«Η άνοιξη είναι ο τρόπος του Θεού να πει, πάμε άλλη μια φορά», είπε κάποτε ο Αμερικανός ταχυδακτυλουργός Robert Orben. Κι έτσι που βλέπω μπροστά μου καταπράσινη τη γη, γεμάτη πολύχρωμα λουλούδια να σκεπάζονται από τον ουρανό που σπάζει το γαλάζιο του με άσπρα συννεφάκια σε διάφορα παράξενα σχήματα και με την όμορφη αυτή εικόνα να παίρνει ήχο από το κελαήδημα των χελιδονιών, μπορώ να πω με σιγουριά ότι είχε δίκαιο.
Κι αυτός ο γλυκός καιρός που σου επιτρέπει να βγάζεις τα χοντρά ρούχα χωρίς να κρυώνεις, αλλά ούτε και να ζεσταίνεσαι είναι ο καλύτερος. Ο ήλιος είναι στα καλύτερά του. Σε συμπαθεί και στο δείχνει. Ούτε κρύβεται, ούτε καίει. Οι αχτίδες του σε χαϊδεύουν απαλά, προσφέροντάς σου αυτή τη γλυκιά ζεστασιά που τόσο έχεις επιθυμήσει μέσα στο μακρύ και τσουχτερό κρύο του χειμώνα.
Τα καφενεία βγάζουν τα τραπεζάκια έξω, οι γριούλες κάθονται και πάλι στις αυλές, τα παιδιά παίζουν στις αλάνες και η πόλη γεμίζει χρωματιστούς ανθρώπους που πηγαινοέρχονται χαμογελαστοί.
Την άνοιξη δύσκολο να μην την αγαπήσεις. Δύσκολο να μην σε γοητεύσει, όταν ντύνει τη γη με τα πιο όμορφά της ρούχα.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά καθώς σε κοιτάζω να κάθεσαι στη γωνιά του τραπεζιού με τα κλασικά ray ban γυαλιά σου, που σε κάνουν τόσο γοητευτικό, να διαβάζεις με προσήλωση κάτι γραφειοκρατικά.
Σε αφήνω να πνίγεσαι στη χαρτούρα σου, παίρνω τη Λίζα, τον σκύλο μου και φεύγουμε με το ποδήλατο για όπου μας βγάλει. Τέτοιος καιρός δε θέλει αυτοκίνητο. Αφήνω το κρύο αεράκι που μυρίζει γύρη να χτυπάει απαλά το πρόσωπό μου και μεθώ από ευτυχία.
Έχω ξεχάσει ήδη τα 8ωρα που περνώ καθημερινά κλεισμένη σε 4 τοίχους μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή και ναι έχω ξεχάσει και αυτούς τους «φανταστικούς» μου φίλους στο Facebook. Έχω τον πιστό μου φίλο να τρέχει μαζί μου με τη γλώσσα του κρεμασμένη απ’ το στόμα κι ένα χαμόγελο πιο πλατύ κι από τον δρόμο που ανοίγεται μπροστά μου.
«Μακάρι όλες οι μέρες να ήταν σαν κι αυτήν», σκέφτομαι επιπόλαια κάποια στιγμή. Δεν μπορεί όμως η ζωή να είναι συνέχεια άνοιξη. Πώς θα την εκτιμούσες; Για να έχεις άνοιξη χρειάζεσαι χειμώνα. Για να καταλάβεις την ευτυχία πρέπει να γευτείς τη λύπη και για να εκτιμήσεις όλα τα ωραία που ‘χεις κάποια στιγμή πρέπει να τα χάσεις. Κάνουν κύκλο οι εποχές, όπως κύκλους κάνει και η ζωή μας.
Φέρνω στο μυαλό μου την αγαπημένη σειρά από πίνακες του Van Gogh, με τις ανθισμένες αμυγδαλιές και καταλαβαίνω ακριβώς γιατί ο μεγάλος ζωγράφος επιλέγει αυτό το θέμα.
Η άνοιξη σημαίνει ελπίδα, είναι το ξύπνημα της ψυχής. Η ανάσταση και η επανάσταση του σώματος κόντρα στη μιζέρια και το σκοτάδι.
Τυχαίο είναι που το Πάσχα γιορτάζεται αυτήν την εποχή; Δεν νομίζω.
Τυχαίο είναι που οι απανταχού καλλιτέχνες την εξυμνούν μέσα από τη ζωγραφική, τη μουσική και κάθε είδους υπαρκτή τέχνη; Καθόλου τυχαίο.
Είναι για την τόση ομορφιά της και τα τόσα αισιόδοξα μηνύματα που μας στέλνει κατευθείαν στην καρδιά.
Άνοιξε λοιπόν την πόρτα στην άνοιξη… μέχρι τον επόμενό μας χειμώνα.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
