Γιατί φόρεσες πολύχρωμα ρούχα; Γιατί έβαψες τα μαλλιά σου μοβ; Γιατί έβαλες 5 σκουλαρίκια στ’ αυτιά; Γιατί είσαι γκέι; Γιατί κάνεις το ένα και γιατί κάνεις το άλλο είναι μία ερώτηση που ακούμε από παιδιά μέσα στην οικογένεια και στο σχολείο.
Και το μόνο που ψάχνουμε στην τελική είναι έναν άνθρωπο να μας αγαπήσει επιτέλους γι’ αυτό που ήμαστε και όχι γι’ αυτό που θέλουν να γίνουμε. Κι όταν σε γνώρισα, πίστεψα πραγματικά ότι ήσουν αυτός ο άνθρωπος. Εγώ πάντως έτσι σ’ αγαπώ με τα σωστά και τα λάθη σου, με το όχι και τόσο σωστό παρελθόν σου. Μάλιστα, βρίσκω τη διαφορετικότητά σου ελκυστική.
Εσύ, από την άλλη, τι κάνεις; Λες ότι μ’ αγαπάς και πάντα ακολουθεί ένα «αλλά».
Σ’ αγαπώ, αλλά δε θέλω να γράφεις για έρωτες.
Μου αρέσουν οι γάμπες σου, όμως δε θέλω να φοράς κοντές φούστες.
Μου αρέσει ο χαρακτήρας σου, αλλά σε βρίσκω πολύ κοινωνική, σαν να φλερτάρεις με όλους, ρε παιδί μου.
Kαι η λίστα με τα όσα δε σου αρέσουν σε μένα συνεχίζεται.
Και μετά από τοσο καιρό, ακόμη δεν κατάλαβα τι φταίει. Απλή ασυμφωνία χαρακτήρων; Ψάχνω μικρά σκορπισμένα «γιατί» μέσα σε άχυρα και δεν τα βρίσκω πουθενά. Και παρόλο που πιστεύεις ότι με ξέρεις, τελικά πέφτεις συνέχεια έξω και με εκπλήσσεις δυσάρεστα. Έχω κουραστεί να με κρίνεις για το καθετί και να μιλάς με γρίφους και ειρωνεία. Να νευριάζεις και να βγάζεις συμπεράσματα για μένα προτού καν συζητήσεις μαζί μου αυτά που σε προβληματίζουν ή αυτά που είδες με λάθος μάτι. Γιατί αδυνατείς να δεις τις καλές μου προθέσεις και ό,τι κάνω το βλέπεις στραβά.
Και όταν γυρίσεις ξημερώματα για να ξαπλώσεις δίπλα μου και να με αγκαλιάσεις δε θα μιλήσω, ούτε θ’ αντιδράσω γιατί ξέρω ότι πρώτο από όλους μολύνεις τον εγκέφαλό σου με αρρωστημένες σκέψεις που δεν έχουν καμία βάση. Επιλέγω μόνο σήμερα να στα γράψω όλα για να διαβάσεις τι νιώθω κι ας με κρίνεις και γι’ αυτό. Λυπάμαι που πρέπει να μπω στη δυσάρεστη θέση να δικαιολογώ τον εαυτό μου σένα. Γιατί ναι δεν είμαι τέλεια, αλλά ούτε εσύ είσαι – και ποιος είναι στο κάτω κάτω;
Όταν, λοιπόν, ντύνομαι σέξι το κάνω μόνο για σένα. Θέλω να βγαίνουμε ραντεβού και να ανυπομονείς να με ρίξεις στο κρεβάτι. Όταν σου δίνω τα πάντα στο σεξ, το κάνω μόνο για σένα και όχι δεν είχα σχεδόν καμία προηγούμενη εμπειρία. Όταν μιλάω με κόσμο, δεν ξεχωρίζω ούτε πρόσωπα, ούτε φύλα, ούτε σκέφτομαι πονηρά για κανέναν άλλον εκτός από σένα. Μπορεί κάποιες φιλές μου να είναι πιο φιλέλευθερες και ανεξάρτητες και γούστο τους καπέλο τους, όμως εγώ είμαι απολύτα ευτυχισμένη μαζί σου και δεν ψάχνω για τίποτα άλλο. Κι αν θες να μάθεις περισσότερα για μένα, άνοιξε τα αυτιά σου και σπάσε τις παρωπίδες σου και άκουσέ με μία φορά.
Μόνο η ζωή και ο χρόνος μπορούν να με κρίνουν. Αυτοί θα δείξουν αν τελικά έκανα τις σωστές επιλογές. Και όχι εσύ! Εσύ, που τελικά δεν μπήκες καθόλου στον κόπο να με μάθεις και να με καταλάβεις, γιατί πολύ απλά ήσουν πολύ απασχολημένος στο να σπαταλάς τον χρόνο σου για να με κρίνεις. Και η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν στιγμές που κατάφερες να με ρίξεις ψυχολογικά και να κάνεις χώμα την αυτοπεποίθησή μου. Κατάφερες να κατηγορώ συνέχεια τον εαυτό μου και να μπαίνω στη διαδικασία να αλλάζω πράγματα, τα οποία φίλοι και γνωστοί θαύμαζαν ή θεωρούσαν χαρίσματα σε μένα.
Σταμάτα, λοιπόν, να λες συνέχεια τι δεν σου αρέσει σε μένα και να με κρίνεις λάθος και άσε ελεύθερο τον εαυτό σου ν’ απολαύσει έναν έρωτα χωρίς τη σκιά των «πρέπει» και των «γιατί».
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
