Κάθομαι στον καναπέ με το τσάι στο ένα χέρι και το βιβλίο στο άλλο, προσπαθώ να συγκεντρωθώ στη μάλλον επιφανειακή ιστορία που διαβάζω, όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου είσαι πάντα εσύ.
Κοιτάζω μία το κινητό και μία από το παράθυρο που έχει θολώσει από τη βροχή, το δρόμο. Σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν αν έβλεπα το αυτοκίνητό σου να σταματάει από κάτω και να κορνάρει επίμονα για να κατεβώ. Να έβλεπα το όμορφό σου κεφαλάκι να μου χαμογελάει και να μου φωνάζει: «μωρό μου κατέβα, φεύγουμε. Μην ρωτάς πού πάμε. Ούτε ‘γω δεν ξέρω. Όπου μας βγάλει ο δρόμος». Κι εγώ θα έβαζα πάνω μου ό,τι πιο πρόχειρο έβρισκα μπροστά μου, θα έριχνα μία γρήγορη ματιά στον καθρέφτη κι έτσι με ανακατωμένα τα μαλλιά θα κατέβαινα τρέχοντας για να σε συναντήσω.
Δε θέλω πιο τυπικότητες. Δε θέλω άλλη τεχνολογία ανάμεσά μας. Το να σηκώσεις το κινητό σου και να στείλεις ένα μήνυμα χρειάζεται μόνο ένα λεπτό απ’ τη ζωή σου, όμως αυτή πρέπει να είναι η τελευταία σου επιλογή κι όχι η πρώτη.
Είναι μεν ο πιο εύκολος τρόπος για να δείξεις το ενδιαφέρον σου, όμως κάποιες φορές χρειάζεται να ξεβολευτείς και ν’ ακολουθήσεις το ένστικτό σου. Να γίνεις αυθόρμητος και πρωτότυπος, όχι μόνο για τον άλλο, αλλά και για ‘σένα. Από τις πιο αυθόρμητες πράξεις δημιουργούνται οι πιο όμορφες αναμνήσεις.
Έτσι κι εμείς. Δε θέλω άλλο να διστάζουμε ή να δειλιάζουμε, δε θέλω να σκεφτόμαστε την κάθε μας κίνηση, τις τυχόν παρεξηγήσεις που μπορεί να δημιουργηθούν μεταξύ μας και τα πρέπει ή τα μη. Ωραία δεν περνάμε όταν είμαστε μαζί; Αυτό είναι το μόνο που μετρά.
Να ξέρεις δεν κρύβεται τίποτα πίσω από όλα όσα νιώθω για ‘σένα. Θέλω μόνο να ζήσουμε μαζί ωραίες στιγμές, όσες πιο πολλές μπορούμε και προλαβαίνουμε. Μη χάσεις άλλο λεπτό να σκέφτεσαι αν θέλω να είμαι μαζί σου. Τίποτα δε με κάνει πιο χαρούμενη από το να σε συναντάω. Το μετά και το πριν δεν έχουν καμία υπόσταση όταν είμαστε μαζί.
Σε περιμένω κι απόψε όπως κάθε βράδυ. Κι όταν πάρω μήνυμα από ‘σένα θα σου ζητήσω αυτό που έπρεπε να είχα να ζητήσει εδώ και καιρό. Βάλε πάνω σου κάτι απλό, πάρε δυο μπίρες και έλα να με πάρεις να φύγουμε. Να περάσουμε όλο το βράδυ μαζί.
Να πάμε στο πιο ψηλό σημείο της πόλης και να κάνουμε έρωτα, να κοροϊδέψουμε τους περαστικούς, να τρέξουμε στη βροχή, να μπούμε στο πρώτο μπαρ που θα βρούμε μπροστά μας για να φιληθούμε στις τουαλέτες και να πάρουμε δεύτερη μπίρα.
Να γελάσουμε με την ψυχή μας, να μοιραστούμε τους πιο κρυφούς μας φόβους, να κλάψουμε ο ένας στον ώμο του άλλου, ν’ αγκαλιαστούμε και να φιληθούμε για κάμποσα λεπτά και ν’ αφήσουμε τη νύχτα να κυλάει χωρίς να κοιτάμε την ώρα και τα κινητά, χωρίς να μας νοιάζει που την επόμενη μέρα θα είμαστε χάλια στη δουλειά.
Σημασία έχει που θα ανταλλάξουμε αυτό το πρωινό μήνυμα που θα λέει: «μωρό μου πέρασα πολύ ωραία χτες. Να το επαναλάβουμε».
Σε περιμένω λοιπόν… μην αργείς!
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
