Να χορεύαμε μαζί ένα μπλουζ

Αν θα ‘πρεπε να σκεφτώ μια μουσική που να σε χαρακτηρίζει περισσότερο απ’ όλες, νομίζω θα διάλεγα την μπλουζ. Ναι, οι «μπλου» νότες είναι αυτές που σε εκφράζουν περισσότερο, τόσα όμορφα θλιμμένες όπως ο έρωτάς μας.

Κα ίσως να με περάσεις και πάλι για τρελή, ίσως και να γελάσεις καρδιακά, όμως, θα ήθελα την επόμενη φορά που θα έλθεις να σου ζητήσω μία χάρη. Γιατί ίσως να είναι κι η τελευταία φορά που θα σε βλέπω να φεύγεις. Όχι, γιατί θα έλθεις για να μείνεις για πάντα, αλλά επειδή ίσως να μην επιστρέψεις ποτέ ξανά.

Ίσως, η επόμενη μας φορά να είναι κι η τελευταία μας. Δεν ξέρω ποιοι δαίμονες σε κρατάνε μακριά μου, δεν ξέρω με τι παλεύεις μέσα σου και κουβαλάς όλη αυτή την μπλε θλίψη στα μάτια σου. Όμως, παρ’ όλο που εμένα δε μου δίνεις κανένα συναίσθημα, βλέπω πώς μέσα σου ξεχειλίζεις από τόσα πολλά. Πού τα δίνεις άραγε όλα αυτά που νιώθεις;

Σταματάω, όμως, τώρα να σκέφτομαι γιατί οι πολλές σκέψεις δε με έβγαλαν ποτέ πουθενά, παρά μόνο έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Σηκώνομαι, βάζω ένα B.B King στο πικάπ, πόσο σ’ αρέσει και ζηλεύω τον τρόπο που κοιτάς, παίρνω το μπουκάλι με το κρασί, ποιος χρειάζεται ποτήρι, κλείνω τα μάτια και κουνιέμαι στο θλιμμένο ρυθμό.

Την επόμενη φορά που θα έλθεις θα ήθελα να χορεύαμε μαζί αυτό το μπλουζ. Δε σου αρέσει να χορεύεις, το θεωρείς ίσως φλώρικο. Δε σου αρέσει να τσακαλώνεσαι και φοβάσαι ν’ αφήνεσαι στη στιγμή, ειδικά με μία γυναίκα, ειδικά μαζί μου, όμως κάνε μου αυτή τη χάρη και θα δεις ότι όλη η κοσμοθεωρία σου θ’ αλλάξει.

Ο τρόπος που με βλέπεις θ’ αλλάξει. Αν χαλαρώσεις κι αφεθείς στο «μπλου» ρυθμό, αν γίνεις ένα μ’ αυτόν και μαζί μου θα μπορέσεις να νιώσεις όσα φοβάσαι. Να βάλεις το ένα σου χέρι γύρω απ’ τη μέση μου και το άλλο να το μπλέξεις στα δάχτυλά μου. Να φιλιόμαστε και ν’ αφήσουμε τα σώματά μας να κολλήσουν μεταξύ τους χωρίς να τους δώσουμε καμιά σαρκική ικανοποίηση –τουλάχιστον όχι αμέσως– και να πίνουμε απ’ το ίδιο μπουκάλι μέχρι να ζαλιστούμε.

Πάλι κάνω όνειρα, θα μου πεις, πάλι είμαι εκτός πραγματικότητας και σ’ αναγκάζω να κάνεις πράγματα που δε θες. Το θέμα δεν είναι να σ’ αναγκάσω. Το θέμα είναι να καταφέρω να μ’ εμπιστευτείς. Μόνο έτσι θ’ αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να μ’ αγαπήσει, μόνο έτσι θα χορέψεις μαζί μου αυτό το θλιμμένο μπλουζ.

Άραγε, πόση θλίψη κουβαλούσαν μέσα τους όλοι αυτοί οι μεγάλοι μπλουζίστες για να μπορέσουν να γράψουν τόσο καλή μουσική; Τα μπλουζ είναι ένας τρόπος να ζεις, ένας τρόπος να ερωτεύεσαι. Δεν είναι απλά μουσική. Είναι ένα κίνημα. Και ναι, όπως λέει κι ο βασιλιάς του μπλουζ, «every day I have the blues» γιατί δε σε έχω.

Όμως, σε περιμένω για να χορέψουμε μαζί τον τελευταίο μας χορό πριν πέσει για πάντα η αυλαία του έρωτά μας και τα φώτα σβήσουν.