Καταλαβαίνεις αν ξεπέρασες κάποιον μόνο όταν τον ξανασυναντήσεις

Όταν περνάς ένα άσχημο χωρισμό θες να κρυφτείς απ’ τους πάντες και κυρίως από εκείνον. Περνάς αυτή τη φάση στην οποία δε θες πια να τον κυνηγήσεις, να τον παρακαλέσεις ή να τον βρίσεις, αλλά να μείνεις όσο πιο μακριά του γίνεται. Έτσι κι αλλιώς ο άλλος είναι χαμένος πλέον απ’ τη ζωή σου.

Θες-δε θες θα πρέπει να ζήσεις μακριά του. Το αν θα τον δεις τυχαία κάπου είναι κάτι που πιθανόν να συμβεί κάποια στιγμή, όμως, θα πρέπει να μάθεις να ζεις μ’ αυτή την πιθανότητα κι αν συμβαίνει να τον συναντάς θα πρέπει να βρεις τρόπους να καταπιείς τον πόνο σου, χωρίς να πνιγείς.

Είναι ψυχοφθόρο να συναντάς κάποιον που έχασες, ενώ δεν ήθελες. Είναι ψυχοφθόρο γιατί τη μια μέρα τον είχες στην αγκαλιά σου, κάνατε όνειρα, γελούσατε, ήταν όσο πιο κοντά μπορεί να είναι ένας άνθρωπος σε σένα και τώρα πλέον είστε σχεδόν ξένοι. Όταν τον συναντάς σε ζώνει η αμηχανία. Δεν ξέρεις τι να πεις, πώς να συμπεριφερθείς κι απλά προσπαθείς να ξεμπερδεύεις όσο πιο γρήγορα γίνεται από αυτό το μαρτύριο της μετά χωρισμού συνάντησης για να μην καταλάβει ότι ακόμη πονάς και για να επιστρέψεις γρήγορα και πάλι στο σπίτι και να συνεχίσεις ανενόχλητα να κλαις.

Από αυτές τις συναντήσεις καταλαβαίνεις αν όντως ξεπέρασες κάποιον ή όχι. Όσο δεν τον βλέπεις, συνηθίζεις με την απουσία του. Τον σκέφτεσαι, θυμάσαι, όμως, μπορείς να προχωράς πιο εύκολα γιατί δεν είναι πουθενά. Αυτός επέλεξε να μην είναι κι εσύ απλά ανασυγκροτείς δυνάμεις για να συνεχίσεις να ζεις, για να προχωρήσεις στην επόμενή σου σχέση.

Βέβαια, κανείς, πλέον, δεν μπορεί να εξαφανιστεί εντελώς, εξαιτίας των κοινωνικών δικτύων. Ακόμη κι αν σε έχει μπλοκάρει από παντού, πάντα βρίσκεις τρόπο να δεις τις αναρτήσεις του, τις φωτογραφίες του και να κλάψεις πάνω στον υπολογιστή που σ’ έχει ξεγράψει εντελώς ή που μπορεί ακόμη να δείχνει ότι σε θέλει. Όμως, το να βλέπεις τον άλλο πρόσωπο με πρόσωπο είναι άλλο. Είναι η πραγματικότητα κι εσύ πρέπει να την αντιμετωπίσεις χωρίς να κρύβεσαι πίσω από έναν υπολογιστή. Τον βλέπεις και σου κόβονται ακόμη τα πόδια ή τον βλέπεις και σκέφτεσαι πώς σκατά ερωτεύτηκες έναν τέτοιο τύπο;

Τι κάνεις στην περίπτωση που δε βλέπεις τον άλλο για αρκετό καιρό και πιστεύεις ότι όλα καλά, προχώρησες, ότι δε σε νοιάζει και ξαφνικά τον βλέπεις μπροστά σου κι όλα ανατρέπονται; Χαμένο παιχνίδι που δεν προλαβαίνεις καν να παίξεις, εκτός αν νιώσει το ίδιο με σένα. Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά, όπως την πρώτη φορά που κάνατε έρωτα, χάνεις τα λόγια σου, τον θεωρείς ακόμη το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο και μετά τη συνάντηση τον έχεις στο μυαλό σου συνεχώς. Θέλεις να του στείλεις μήνυμα, να τον ξανασυναντήσεις, παρ’ όλο που τρέμει η ψυχούλα σου μην πληγωθείς όπως παλιά.

Είναι καλό, λοιπόν, να κάνεις τα πάντα για να μη συναντάς ποτέ τους πρώην σου; Ιδιαίτερα αυτόν τον ένα που σήμαινε για σένα τα πάντα, μέχρι που μια μέρα την έκανε μία και καλή; Όχι. Αφήνεις τα πράγματα να συμβαίνουν από μόνα τους γιατί όλα γίνονται για κάποιο λόγο, τον οποίο μπορεί και να μην καταλάβεις ποτέ. Απ’ την άλλη αν έχεις τέτοια ατυχία ώστε να βρίσκεται σε στενό σου περιβάλλον, για παράδειγμα, στη σχολή ή στη δουλειά σου, τότε οι συναντήσεις σας δύσκολα θα σ’ αφήσουν να τον ξεπεράσεις.

Το να κλειστείς, όμως, στον εαυτό σου και ν’ απομακρυνθείς απ’ όλους δεν είναι λύση. Κάτσε εκεί, αντιμετώπισέ τον. Αντιμετώπισε τα αισθήματα και τους φόβους σου και τα ενδεχόμενα είναι δύο: ή θα καταλήξετε πάλι μαζί ή θα ξενερώσεις τελείως και θα καταντήσει να είναι για σένα ό,τι είναι κι ένας απλός γνωστός.

Μπροστά του να στέκεσαι αξιοπρεπώς και με χαμόγελο και κλάψε στο σπίτι όσο θες.