Η πιο ιερή στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας είναι όταν γίνεται μητέρα

«Μητέρα». Ίσως η πιο ιερή λέξη που υπάρχει στο παγκόσμιο λεξιλόγιο. Ο πιο δύσκολος και συνάμα ευχάριστος ρόλος που μια γυναίκα καλείται ν’ αναλάβει σε κάποια φάση της ζωής της.

Τη στιγμή που μια γυναίκα γίνεται μητέρα, η ζωή της αλλάζει κι ανεπιστρεπτί. Εκείνη η μαγική στιγμή που συναντάει για πρώτη φορά το μικρό πλασματάκι που κουβαλούσε με κόπο 9 μήνες στην κοιλιά της, γίνεται με διαφορά η σημαντικότερη στην όλη πορεία της. Και σ’ αυτή την περίπτωση ισχύει απόλυτα το, «αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις».

Έτσι κι εγώ μόνο όταν το έζησα, κατάφερα να καταλάβω τι σημαίνει η λέξη «μητρότητα». Απ’ την πρώτη στιγμή που η γιατρός έβαλε το μικρό μου αγγελούδι στην αγκαλιά μου, τα πάντα μέσα μου άλλαξαν. Εκείνη τη στιγμή βίωσα πρωτόγνωρα αισθήματα, που βιώνω ακόμη μέχρι σήμερα. Η καρδιά μου χτύπησε πολύ δυνατά, τα μάτια μου δάκρυσαν απ’ τη συγκίνηση και το σώμα μου έτρεμε.

Αυτό το μωρό ήταν το πιο τέλειο στον κόσμο κι ό,τι πιο δυνατό είχα νιώσει. Ήταν ένα κομμάτι απ’ τον εαυτό μου, που κατάφερα με δυσκολία να φέρω στον κόσμο και που περίμενα με ανυπομονησία να συναντήσω. Ήταν η ολοκλήρωση μιας αγάπης μεταξύ εμένα και του ανθρώπου που επέλεξα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου. Η πιο όμορφη εικόνα είναι αυτή ενός πατέρα με το μωρό του. Μια εικόνα που μπορούσε να έχει μόνο ένα πρόσωπο στο μυαλό μας και ξαφνικά είχε ζωντανέψει μπροστά μου.

Εδώ και λίγες μέρες που είμαστε στο σπίτι μας, οι πρώτες μου στιγμές ως μητέρα είναι μοναδικές και σίγουρα θα παραμείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου. Δε θέλω να βρίσκομαι πουθενά αλλού. Τις λίγες ώρες που αποχωρίζομαι το γιο μου, έχω συνεχώς την έννοια του και θέλω να επιστρέψω και πάλι κοντά του. Η αγκαλιά του, η μυρωδιά του, το χαμόγελό του είναι η μεγαλύτερη μου ευτυχία. Η κούραση και τα ξενύχτια δεν έχουν σημασία. Ούτε καν τα έξτρα κιλά που πρέπει να χάσω δε μ’ ενοχλούν τόσο πια.

Κατάλαβα την αγάπη της δική μου μητέρας για μένα και τις ανησυχίες που είχε όσο μεγάλωνα. Άλλαξα εντελώς την καθημερινότητά μου, έβαλα τα θέλω μου και την καριέρα μου σε δεύτερη μοίρα και το έκανα με ευχαρίστηση.
Ο ερχομός του μωρού μου στον κόσμο με ολοκλήρωσε ως άνθρωπο, όμως δεν άλλαξε την προσωπικότητά μου. Είμαι η ίδια γυναίκα που είχα καταφέρει να γίνω τα προηγούμενα χρόνια, απλά με άλλες προτεραιότητες.

Συνεχίζω να γράφω, να μαγειρεύω, να ερωτεύομαι, να βγαίνω με τις φίλες μου, να κάνω shopping, να φοράω γόβες και να κάνω τις ίδιες παιδικές χαζομάρες. Η διαφορά είναι ότι όλα αυτά έρχονται πια σε δεύτερη μοίρα. Κατάλαβα, όμως, ότι μόνο μια ευτυχισμένη μητέρα, μπορεί να μεγαλώσει ένα ευτυχισμένο μωρό. Μόνο μια ήρεμη μητέρα που είναι συνειδητοποιημένη, που αγαπάει τον εαυτό της και το σύντροφό της, μπορεί να αντεπεξέλθει της δύσκολης αυτής δουλειάς χωρίς να καταρρεύσει.

Η αγάπη, λένε, κάνει θαύματα. Κι ένα από αυτά τα θαύματα είναι η γέννηση ενός μωρού. Μέρα με τη μέρα μεγαλώνεις κι απ’ το μυαλό μου περνούν χιλιάδες σκέψεις, κοιτώντας το. Τι θα κάνω αν αρρωστήσει, τι θα γίνει όταν μεγαλώσει, πώς θα μοιάζει σε λίγα χρόνια, πώς νιώθει, που πονά όταν κλαίει δυνατά; Φόβοι, όμορφα αισθήματα, άγχη, ευθύνες, όνειρα. Για κάθε μητέρα που αγαπάει το παιδί της οι ανησυχίες και τα αισθήματα είναι το ίδιο έντονα.

Το δέσιμο μιας μητέρας με το παιδί της είναι μοναδικό, απ’ την πρώτη επαφή. Τα πάντα λειτουργούν ενστικτωδώς απ’ τις πρώτες κιόλας μέρες. Είναι λες κι όλο μας το είναι προορίζεται για τη στιγμή που θα κρατήσουμε το νεογέννητο μωρό στα χέρια μας. Η φύση ξέρει κι εμείς την υπακούμε χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε.