Να μου μιλάς να ηρεμείς τις σκέψεις μου

Περίπλοκο όργανο ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Και γίνεται ακόμη πιο περίπλοκος όταν ερωτευτεί. Τρέχουν η μία σκέψη μετά την άλλη, μπερδεύεται και μπερδεύει, τα συναισθήματα γίνονται μαλλιά κουβάρια και μια μεγάλη εσωτερική μάχη ξεκινά. Ειδικά όταν ο έρωτας γεννηθεί μέσα μας σε λάθος χρόνο και τόπο ή για τον λάθος άνθρωπο κι όταν συνεχώς υπάρχουν παρεμβολές από τρίτους.

Είναι σκληρός ο έρωτας πολλές φορές και το μυαλό δεν αντέχει. Δεν έρχεται πάντα φορώντας τα ωραία του, για να τον κεράσουμε καφέ και στο τέλος να καταλήξει στο κρεβάτι μας για να μείνει μέχρι το άλλο πρωί. Κάποτε έρχεται ντυμένος στρατιώτης, έτοιμος για μάχη, έτοιμος να μας λαβώσει.

Όταν το μυαλό ερωτευτεί, σαλτάρει κι υποπίπτει στο ένα λάθος μετά το άλλο. Είναι πολύ το αίσθημα για να μπορεί να το ελέγξει. Έτσι, ξυπνάνε μικροπρεπή αισθήματα όπως αυτά της ζήλιας, της αμφιβολίας, του εγωισμού και της κτητικότητας. Κι άντε να τα πολεμήσεις. Μόνος σου δεν μπορείς. Πρέπει να είστε δύο και πρέπει να είστε στο ίδιο στρατόπεδο να παλεύετε με τους έξω, αντί αναμεταξύ σας.

Πρέπει ο άνθρωπός σου να μπορεί να σβήνει –χωρίς καν να το προσπαθεί ιδιαίτερα– κάθε αρνητική σκέψη που μπορεί να περνάει απ’ το μυαλό σου. Να σβήνει κάθε αμφιβολία και φόβο μ’ ένα φιλί ή με μια κουβέντα. Αυτός ο άνθρωπος που έχει αυτή τη δύναμη πάνω σου είναι αυτός που πραγματικά αγαπάς.

Γι’ αυτό κι εγώ σου ζητώ να μου μιλάς. Να μου μιλάς για να ηρεμείς τις σκέψεις μου. Νομίζεις ότι είμαι δυνατή, ότι αντέχω τις ώρες που είμαι μακριά σου, ότι όλα τα ξέρω για σένα και για μας. Ακόμη κι αυτά που για σένα εννοούνται, εγώ θέλω να τ’ ακούω. Θέλω να μου μιλάς για μας και για αόριστα πράγματα για ώρες πολλές. Μέχρι η νύχτα ν’ αρχίσει να χάνεται με το πρώτο φως του ήλιου. Μόνο έτσι μένω στο φως, μόνο έτσι αντέχω.

Γιατί στο μυαλό μου επικρατεί χάος και σκοτάδι όταν δεν ηχεί στ’ αυτιά μου η φωνή σου, όταν δεν παίρνω σε μήνυμα την πρώτη σου «καλημέρα» ή την τελευταία σου «καληνύχτα». Όλο νομίζω ότι σε χάνω κι όλο χάνομαι. Τόσο ανασφαλής είμαι όταν λείπεις και τόσες είναι οι πληγές μου που με τις σιωπές σου ανοίγουν ξανά κι αιμορραγούν.

Τον έρωτα πρέπει να τον λες. Πρέπει να τον πράττεις. Δε χρειάζεται να κάνεις πολλά. Το νιώθω ότι είσαι για μένα κι εγώ για σένα. Όμως το μυαλό θολώνει. Φοβάται και σαλτάρει. Πανικοβάλλεται και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να προδοθεί και να χάσει. Ζητάει επιβεβαίωση.

Αν κουράζεσαι να μου μιλάς, αν κουράζεσαι να μ’ ακούς, τότε το μυαλό θα συνηθίσει στη σιωπή κι ύστερα θα συνηθίσει στην απουσία σου και στο τέλος θα ψάχνει χαμένο και μόνο κάποιον που να θέλει να τον ακούσει.

Έτσι χάνονται οι έρωτες. Μέσα στα ανείπωτα και μέσα στις σιωπές. Μέσα σε όλα όσα θεωρούσαμε ότι εννοούνται και δεν είπαμε ποτέ ή δεν κάναμε πράξεις. Έτσι θα χαθούμε κι εμείς σιγά-σιγά, δημιουργώντας άθελά μας μια συναισθηματική απόσταση που θα δημιουργεί η τριβή του χρόνου, η καθημερινότητα κι οι τρίτοι που θέλουν αυτό που έχουμε.

Γι’ αυτό σου λέω, να μου μιλάς. Να μου μιλάς τις νύχτες όταν στο κρεβάτι θα με κρατάς αγκαλιά. Να μου μιλάς στις βόλτες μας, στον καφέ μας και στο δείπνο μας. Τίποτα δεν εννοείται. Η αγάπη δεν εννοείται. Η αγάπη υπάρχει μόνο όταν λέγεται και γίνεται πράξη.

Μίλα μου και θα δεις ότι ο χρόνος θα γίνεται φίλος κι όχι εχθρός μας. Μίλα μου κι ο κόσμος κι όλα αυτά που μας γεννούν αμφιβολίες και μας απομακρύνουν, θα πεθαίνουν μπροστά στην ασπίδα μας.

Μίλα μου για να σκοτώσεις κάθε αρνητική σκέψη που γεννούν οι φοβίες μου και θα δεις ότι θα γίνω η καλύτερή σου φίλη κι η καλύτερή σου ερωμένη.

Μίλα μου…