Πάντα πίστευα ότι όλοι έχουμε κάποιον σε αυτόν τον κόσμο που είναι τσιμπημένος μαζί μας στα κρυφά. Και αυτό ίσως κατ’ επανάληψη.
Από την πρώτη στιγμή που ξεκινάμε την κοινωνικοποίηση στο νηπιαγωγείο και ερχόμαστε σε μία πρώτη επαφή με το αντίθετο φύλο, αναπτύσσουμε αισθήματα για κάποιον άλλον, όπως και κάποιοι άλλοι για μας. Αυτό συνεχίζεται φυσικά στο σχολείο και στην εφηβεία όπου τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά και καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής μας ο έρωτας είναι παρών, κάποτε πιο αισθητός και κάποτε πιο διακριτικός.
Καθόλη τη σχολική περίοδο είναι αυτό το καλοσυνάτο αγόρι ή κορίτσι στο οποίο ποτέ δεν έδωσες ιδιαίτερη σημασία, ίσως γιατί ήταν ντροπαλό ή φορούσε γυαλιά, που, όμως, ήταν πάντα εκεί όταν έπεφτες για να σε σηκώσει, για να σου κουβαλήσει τη βαλίτσα μετά το σχολείο, για να μοιραστεί μαζί σου το σάντουιτς του.
Και μεγαλώνοντας, αυτούς τους ανθρώπους τους βρίσκεις πλέον, είτε στον ευρύτερο φιλικό σου κύκλο είτε στην επαγγελματική σου ζωή. Μπορεί να είναι ακόμη και ο περιπτεράς απ’ όπου παίρνεις τα τσιγάρα σου ή το παιδί που σου φέρνει κάθε πρωί τον καφέ στο γραφείο.
Είναι αυτοί που ποτέ δε θα σου πουν ξεκάθαρα τι νιώθουν γιατί φοβόύνται την απόρριψη και ανησυχούν πως θα σε φέρουν σε δύσκολη θέση. Πάντα όμως σε κοιτάνε με αυτά τα γεμάτα καλοσύνη και λάμψη, μάτια. Κι αυτούς τους «κρυφούς θαυμαστές» πολλές φορές τους προσπερνάς, γιατί δεν είναι ο τύπος σου ή δεν σου κάνουν κλικ, ενώ μπορεί να τραβιέσαι με τον καθένα που σου κάνει τη ζωή ποδήλατο.
Και αυτοί, το βλέπεις ξεκάθαρα και το νιώθεις, ότι λιώνουν σε κάθε σου λέξη και θα έκαναν τα πάντα για σένα.
Και πολλές φορές, αν είσαι μαλακισμένο, εκμεταλλεύεσαι τα αισθήματά τους και τους εξευτελίζεις. Ίσως για ένα κρεβάτι, για ένα δωρεάν καφέ ή τσιγάρα ή απλά και μόνο επειδή μπορείς.
Και τώρα θυμήθηκα μια αληθινή ιστορία με happy ending που αξίζει να διαβάσετε. Ο Σάββας ήταν ένα παιδί στο σχολείο μου πολύ όμορφο και διάσημο, αρχηγός της ομάδας ποδοσφαίρου. Πολλά γκομενάκια, πολύ καλάμι και φυσικά ζωή χαρισάμενη. Η Σοφία ένα κορίτσι λιγνό με κόκκινα μαλλιά και ντροπαλή ιδιοσυγκρασία που περνούσε απαρατήρητο από τον ανδρικό πληθυσμό και ειδικά από τον Σάββα. Εκείνη ερωτευμένη μαζί του από την πρώτη μέχρι την τρίτη λυκείου, είχε προσπαθήσει να κάνει κάποιες σχέσεις όμως ποτέ δεν της βγήκε. Προτιμούσε να κάθεται στις κερκίδες και να βλέπει τον Σάββα από μακριά να παίζει ποδόσφαιρο ή άλλες φορές να γλείφεται στο παγκάκι με τη νέα του γκόμενα. Κάποιες φορές τον χαιρετούσε κι αυτός απαντούσε βιαστικά και απορημένα ένα «γεια». Τέλος πάντων, τα χρόνια πέρασαν, το σχολείο τελείωσε και όλοι πήγαμε για σπουδές και το μόνο που η Σοφία είχε ήταν ένα προφίλ στο Facebook για να χαζεύει που και που.
Ένα καλοκαιρινό βράδυ, όμως, βρεθήκαμε η παλιά παρέα σ’ ένα κλαμπ. Η Σοφία είχε γίνει γκομενάρα και τα αισθήματά της για τον Σάββα δεν είχαν αλλάξει καθόλου. Αυτός ζήτησε φωτιά, αυτή κρατούσε αναπτήρα και… «πώς σε λέμε είπαμε;».
Σήμερα έχουν ένα παιδί, μοιράζονται ένα ζεστό διαμερισματάκι και η Σοφία από κρυφή θαυμάστρια έγινε η γυναίκα των ονείρων του.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα πιστέψεις ότι κανείς δε σ’ αγαπάει, κοίταξε λίγο καλύτερα. Κάπου κοντά ή πιο μακριά σου κρύβεται κάποιος που πεθαίνει για σένα.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
