Πόσο βολικό είναι για κάποιους να κρύβονται πίσω από ένα υπολογιστή, στα ζεστά και μαλακά του σπιτιού τους και να το παίζουν ιππότες.
Να εξυμνούν τον εαυτό τους με χαζές ιστορίες από τότε που έκαναν κοπάνα από το σχολείο, που μέθυσαν σε ένα πάρτυ, που πήδηξαν την γειτόνισσα, που τους συνέλαβαν για υπερβολική ταχύτητα.
Και μετά αρχίζουν τα «πόσο όμορφη είσαι», «πόσο μου αρέσεις», «πόσο διαφορετική είσαι από τις άλλες», «πόσο ταιριάζουμε».
Έλα ρε φίλε! Όλα αυτά τα κατάλαβες από λίγες φωτογραφίες και κάτι τραγούδια που πόσταρα και που απευθύνονταν στον πρώην;
Μήπως τα απαλά σου χεράκια να αφήσουν το πληκτρολόγιο γι’ αλλαγή και να πάρουν κανένα τρένο για το κέντρο επιτέλους ή έτσι θα βγάλουμε το χειμώνα;
Και στο κάτω-κάτω να σου πω την αλήθεια, δε θέλω να βγάλω γκόμενο από το διαδίκτυο. Είμαι της παραδοσιακής σχολής εγώ.
Θέλω εκεί που χορεύω στο κλαμπ ή πίνω το ποτό μου στο μπαρ να με πλησιάσεις και να πεις αυτό το κλισέ που τόσο έχω επιθυμήσει ν’ ακούσω «μήπως γνωριζόμαστε από κάπου»; Ακόμη κι έτσι περισσότερες πιθανότητες έχεις να φύγουμε από κει μαζί από το να «νταηλίζεις» στο Facebook.
Όχι, με τίποτα δεν το μπορώ το φλερτ των κοινωνικών δικτύων.
Το θεωρώ δειλία, χάσιμο πολύτιμου χρόνου. Είναι πλέον η εύκολη λύση για τα δήθεν αρσενικά εκεί έξω.
Μήπως το προτιμάς επειδή η χυλόπιτα σου ‘ρχεται πιο ελαφριά;
Αλλά, ακόμη και τη χυλόπιτα την έχω επιθυμήσει!
Αυτήν που σου έρχεται στα μούτρα τόσο ξαφνικά και απότομα, που χάνεις τη γη κάτω από τα ποδιά σου.
Τα επιφανειακά με σκοτώνουν. Αν είναι να νιώσεις, νιώσε το πραγματικά. Φτάσε στα άκρα.
Η καρδιά σου να χτυπά δυνατά όταν πλησιάζεις το άτομο που σου αρέσει, να χάνεις τα λόγια σου, να λες βλακείες, αλλά να είσαι εκεί, παρών. Ακόμη κι όταν χωρίζεις, πάρε τουλάχιστον ένα τηλέφωνο.
Μας έχουν περιλούσει με τόση τεχνολογία, που ξεχάσαμε ότι υπάρχει η ανθρώπινη επαφή.
Αρνούμαι το βράδυ να το περάσω μιλώντας σου στα κοινωνικά δίκτυα. Θέλω να είσαι εδώ μαζί μου.
Τι κι αν δε μένουμε, θα βρούμε ένα μέρος. Κι ένα παγκάκι στο πάρκο μου κάνει!
Να βλέπω το πρόσωπο σου όταν γελάει, να με αγγίζεις όταν μου λες κάτι όμορφο, να με χαστουκίζεις όταν τσακωνόμαστε.
Μην βολευτείς στα εύκολα της τεχνολογίας, γιατί περνάει ο χρόνος χωρίς να φτιάχνεις αναμνήσεις, χωρίς ουσιαστική επικοινωνία, χωρίς να μαθαίνουμε ο ένας τον άλλο, χωρίς να είμαστε πραγματικά μαζί.
Κι όταν είσαι έξω με φίλους, ξέχνα το κινητό άμα θες.
Μην μου στείλεις ούτε ένα μήνυμα, μην μπεις ούτε μία φορά στα κοινωνικά δίκτυα για να δεις αν είμαι μέσα, για να νιώσεις ασφαλής.
Νιώσε ανασφάλεια και άγχος για το που βρίσκομαι και τι κάνω. Άσε τον εαυτό σου να του λείψω και μετά έλα στο σπίτι και αγκάλιασέ με λες και θα με έχανες για πάντα.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
