Καλά κάνατε εσείς που φύγατε «για το καλό μας»

Η χειρότερη δικαιολογία που μπορεί να σου πει κανείς φεύγοντας απ’ τη ζωή σου, είναι το «φεύγω για το δικό σου καλό». Ναι, εκ πρώτης σκέψεως ακούγεται σοφό και λογικό, βγάζει αίσθημα κι αγάπη, ειδικά όταν τα πράγματα σε μiα οποιαδήποτε σχέση έχουν φτάσουν σε οριακό σημείο ή δεν μπορούν να πάνε παραπέρα. Απ’ την άλλη, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αυτός ο άνθρωπος τα παρατάει και φεύγει. Λέξεις φεύγουν, πράξεις μένουν.

Ποτέ δεν κατάλαβα πώς μπορούν να φεύγουν οι άνθρωποι από αυτούς που αγαπούν. Ή μάλλον δεν ήθελα να το καταλάβω και να το χωνέψω. Πώς μπορούν οι μάνες να εγκαταλείπουν τα παιδιά τους, οι ερωτευμένοι αυτόν που θεωρούν άνθρωπό τους, τα παιδιά τους γονείς τους, οι φίλοι τους αγαπημένους τους φίλους. Μπροστά στα προβλήματα, όμως, οι άνθρωποι πολλές φορές κάνουν τις πιο βολικές γι’ αυτούς ή τις πιο απεγνωσμένες κινήσεις.

Θα ήταν το απόλυτο όνειρο, αν ο καθένας μας έριχνε τα μούτρα του και τον εγωισμό του κάτω για να παλέψει να κρατήσει τους ανθρώπους που αγαπά. Δεν έχουν όλοι τα ίδια κότσια και δεν έχουν όλοι τις επιλογές. Όμως, αυτός που μένει πίσω πάντα θα αισθάνεται το ίδιο παράπονο. Ότι δεν αγαπήθηκε αρκετά απ’ τον άλλο. Ότι δεν άξιζε τόσα πολλά γι’ αυτόν, έτσι ώστε να τα βάλει με τα χίλια και τόσα εμπόδια που μπορεί να βρήκε για να καταφέρει τελικά μείνει.

Ποιος, όμως, χάνει στην τελική; Αν αυτός που φεύγει για το καλό σου το εννοεί, τότε πολύ καλά έκανε. Γιατί αυτό σημαίνει όντως ότι δε σε αγαπούσε αρκετά για να μείνει. Σημαίνει ότι εκεί έξω τον περίμενε κάτι άλλο που ήθελε πιο πολύ από σένα. Τουλάχιστον, ας του το παραδεχτούμε. Δεν ήθελε να σε κοροϊδεύει άλλο. Στάθηκε μπροστά στη σχέση σας, φοβήθηκε ή είδε ότι δεν μπορούσε να τα φέρει εις πέρας και διάλεξε να σε αφήσει να ζήσεις τη ζωή σου με τα καλύτερα που θα έλθουν. Με αυτά που σου αξίζουν, θα συμπλήρωνε κι ο ίδιος.

Για κάτσε. Πού ξέρει αυτός ποιο είναι το δικό σου καλό; Πού ξέρεις αυτός τι θες εσύ να κάνεις; Σε ρώτησε; Ή πήρε απλά την απόφαση που του φαινόταν πιο εύκολη; Αυτήν που στην τελική ήταν η πιο ανώδυνη για τον ίδιο; Σκέφτηκε καθόλου το τι πέρασες με την εγκατάλειψή του; Εσύ μπορεί να ήθελες να μείνει, μπορεί να ήθελες να το παλέψεις. Ήσουν έτοιμος να δώσεις τις μάχες που έρχονταν. Αυτός, όμως, όχι. Έτσι βρήκε παρηγοριά σε κάτι τελευταίες λέξεις κι απάλυνε τις τύψεις του με ένα «φεύγω για το καλό σου, σου αξίζει κάτι καλύτερο».

Τώρα, αν σκεφτείς ότι δε σ’ αγαπάει αρκετά πιθανόν να έχεις δίκαιο. Όμως, θα πρέπει κάποια στιγμή να τον συγχωρέσεις γιατί όπως είπαμε και πιο πάνω, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές και δεν ξέρουν όλοι πώς να χειριστούν κάποιες δύσκολες καταστάσεις. Η φυγή φαίνεται πάντα πιο εύκολη, δε σημαίνει όμως ότι είναι και λυτρωτική.

Αφήνοντάς τον καιρό να περάσει κι όταν βρεις αυτό το καλύτερο που σου αξίζει, τότε θα συμφωνήσεις. Αυτοί που έφυγαν για το καλό σου, πολύ καλά έκαναν. Δε θα κατάφερναν ποτέ να σε κάνουν ευτυχισμένο, δε θα σταματούσαν να σε πληγώνουν και κάποια στιγμή αργότερα πάλι θα έφευγαν. Γιατί αυτός που αγαπά, μένει!