Οι άντρες ήταν πάντα από τη φύση τους κυνηγοί, από τότε που ζούσαν ακόμη σε σπηλιές κι έπρεπε να επιβιώσουν, βρίσκοντας φαγητό στη φύση ή μία γυναίκα για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους ορμές και να διαιωνίσουν το είδος.
Και μπορεί να νομίζουμε ότι σήμερα έχουν γίνει μαλθακοί, όμως, αυτό το νομίζουμε μόνο όταν μας βολεύει. Όταν ένας άντρας σε θέλει, θα σε κυνηγήσει. Τόσο απλά. Είτε με πιο επιθετικό τρόπο, είτε με τακτ και ντροπαλότητα, τις κινήσεις του θα τις κάνει, ιδιαίτερα αν νιώθει ότι σε χάνει. Αν δεν τον ενδιαφέρεις ιδιαίτερα (που συνήθως αυτή είναι η περίπτωση που ισχύει), σιγά μην αφήσει τον καναπέ του και να σηκώσει για σένα τα τόξα του. Αφού μέσα στην επόμενη ώρα κάποια «εύκολη» γκόμενα θα τον βγάλει από τον κόπο.
Και κάπως έτσι οι άνδρες- κυνηγοί γίνονται άνδρες του καναπέ. Μη νομίζετε, όμως, ότι αυτό τους γεμίζει κι ιδιαίτερα. Συνήθως, αυτήν που θα κυνηγήσουν περισσότερο, αυτήν θα αγαπήσουν. Θα είναι το πιο ακριβό τους έπαθλο. Οι άνδρες λατρεύουν την πρόκληση, το παιχνίδι και τη συγκίνηση του κυνηγιού.
Από την άλλη, οι γυναίκες πεθαίνουν για προσοχή, όμως, τους αρέσει κι η πρόκληση. Γι’ αυτό κι οι άνδρες που την πέφτουν χύμα σε ό,τι κινείται κι έχει βυζιά τρώνε συνήθως χ ή μπαίνουν στη λίστα με τους sex buddies. Πάντως για σοβαρό δεσμό ούτε λέξη. Μία γυναίκα ζητάει να την κυνηγήσεις με πάθος, αλλά όχι να την πιέζεις, ζητάει να τη διεκδικήσεις με σθένος κι ανδρισμό, αλλά και – βρε χαζέ – να είσαι τρυφερός. Όχι να τη βρίζεις ή να τη χτυπάς, μόνο ανδρισμό δε δηλώνουν τα παραπάνω.
Σε αυτό το άρθρο, όμως, δε θα μιλήσουμε ούτε για τους άνδρες -κυνηγούς που κερδίζουν τελικά τη γυναίκα της ζωής τους ούτε για τις γυναίκες που κουρνιάζουν μετά από ολόκληρες μάχες στην αγκαλιά του τέλειου κυνηγού. Σε αυτό το άρθρο θα πάμε ένα βήμα παραπέρα, όταν ο ενθουσιασμός του κυνηγιού τελειώνει, όταν κυνηγός και θήραμα συναντιούνται επιτέλους στο ίδιο κρεβάτι κι όταν το happy end αργεί να έλθει μία μέρα.
Στις αρχές ήταν παρών ολοκληρωτικά. Φυσικά και ήταν. Δεν είχα δώσει ακόμη ολοκληρωτικά τον εαυτό μου σε αυτόν. Έπαιρνε τηλέφωνο κάθε μέρα, μου ζητούσε να τον συναντάω συχνά, πρόσεχε τα πάντα πάνω και γύρω μου, μου έκανε κομπλιμέντα, μου μιλούσε για όλα και με άκουγε με προσοχή. Τα έδινε όλα για όλα, αψηφώντας τις δυσκολίες και τα εμπόδια που μπορούσε να έχει η σχέση μας. Με ήθελε παθιασμένα και το πάθος του αυτό μου λύγιζε τα γόνατα κι έκανε το σώμα μου να σπαρταράει.
Όμως, ούσα πιο διστακτική και φοβισμένη, τον παρακολουθούσα με δυσπιστία και προσπαθούσα να κρατήσω τις αποστάσεις για να μην πληγωθώ. Φυσικά, στο τέλος η επιμονή του κατάφερε να βάλει στόχο την καρδιά και να την πετύχει διάνα κι ομολογώ πως κάπως πόνεσε.
Κι εκεί ήταν που άλλαξαν όλα. Αφέθηκα κι η μαγεία χάθηκε. Το παιχνίδι σταμάτησε γιατί ο παίχτης μάλλον έψαχνε για νέα παίχτρια, ο κυνηγός πέτυχε το θήραμά του, το σκότωσε και το πέταξε στα σκουπίδια. Όση περισσότερη προσπάθεια έκανα να τον φέρω πίσω, τόσο περισσότερο απομακρυνόταν, όσο περισσότερο του έδειχνα ότι τον αγαπούσα, τόσο περισσότερο αδιαφορούσε, όσο παρακαλούσα να σώσουμε τη σχέση μας, τόσο πιο πολύ τον έδιωχνα.
Ο ενθουσιασμός του χάθηκε και τη θέση μου πήραν η τηλεόραση και το κινητό. Γι’ αυτόν ήμουν ακόμη ένα κατακτημένο θήραμα, ακόμη ένα έπαθλο φθηνό για να διακοσμεί την ντουλάπα του μυαλού του μαζί με τα υπόλοιπα 50.
Συνηθισμένη η πιο πάνω ιστορία. Συνηθισμένες σκέψεις μίας παρατημένης γυναίκας ενός πρώην κυνηγού. Το σπαστικό είναι ότι κάθε φορά που προσπαθούσες να φύγεις, δε σε άφηνε. Σε ήθελε πίσω και σου υποσχόταν ότι θα άλλαζε, ότι η σχέση σας θα ζωντάνευε όπως παλιά. Οι υποσχέσεις του όμως κρατούσαν μόνο για λίγο.
Και τελικά δέχεσαι το τέλος και τον αφήνεις να φύγει. Και παρόλο που κάθε ίντσα του δέρματός σου τον ζητάει κι η απουσία του σε χτυπάει απευθείας στο στήθος, ξέρεις ότι δεν μπορείς να κοιτάξεις πίσω. Το ενδιαφέρον του έχει χαθεί. Ο παίχτης θα συνεχίσει το παιχνίδι με άλλην, είτε επιλέξεις να μείνεις δίπλα του είτε όχι. Ίσως κυνηγήσει ξανά και σένα όταν αποφασίσεις να προχωρήσεις τη ζωή σου τελικά με κάποιον άλλον.
Και θα μείνεις εκεί ν’ αναρωτιέσαι, τελικά με αγάπησε ποτέ ή αγάπησε απλά το κυνήγι;
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
