Η ζωή μπορεί να παρομοιαστεί σαν ένας πόλεμος. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες, μικρές και μεγάλες με καταστάσεις κι ανθρώπους. Από κάποιες μάχες βγαίνουμε νικητές κι από άλλες χαμένοι και χρειάζεται ανασυγκρότηση για να προχωρήσουμε.
Οι εχθροί πολλοί, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Ξετρυπώνουν από παντού, σε ανύποπτο χρόνο για να μας ρίξουν κάτω, χρησιμοποιώντας τα όπλα τους. Ψέμα, υποκρισία, προδοσία, κοροϊδία κι ό,τι άλλο βρεθεί στο διάβα τους για να τη βγάλουν καθαροί ή για να πάρουν τη θέση μας. Κάποιοι στ’ αλήθεια καταφέρνουν να μας ξαφνιάσουν και κάποιοι είναι τόσο προβλέψιμοι όσο κι η γκρίνια της μάνας μας όταν αφήνουμε τα ρούχα στο πάτωμα.
Υπάρχει, όμως, ένας εχθρός που πρέπει να αντιμετωπίζουμε απ’ την αρχή της ζωής μας μέχρι και την τελευταία μας ανάσα. Ένας εχθρός, πιο δυνατός απ’ όλους τους άλλους, πιο απρόβλεπτος, πιο κοντά σε μας από οποιονδήποτε άλλο. Αυτός καθορίζει το μέλλον μας, αυτός μας οδηγεί στην επιτυχία ή στην καταστροφή. Όλοι οι άλλοι είναι ασήμαντοι μπροστά του.
Κι αν αυτόν τον εχθρό τον κατανοήσουμε και καταφέρουμε να τον φιλέψουμε, τότε γινόμαστε αήττητοι κι ευτυχείς. Με αυτόν τον εχθρό παλεύουμε, όταν μένουμε μόνοι, όταν δε μιλάμε πολύ χαμένοι στις σκέψεις μας. Αυτός ο αιώνιος εχθρός είναι ο εαυτός μας.
Τις μεγαλύτερες μάχες τις δίνουμε μαζί του. Κάποτε νικά και κάποτε τον νικάμε. Κάποτε μας ξαφνιάζει με τις σούπερ δυνάμεις του και κάποτε μας απογοητεύει. Γι’ αυτό τα βάζουμε μαζί του. Για κάθε λάθος επιλογή, για κάθε αδυναμία που μοιάζει να είναι σωστή, για κάθε τεμπελιά κι οπισθοχώρηση, για όλες τις φορές που εμπιστεύτηκε τους λάθους ανθρώπους.
Για να βγούμε νικητές της ζωής και να μπορούμε να τα βάλουμε με άλλους, πρώτα πρέπει να μάθουμε να ελέγχουμε τις πράξεις μας και το μυαλό μας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει απεριόριστες ικανότητες και μόνο δαμάζοντάς τον, γινόμαστε παντοδύναμοι ψυχικά. Αν καταφέρουμε να νικήσουμε τον «κακό» μας εαυτό, τότε μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.
Όταν δίνουμε μάχες με τον εαυτό μας, λοιπόν, παλεύουμε για να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας. Έναν έρωτα που μας πλήγωσε, ένα φίλο που μας πρόδωσε, ένα συνάδελφο που μας πούλησε, αλλά πάνω απ’ όλα τον εαυτό μας που καταρρακώθηκε εξαιτίας κάποιων άλλων.
Οι συζητήσεις που κάνουμε με τον εαυτό μας είναι οι πιο εποικοδομητικές. Λογομαχούμε μαζί του συνεχώς για πολλούς λόγους. Για να τηρήσει τη δίαιτα, να μη στείλει εκείνο το μήνυμα στον πρώην, να μην ανάψει το τσιγαριλίκι, να μην είναι τόσο μαλάκας με τους ανθρώπους γύρω του.
Οι μάχες με τον εαυτό μας δεν τελειώνουν ποτέ. Είναι αιματηρές και δίνονται στα σκοτάδια, στις πιο μοναχικές μας στιγμές, ακόμη κι ανάμεσα σε άλλους. Αν σταματήσουμε να πολεμάμε, σημαίνει ότι απλώς παραδοθήκαμε στην πιο κακή εκδοχή του είναι μας.
Αφεθήκαμε στην ευκολία των πραγμάτων που είναι καταστροφική και δυστυχής. Σημαίνει ότι χάσαμε τη μάχη με το μεγαλύτερό μας αντίπαλο, αυτόν που τελικά καθορίζει το μέλλον και τη ζωή μας.
Όταν μας βλέπετε χαμένους, λοιπόν, στις σκέψεις μας, όταν δε μιλάμε πολύ, μη μας ενοχλείτε και μη μας παρεξηγείτε. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να δίνουμε μέσα μας, μία απ’ τις πιο σημαντικές μάχες τις ζωές μας. Και πρέπει να βγούμε νικητές.
Επιμέλεια κειμένου Πράξιας Αρέστη: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
