Οι άνθρωποι με τους οποίους περνάμε τον περισσότερό μας χρόνο δεν είναι άλλοι απ’ τους συναδέλφους στη δουλειά. Εκτός αν κάνουμε μια μοναχική δουλειά, τότε ο εαυτός μας είναι αυτός είναι με τον οποίο περνάμε τις περισσότερες ώρες και καλό είναι μαζί του να τα βρούμε.
Μία μέρα έχει 24 ώρες. Τις οχτώ ώρες, το λιγότερο, της ημέρας και για πέντε μέρες, μπορεί κι έξι ή εφτά, της βδομάδας δουλεύουμε. Δηλαδή, ξοδεύουμε περίπου το ένα τέταρτο της ζωής μα δουλεύοντας. Αυτά είναι άσχημα νέα, μόνο για όσους κάνουν μια δουλειά που δεν αγαπούν ή έχουν συναδέλφους που μισούν. Για τους υπόλοιπους, το ένα τέταρτο της ζωής τους δεν είναι και τόσο άσχημο, τελικά. Αφού πρέπει που πρέπει να δουλεύουμε, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να το απολαμβάνουμε. Κι επειδή ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό για να περνάει καλά, πρέπει να μοιράζεται το χρόνο του με άλλους ανθρώπους, στην προκειμένη και τους συναδέλφους του.
Οι συνάδελφοι είναι άγνωστα σε μας πρόσωπα, με τα οποία γνωριζόμαστε καθαρά από θέμα τύχης κι έτσι είναι και θέμα τύχης αλλά και προσπάθειας για το αν θα ταιριάξουμε μαζί τους. Σε κάθε δουλειά υπάρχουν διάφορες προσωπικότητες, πολλές φορές το ίδιο δυναμικές ή φιλόδοξες με μας. Υπάρχουν οι από πάνω κι από κάτω μας. Αυτοί που μας ακούν κι αυτοί που πρέπει ν’ ακούμε. Υπάρχουν οι ευδιάθετοι κι οι μίζεροι, οι κλειστοί και τα ανοιχτά βιβλία, τα καρφιά κι οι άξιοι εμπιστοσύνης. Ανάμεσά τους πολλές φορές υπάρχουν κι αυτοί που με το χρόνο ίσως γίνουμε φίλοι. Αλλά κι αυτοί που θα μας αφήνουν πάντα αδιάφοροι. Όπως και να ‘χει μας συμφέρει να περνάμε με όλους καλά για να πηγαίνει κι η μέρα μας εξίσου καλά.
Για να γνωρίσουμε τους συνάδελφους μας καλύτερα θα πρέπει να τους δούμε κι έξω απ’ τον εργασιακό μας χώρο. Σίγουρα είναι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συζητήσουμε τα καθημερινά μας προβλήματα, γιατί μαζί τους θα κάνουμε ένα τσιγάρο ή θα φάμε το μεσημεριανό μας. Είναι οι μόνοι που μπορούν να καταλάβουν τα εργασιακά μας θέματα γιατί τα ζουν κι αυτοί. Μαθαίνουν τα κουσούρια μας και τα καλά μας, μας βλέπουν απ’ την ίσια και την ανάποδη. Μας έχουν δει εκτός εαυτού και μας έχουν δει να κλαίμε.
Όμως, τους φανταστήκαμε ποτέ εκτός γραφείου; Πώς είναι να βγαίνεις μαζί τους; Και αν δε βγεις μαζί τους, αν δεν τους δεις με τους δικούς τους ανθρώπους και αν δεν πας στα μέρη που πάνε, πώς θα τους μάθεις καλύτερα; Κάποιοι προτιμούν να κρατάνε αποστάσεις από τους συναδέλφους τους γιατί έχουν μάθει να διαχωρίζουν τους φίλους και τα προσωπικά τους απ’ τα επαγγελματικά τους. Το έχουν αυτό ως κανόνα. Άλλοι αφήνονται κι όπου τους βγει.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι που βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας και μοιραζόμαστε τόσο πολλά, με το που αλλάξουμε δουλειά χάνονται αμέσως απ’ τη ζωή μας. Κι αυτό είναι ένα απ’ τα πιο παράξενα πράγματα που μπορεί να βιώσει άνθρωπος. Εκτός αν επιλέξουμε κι επιλέξουν να κρατήσουμε μια επαφή. Οι ρυθμοί της ζωής είναι, βέβαια, τόσο γρήγοροι και πιεστικοί που, αλλάζοντας δουλειά, οι νέοι σου συνάδελφοι θα γίνουν, θέλοντας και μη, η νέα σου παρέα. Με τους παλιούς συνάδελφους μπορείς να γίνεις φίλος, μόνο όταν και οι δύο πλευρές το θέλουν πολύ.
Ο όρος «συνάδελφος» λέει από μόνος του πολλά κι είναι ιερός.
Και όσοι έχουν καλούς συνάδελφους είναι πολύ μα πάρα πολύ τυχεροί.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
