4 το πρωί, ξημερώματα Σαββάτου… ο συνεχής σπαστικός ήχος του κουδουνιού διακόπτει τον βαρύ μου ύπνο μετά από μία κουραστική μέρα. Τινάζομαι έντρομη, όμως ο συγκεκριμένος ήχος μου λέει πως και πάλι είσαι εσύ.
Ο κύριος μεταμεσονύχτιος. Σκέφτομαι ότι αυτή τη φορά δεν πρέπει να σου ανοίξω, όμως η επιμονή σου με σηκώνει απ’ το κρεβάτι με απάθεια μεγαλύτερη κι απ’ αυτήν που ένιωθα όταν είδα τον Τιτανικό τυχαία στην τηλεόραση για εκατοστή φορά. Μου είχες υποσχεθεί ότι θα βγαίναμε για φαγητό – υπό το φως του ήλιου. Αυτό πριν κάτι μέρες. Δεν εμφανίστηκες ποτέ…
Ανοίγω την πόρτα, δεν προλαβαίνω να πω καλησπέρα, το στόμα σου κλείνει το δικό μου με φιλιά, τα χέρια σου τυλίγονται γύρω μου και αφήνομαι στην καπνίλα και στη μυρωδιά του ποτού που σε κατακλύνουν.
Έχω διαβάσει πολλά άρθρα για τους μεταμεσονύχτιους επισκέπτες κι όλα λένε το ίδιο πράγμα: οι μεταμεσονύχτιες και μόνο επισκέψεις ανδρών υποδηλώνουν μόνο ένα πράγμα. Ο κύριος δεν ζητάει τίποτα περισσότερο από σας, παρά μόνο σεξ. Δεν λέω και το σεξ καλό είναι, όμως να μη γνωρίζω ακόμη την πρωινή σου μυρωδιά, να μην έχω δει μαζί σου ούτε μία ταινία, να μην έχεις γευτεί τις συνταγές μαγειρικής μου που με τόση μαεστρία φτιάχνω, κρίμα δεν είναι;
Δεν ξέρω γιατί σου ανοίγω ακόμη. Κάποτε σκέφτομαι ότι κι αυτό είναι αρκετό, φτάνει που σε βλέπω.
Άλλες φορές σκέφτομαι ότι αν ήθελα μόνο σεξ θα το έβρισκα από κάποιον που αν μη τι άλλο δε θα είχα καθόλου αισθήματα. Να γλιτώνω και τα δάκρυα ρε παιδί μου. Κι όμως πάλι πώς να λειτουργήσω έτσι; Έρχεσαι και φεύγεις σαν κατάδικος μέσα στη νύχτα κι εγώ να φοβάμαι ότι αυτή θα είναι ίσως η τελευταία φορά που θα σε δω.
Και το παραδέχομαι ότι υποσυνείδητα σκέφτομαι ότι τελικά μπορεί και να με αγαπήσεις ή να θέλεις να περάσεις περισσότερο χρόνο μαζί μου. Πόσο φτηνό είναι ν’ ανταλλάζεις το σεξ για χρόνο και αγάπη; Μα και το σεξ, ο έρωτας, δεν πρέπει να είναι το κερασάκι μιας σωματικής και πνευματικής έλξης δύο ανθρώπων; Κι όταν κάνεις μέρες να φανείς σκέφτομαι ότι πιθανόν να κάνεις το ίδιο και με άλλες. Σου λέω τρελαίνεται το μυαλό, περιπλέκεται σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας κι εσύ το μόνο που έχεις να πεις είναι τη λέξη «χαλαρά»!
Κι αυτό το πάθος με το οποίο τώρα με κοιτάζεις περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα στο μυαλό μου. Ξαπλώνουμε δίπλα δίπλα, αναστενάζοντας ήρεμα μετά από ένα έντονο οργασμό. Σε κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο πολύ δένουν τα σώματά μας και πόσο ωραία θα ήταν να μην έπρεπε να φύγεις σε λίγα λεπτά. Διστακτικά σου λέω «Μήπως θες αύριο να πάμε για καφέ;»
«Βλέπουμε. Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Είμαι πολύ πιεσμένος αυτές τις μέρες». Μου χαϊδεύεις τα μαλλιά.
Αν και πήρα ακριβώς την απάντησα που περίμενα, γαμώτο πόνεσε το ίδιο όπως κάθε άλλη φορά. Ήξερα ότι αύριο δεν θα έστελνες ούτε καν ένα μήνυμα. Δεν το θεωρείς απαραίτητο. Γενικά, την πολλή επικοινωνία στη «σχέση» μας τη θεωρούσες πάντα περιττή. Εγώ πάλι φλύαρη εκ φύσεως, θέλω να σου μεταφέρω όλο το σκηνικό της ζωής μου σε live μετάδοση.
Σηκώνεσαι, βάζεις τα ρούχα σου, ετοιμάζεσαι να φύγεις.
«Πρέπει να φύγεις τώρα;» σε ρωτάω δήθεν αδιάφορα.
«Ναι, αφού ξέρεις ότι πρέπει να φύγω».
«Ας αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν από μόνα τους. Τώρα είναι αργά», μου λες και κοιτάζω το βιβλίο του Κούντερα, «Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι» στο κομοδίνο μου. 317 σελίδες, σκληρό εξώφυλλο. Αν σε βαρέσω αρκετά δυνατά στο κεφάλι ίσως λιποθυμήσεις και περάσεις όλο το βράδυ μαζί μου, σκέφτομαι. Και το πρωί θα σου φτιάξω καφέ και πρωινό όπως ονειρευόμουν πάντα. Θα δεις επιτέλους πόσο γαμάτα είναι να περνά κανείς χρόνο μαζί μου. Όμως, δυστυχώς τη βία δεν την έχω στο αίμα μου.
Δυσκολεύομαι να στο ξεκόψω ακόμη, ξέρω όμως ότι δεν αργεί πολύ η στιγμή που την επόμενη φορά που θα μου χτυπήσεις στις 4 το πρωί, θα καταφέρω να βάλω την ένταση στ’ακουστικά στη διαπασών και να γυρίσω πλευρό.
Υπάρχουν και οι πρωινοί καφέδες.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
