Μετράμε μόνο τους παρόντες

Βεβιασμένα συμπεράσματα, καταστάσεις στη δουλειά ή στον προσωπικό μας χώρο που μας έκαναν να φανούμε λάθος στα μάτια των άλλων. Η κακιά ώρα κι η κακιά στιγμή, να είμαστε στο επίκεντρο ενός προβλήματος χωρίς να το θέλουμε, αυτοί που μας αδίκησαν κι επιλέξαμε να τους αφήσουμε πίσω κι αυτοί που απλά χαθήκαμε κάπου στο δρόμο. Πόσους ανθρώπους χάσαμε απ’ τη ζωή μας;

Στην αρχή διερωτηθήκαμε «γιατί». Προσωπικά δεν έχω παλέψει να φέρω κανέναν πίσω που επέλεξα ν’ αφήσω ή που επέλεξε να με βγάλει απ’ τη ζωή. Κανέναν εκτός από έναν κι ήταν το μεγαλύτερο λάθος που είχα κάνει, γιατί στην προσπάθειά μου να με αποδεχθεί, είχα χάσει τον εαυτό μου.

Πάντα πίστευα στο κάρμα της ζωής. Πάντα πίστευα ότι ο χρόνος αποκαλύπτει την αλήθεια. Δείχνει αν ήσουν σωστός ή λάθος, αν πήρες ή όχι τις σωστές αποφάσεις. Όσοι μας πλήγωσαν, μας αδίκησαν ή απλά χωρίς καν να μας αφήσουν να εξηγηθούμε εξαφανίστηκαν, κάποια στιγμή επιστρέφουν.

Σχεδόν όλοι επιστρέφουν κι όλοι ψάχνουν τρυπούλες ανοιχτές για να ξαναμπούν στη ζωή μας ή για να μας δείξουν τουλάχιστον ότι κατάλαβαν το λάθος τους και μετάνιωσαν. Και μπράβο τους γι’ αυτό, όμως, πού ήταν αυτοί τόσο καιρό;

Η καρδιά δεν είναι πόρτα να ανοίγει και να κλείνει για τον καθένα με ένα τράβηγμα του χερουλιού. Η καρδιά για κάποιους κλείνει και δεν ξανανοίγει, χωρίς να σημαίνει ότι κρατάει κακία ή μίσος μέσα της. Να ‘ναι όλοι καλά εκεί που είναι. Να χαίρονται τη θέση στη δουλειά που πήραν, θάβοντάς μας και τελικά δεν τους βγήκε, να χαίρονται το νέο τους σύντροφο που τελικά δεν αγαπούν, να χαίρονται τους φίλους που κράτησαν, αλλά τελικά δεν είναι σε κάθε πρόβλημά τους. Να τα χαίρονται όλα, αλλά πια μακριά μας.

Κι αν τύχει και τους δούμε στο δρόμο θα πούμε ένα «γεια». Σε κάθε σχόλιό τους στο Facebook ή σε κάθε τους μήνυμα για να μας πουν δήθεν μπράβο που προχωράμε στη ζωή μας θα απαντάμε λιτά. Γιατί μάθαμε να δίνουμε σημασία σε όσους ήταν παρόντες. Σε όσους δε μας εγκατέλειψαν με την πρώτη δυσκολία, σε όσους δε μας πρόδωσαν στην  πρώτη καχυποψία ή στο πρώτο μας λάθος.

Για όσους επιστρέφουν στη ζωή μας απ’ το παρελθόν η πόρτα μας είναι απλά κλειστή. Χωρίς πολλά-πολλά. Χωρίς ν’ ασχοληθούμε ιδιαίτερα. Δεν υπάρχει πια χώρος γι’ αυτούς. Τον γέμισαν άλλοι με πιο πολλή ουσία. Όσοι χάθηκαν απ’ τη ζωή μας είναι όσοι δεν είχαμε ποτέ πραγματική ανάγκη. Ξέραμε ότι ο τροχός θα γυρίσει, ότι θα δικαιωθούμε χωρίς καν να το σκεφτούμε ή να το προσπαθήσουμε.

Για όσους βγήκαν απ’ τη ζωή μας ή μας πούλησαν και μετά το μετάνιωσαν, έχω να πω μόνο ότι είναι πλέον αργά!