Χιλιάδες φιλόσοφοι, ποιητές, διανοούμενοι, ψυχολόγοι και καλλιτέχνες έδωσαν ή προσπάθησαν να δώσουν ένα ορισμό στον έρωτα, ας ήταν κι αφηρημένος. Και τι δεν έγραψαν οι «ειδικοί» των συναισθημάτων και των ανθρώπινων συμπεριφορών για τον έρωτα, όμως τελικά ο κάθε άνθρωπος έχει την ελευθερία να τον ορίσει όπως αυτός επιθυμεί ή –για τους πιο κυνικούς– όπως τον βολεύει.
Για να ορίσεις μια έννοια τόσο μεγάλη και τόσο γενική όπως ο έρωτας, θα πρέπει να βρεις τα βασικά τα συστατικά που θες να του βάλεις και με βάση αυτά να τον δημιουργήσεις. Είναι κάτι σαν τον καφέ. Ο καθένας τον πίνει αλλιώς. Κάποιοι βάζουν ζάχαρη για να τον κάνουν γλυκό και κάποιοι άλλοι τον προτιμούν σκέτο. Άλλοι του βάζουν γάλα για να πιάσει χρώμα κι άλλοι τον πίνουν μαύρο.
Τα βασικά συστατικά του έρωτα μπορεί να μην είναι η ζάχαρη, το νερό και το γάλα, είναι όμως τρία άλλα: Η σκέψη, η ηδονή, το συναίσθημα. Κι αναλόγως, ο καθένας διαλέγει την ποσότητα που θέλει να βάλει απ’ το κάθε ένα συστατικό για να καταλήξει στη δική του τέλεια γεύση.
Βέβαια, οι λέξεις αυτές αν δεν μπερδευτούν δε σημαίνουν τίποτα. Πρέπει να σμίξουν, να γίνουν ένα και μετά να μοιραστούν ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που λίγο-πολύ πίνουν τον καφέ τους με τον ίδιο τρόπο. Είναι πιο ωραίος ο καφές όταν τον πίνεις με παρέα, όπως κι ο έρωτας όταν τον μοιράζεσαι και δεν τον κρατάς μέσα σου μόνο για σένα.
Μπορεί, λοιπόν, να μην είμαι ο Δάντης, ο Σωκράτης ή ο Φρόιντ, έχω όμως ευτυχώς το δικαίωμα να καθορίσω τον ιδανικό έρωτα όπως τον ονειρεύομαι. Κι ο τελικός μου ορισμός είναι: Ο Έρωτας είναι η ανταλλαγή σκέψεων, ηδονών-σωματικών απολαύσεων και συναισθημάτων. Τίποτα περισσότερο δε χωράει σε αυτή την έννοια και τίποτα λιγότερο.
Προσέξτε, όμως, δεν το κάνω καθόλου απλό, γιατί δεν είναι. Αν ήταν, τώρα θα ήμασταν όλοι ερωτευμένοι κι ευτυχισμένοι και δε θα χρειαζόταν καν να το αναλύσουμε. Με λίγα άτομα μπορούμε να πιούμε έναν καφέ και να τον απολαύσουμε πραγματικά. Πρέπει να υπάρχει χημεία, μία κοινή, μυστική συμφωνία ότι αυτή η ανταλλαγή μεταξύ δύο ανθρώπων θα γίνει με ίσους όρους, αλλιώς το παιχνίδι αργά ή γρήγορα θα χαθεί.
Πρέπει αυτό που παίρνουμε απ’ τον άλλο, όχι μόνο να μας γεμίζει αλλά και να μη μας είναι ποτέ αρκετό. Να μη χορταίνουμε που λέμε, έτσι ώστε αυτή η ανταλλαγή να συνεχιστεί μέχρι κάποιος απ’ τους δύο να κουραστεί και να αποχωρήσει. Μπορεί και να μην κουραστεί ποτέ, κανείς. Εξάλλου, και τον καφέ μας με τους ίδιους ανθρώπους επιλέγουμε να τον πίνουμε πάντα κι ας υπάρχουν κι αυτοί οι περαστικοί που μας αφήνουν λίγο-πολύ ασυγκίνητους.
Αυτή η ίση ανταλλαγή σκέψεων, συναισθημάτων και σωματικών απολαύσεων είναι αυτή που κάνει έναν άνθρωπο να νιώθει ολοκληρωμένο, που τον οδηγεί στον απόλυτο έρωτα. Γιατί είναι με κάποιον που μιλάει στο σώμα και στο μυαλό του –μην ξανακούσω για καρδιά– χωρίς να κουράζει και να κουράζεται.
Δε συμβαίνει συχνά στις ζωές μας να βρίσκουμε έναν τέτοιο άνθρωπο. Κάνουμε πολλές προσπάθειες μέχρι να φτάσουμε σε αυτόν, όμως πολλές είναι αποτυχημένες. Έτσι, βάζουμε τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις ηδονές μας σε μία βαλίτσα και ξεκινάμε να βρούμε τον επόμενο ταξιδιώτη του έρωτα που θα μοιραστεί επιτέλους αυτό τον καφέ μαζί μας, όπως ακριβώς τον πίνουμε κι εμείς.
Απολαύστε την κάθε γουλιά του, λοιπόν, αλλά προσέξτε μην είναι πολύ ζεστός και καείτε ή πολύ κρύος και τον φτύσετε!
Επιμέλεια Κειμένου Πράξιας Αρέστη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
