Κάποτε φεύγουμε όχι για όσα έκαναν αλλά για όσα δεν έκαναν ποτέ

Η ζωή μας είναι γεμάτη από αφίξεις κι αναχωρήσεις ανθρώπων. Κάποιοι έρχονται για να μείνουν κι άλλοι για να φύγουν, άλλοι μένουν στο παγκάκι της ζωής μας μέχρι τον τελευταίο σταθμό κι άλλοι κατεβαίνουν στην πλησιέστερη στάση.

Κάποιες φορές, όμως, εμείς είμαστε αυτοί που παίρνουμε τη μεγάλη απόφαση να κατέβουμε απ’ το βαγόνι της ζωής άλλων. Όταν μια σχέση τελειώνει είναι εύκολο να έχεις να μετρήσεις τα λάθη που οδήγησαν τελικά στο χωρισμό. Εύκολος ένας χωρισμός δεν είναι σχεδόν ποτέ, ακόμη και γι’ αυτόν που επιλέγει τελικά να φύγει. Είναι, όμως, πιο εύκολο όταν έχεις να μετρήσεις λάθη και λόγια που τελικά οδήγησαν στο τέλμα, παρά να μην έχεις να μετρήσεις τίποτα.

Ναι, κάποτε φεύγουμε όχι για όσα έκανε ο άλλος και μας έβλαψε, αλλά για όλα αυτά που δεν έκανε ποτέ. Επιλέγουμε ν’ αφήσουμε ανθρώπους που αγαπάμε γιατί δεν μπορούμε να τους πείσουμε ότι με τα ψίχουλα που μας ρίχνουν νιώθουμε συνεχώς πεινασμένοι. Διψάμε για έναν έρωτα όπως έναν καφέ βαρύ γλυκό κι αυτοί μας τον προσφέρουν μέτριο έως σκέτο.

Διψάμε για συντροφικότητα, για βαθιά συναισθήματα, για λόγια ερωτικά, για γέλια κι ηδονές και παίρνουμε πίσω βροχή αδιαφορίας. Μεγάλη απογοήτευση όταν ο άλλος δεν προσπαθεί καν. Είναι πιο ψυχοφθόρο όταν δίνουμε ατομικό αγώνα για μια σχέση. Είναι πιο θλιβερό κι εκνευριστικό όταν νιώθουμε συνεχώς μοναξιά, όταν τα αισθήματα κι η αγάπη μας δε βρίσκουν την ανάλογη ανταπόκριση, όταν παρακαλάμε συνεχώς τον άλλο να μας βάλει λίγο πιο πολύ στη ζωή του.

Ν’ ανοίξει την καρδιά και το στόμα του για να μας πει όσα νιώθει, να ρίξει τα τείχη του εγωισμού και της μιζέριας του για να μπορούμε να ζήσουμε μαζί του μεγάλες κι όμορφες στιγμές, να μας αφήσει να τον βοηθήσουμε και να γίνουμε μία ασπίδα απέναντι στον κόσμο. Να σβήσει όλες μας τις αμφιβολίες και τις ανασφάλειες χωρίς καν να το προσπαθεί.

Όταν ξέρουμε ότι ο άλλος προσπάθησε κι έφτασε μέχρι εκεί που μπορούσε, κάποια στιγμή θα βρούμε τη δύναμη να του δώσουμε το συγχωροχάρτι για να προχωρήσουμε. Δεν ταιριάζουν πάντα οι άνθρωποι ούτε έχουν τα ίδια «θέλω», γι’ αυτό κι είναι λογικό κάποια στιγμή οι σχέσεις να τελειώνουν. Πονάει, όμως, περισσότερο όταν δε σου δίνουν καν την ευκαιρία να τους αγαπήσεις, να τους δείξεις τι αξίζεις. Όταν σε κάνουν να νιώθεις ότι δεν αξίζεις ν’ αγαπηθείς.

Σε κάθε άνθρωπο αξίζει να ζήσει έναν έρωτα μεγάλο. Γι’ αυτό και πρέπει να αλλάζουμε βαγόνια μέχρι να νιώσουμε ότι μπήκαμε σ’ αυτό που νιώθουμε καλύτερα. Σ’ αυτό που η διαδρομή γίνεται πιο ομαλή κι η θέα πιο συναρπαστική. Σ’ αυτό που δε νιώθουμε καμία φοβία ή ανασφάλεια. Σ’ αυτό που έχει στρωμένο τραπέζι με ψωμί και καφέ βαρύ γλυκό.

Δεν είναι κακό να φεύγουμε για όσα οι άνθρωποι δεν κάνουν για μας. Είναι κακό να μένουμε και να χάνουμε χρόνο, όταν νιώθουμε δυστυχισμένοι και πνιγόμαστε μέσα στ’ ανείπωτα λόγια, τα χαμένα συναισθήματα και τα απραγματοποίητα.