Αν οι άνθρωποι έλεγαν όσα αισθάνονταν και ζητούσαν αυτά που ήθελαν, οι σχέσεις -φιλικές κι ερωτικές- θα ήταν πολύ πιο απλές και όλοι θα ήταν πιο ευτυχισμένοι. Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο για τους ανθρώπους να είναι ειλικρινείς;
Ο πιο ανασταλτικός παράγοντας για την ειλικρίνεια είναι ο φόβος. Οι άνθρωποι φοβούνται πολλά και διάφορα και ο φόβος συνήθως εξουσιάζει τις ζωές τους, τις ζωές μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς φόβους: άλλοι έχουν λιγότερους και άλλοι περισσότερους, κι αυτοί οι φόβοι είναι ως ένα σημείο απαραίτητοι για να υπάρχει μία τάξη στην κοινωνία -μέχρι το σημείο που δε γίνονται καταπιεστικοί.
Η μεγαλύτερη μάστιγα στις σχέσεις της εποχής μας είναι ο φόβος των ανθρώπων να εκφράζουν τα αισθήματα και τις επιθυμίες τους. Κι ενώ τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ απλά, γίνονται πολύπλοκα εξαιτίας της έλλειψης επικοινωνίας που οδηγεί εν τέλει το ζευγάρι στην αποξένωση. Δύο άνθρωποι που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι, όμως τα μυαλά τους ταξιδεύουν σε διαφορετικά μήκη και κύματα.
Με τη σιωπή δημιουργούνται παρεξηγήσεις κι αυτές οι παρεξηγήσεις προκαλούν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα εκνευρισμό που εκδηλώνεται με λανθασμένο τρόπο. Το να πληγώνεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου, επειδή δεν έχεις τη δύναμη να του εκφράσεις τι σε ενοχλεί ή ότι θες να χωρίσεις, δε σε κάνει καλύτερο άνθρωπο μόνο και μόνο επειδή δεν μπορείς να τελειώσεις μια σχέση που πλέον δε θες. Το πιο πιθανόν είναι ότι φοβάσαι να ξεβολευτείς ή να βρεθείς στη θέση αυτού που θ’ ανακοινώσει ένα χωρισμό.
Οι άνθρωποι φοβούνται ακόμη και τον πόνο, περισσότερο πολλές φορές από ό,τι φοβούνται το θάνατο. Και φυσικά ο πόνος δεν είναι πάντα σωματικός, αλλά και ψυχικός. Η καρδιά πολλές φορές φοβάται τον πόνο και προτιμά να τον ξεγελά αντί να τον γιατρεύει. Όμως ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος και απ’ τον ίδιο τον πόνο, γιατί δε σε αφήνει να πάρεις σημαντικές αποφάσεις στη ζωή σου, να βγεις από τα μαλακά και τη δυστυχία, να τολμήσεις και να ρισκάρεις, ν’ αγαπήσεις έστω κι αν υπάρχει το ενδεχόμενο να πληγωθείς. Ο πόνος είναι μέρος της ζωής μας, όπως και η λύπη και θα πρέπει να τα δεχόμαστε, όπως ακριβώς δεχόμαστε τη χαρά.
Υπάρχει και η κατηγορία των ευθυνόφοβων ανθρώπων. Αυτών που φοβούνται δηλαδή ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ρίχνουν το φταίξιμο πάντα στους άλλους, αδυνατώντας να δουν και ν’ αναλάβουν τα λάθη τους και τις υποχρεώσεις τους.
Και τέλος, υπάρχουν δυστυχώς κι αυτοί που φοβούνται την ίδια την αγάπη. Είναι ανίκανοι ν’ αγαπήσουν κάθε προσπάθειά τους για μία σωστή και όμορφη σχέση, πληγώνοντας τον εαυτό τους αλλά και τους ανθρώπους γύρω τους. Νιώθουν ότι ξεγυμνώνονται, ότι είναι ευάλωτοι και ότι όσα πιο πολλά δίνουν, τόσα πιο πολλά θα χάσουν. Η συνεχής αποκάλυψη της κακής πλευράς του εαυτού τους είναι ακόμη κάτι που τους τρομάζει. Γιατί στην αρχή προσπαθούν συνεχώς να βάζουν τη μάσκα μόνο του καλού, κουκουλώνοντας τα αρνητικά του χαρακτήρα τους. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν είναι τέλειοι κι αυτό είναι το φυσιολογικό. Όταν κάποιος σε αγαπάει, το κάνει αποδεχόμενος και τα ελαττώματά σου, φτάνει αυτά να είναι μέσα σε ανθρώπινα πλαίσια. Οι ίδιοι τρομάζουν να δεχτούν τον εαυτό τους ως έχει, γι’ αυτό πολλές φορές αδυνατούν ν’ ανοιχτούν ή ν’ αγαπήσουν πραγματικά.
Σε μία μακροχρόνια σχέση ίσως να υπάρχει και ο φόβος της δέσμευσης και όχι μόνο από την πλευρά των ανδρών. Ο φόβος της δέσμευσης είναι στην ουσία ο φόβος για τον επόμενο βήμα που είναι είτε η συγκατοίκηση, είτε ο γάμος και πίσω από αυτόν κρύβεται ο φόβος της αλλαγής. Ο φόβος της αλλαγής της καθημερινότητας τους, των συνηθειών τους, της ελευθερίας τους ή ακόμη και της αποτυχίας που μπορεί να επιφέρει ένα τέτοιο βήμα. Ο φόβος δηλαδή του διαζυγίου ή και της ανικανότητας ανταπόκρισης στις οικογενειακές ευθύνες.
Δύο άνθρωποι λοιπόν, έχουν ν’ αντιμετωπίσουν μέσα σε μία σχέση τους δικούς τους φόβους, αυτούς που κουβαλούν από την παιδική τους ηλικία, αλλά και τους φόβους του συντρόφου τους. Η επικοινωνία, η αγάπη με πράξεις, η εμπιστοσύνη και η υπομονή ίσως καταφέρουν να νικήσουν αυτούς τους φόβους. Ίσως όμως, ο ένας από τους δύο να μην αντέξει και ν’ αποχωρήσει, αφήνοντας πίσω του δάκρυα και πληγές, ίσως και έναν έρωτα που θα τον οδηγούσε στην πραγματική ευτυχία.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
