Όταν o έρωτας σου δίνει φτερά, τρέχεις και φωνάζεις. Γιατί έτσι πρέπει να ‘ναι ο πραγματικός έρωτας. Πρέπει να δίνει φτερά στους ανθρώπους, για να μπορούν να πετάξουν και να φτάσουν τα όνειρα και την ευτυχία τους κι όχι να τους φυλακίζει πίσω από σίδερα σάπιων σχέσεων και γάμων.
Δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα απ’ το να κρατάς έναν άνθρωπο δίπλα σου με το ζόρι. Γιατί κρατώντας τον με το ζόρι, του στερείς το δικαίωμα της ελευθερίας του, του σπαταλάς τον πολύτιμο χρόνο του, που δε θα γυρίσει ποτέ πίσω για να του δώσει την ευκαιρία να κυνηγήσει τα όνειρά του ή την πραγματική αγάπη, αφού αυτήν δεν τη βρήκε μαζί σου. Τον κρατάς εκεί δυστυχισμένο και μίζερο να ψάχνει τρόπους στα κρυφά να ξεφύγει λίγο με τους φίλους του ή μ’ έρωτες μυστικούς. Τον αναγκάζεις να σου λέει ψέματα επειδή του δημιούργησες το φόβο της απώλειας ή επειδή τον κάνεις καθημερινά να σε λυπάται. Πόσο σκληρό είναι ένας άνθρωπος να πρέπει καθημερινά να υποκρίνεται ακόμη και μέσα στο ίδιο του το σπίτι και το κρεβάτι του.
Όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον, θέλεις μόνο να ‘ναι ευτυχισμένος, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τον αφήσεις ή να τον βοηθήσεις να φύγει μακριά από σένα. Αυτές βέβαια είναι εύκολες κουβέντες στο χαρτί, πολύ δύσκολες όμως στην πράξη. Γιατί ο έρωτας είναι απ’ τη φύση του κτητικός. Είναι η κακή του πλευρά αυτή. Να θες κάποιον μαζί σου πάση θυσία, ακόμη κι αν αυτός δεν ανταποκρίνεται ή δεν είναι 100% ψυχικά και σωματικά εκεί. Κι αυτήν την κακή φύση του έρωτα πρέπει να βρει ο κάθε άνθρωπος τη δύναμη να την αποβάλει, όταν γίνεται απαραίτητο.
Υπάρχει κάτι πιο εγωιστικό απ’ το ν’ απειλείς κάποιον ότι θ’ αυτοκτονήσεις αν σ’ αφήσει; Κι όσο παράλογο κι αν φαίνεται γραμμένο, είναι κάτι που γίνεται συνέχεια, σ’ όλες τις χώρες του κόσμου, σ’ όλες τις ηλικίες. Πώς αγαπάς κάποιον, όταν τον φέρνεις στη δύσκολη αυτή θέση, ενώ θα ‘πρεπε με αξιοπρέπεια να του ανοίγεις την πόρτα για να φύγει; Πόσο θα το εκτιμήσει και πόσο θα σ’ αγαπήσει γι’ αυτό; Θα πονάς, θα κλαις, θα χτυπιέσαι, θα πίνεις, θα τον ενοχλήσεις με κάποια μηνύματα, θα νιώσεις για λίγο θλίψη όταν τον δεις ξανά ερωτευμένο, όμως αν τον αγαπάς, θα εύχεσαι να ‘ναι πάντα καλά. Το χαμόγελό του, αν και δεν είσαι πια εσύ η αιτία, θα σου προκαλεί ζεστασιά στην καρδιά. Και να ‘σαι σίγουρος ότι η ζωή κάποια μέρα θα σ’ ανταμείψει γι’ αυτό.
Όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά, είσαι δίπλα του σ’ ό,τι χρειαστεί, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι η πυξίδα του τον βγάζει αλλού. Θα γίνεις, για λίγο ίσως, εκμεταλλεύσιμος κι αναλώσιμος, θα το ξέρεις και δε θα σ’ ενοχλεί καθόλου.
Μέσα σε μια σχέση και περισσότερο σ’ ένα γάμο, οι άνθρωποι πρέπει να νιώθουν ελεύθεροι. Τι σημαίνει δεν μπορεί να βγει με τους φίλους του; Τι σημαίνει δεν μπορεί να πάει ένα ταξίδι ή να φύγει ένα τριήμερο να ηρεμήσει; Γιατί αυτό να σημαίνει ότι δε σ’ αγαπά; Σίγουρα θα σε μισήσει κάποια στιγμή αν είσαι συνέχεια κολλημένος πάνω του. Κι αν είναι θέμα εμπιστοσύνης, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στη σχέση σας και πρέπει να πιάσετε το πράγμα απ’ τη βάση του. Αν θέλει ο άλλος να κερατώσει, θα το κάνει ακόμη κι αν είσαι λίγα τετράγωνα παρακάτω. Δεν έχει καμιά σχέση η ελευθερία που οφείλει κανείς να δίνει στο σύντροφό του με το κέρατο, όσο κι αν κάποιοι ζηλιάρηδες ή κομπλεξικοί προσπαθούν να τα συνδέσουν.
Να χτυπάει εκατό φορές το τηλέφωνο στη δουλειά για έλεγχο, να χτυπάει εκατό φορές όταν βγαίνεις για καφέ ή όταν λείπεις σ’ ένα επαγγελματικό ταξίδι και να τρέμεις μην πιάσεις κανένα μήνυμα από άγνωστο στο facebook κι αρχίσουν τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Πραγματικά, είναι άξιο ψυχολογικής παρατήρησης το πώς κάποιοι άνθρωποι ανέχονται αυτόν το συνεχή εξευτελισμό και ποιοι είναι οι λόγοι που τους ωθούν να μένουν σε μια τέτοια σχέση, που δεν τους αφήνει ούτε ένα άνοιγμα για να πάρουν μια ανάσα.
Γιατί υπάρχουν τόσοι καταπιεσμένοι άνθρωποι σε σχέσεις; Τόσοι άνθρωποι με κομμένα φτερά, που ‘χουν ξεμείνει σε μια φυλακή, τόσοι αδύναμοι άνθρωποι που δεν μπορούν πάρουν τη ζωή στα χέρια τους; Υποθέτω οι λόγοι είναι μύριοι και διαφορετικοί κάθε φορά.
Μέσα σε μια σχέση ή ένα γάμο πρέπει να νιώθουν κι οι δύο ελεύθεροι, μαζί. Ο ένας να σπρώχνει τον άλλον πιο κοντά στα σύννεφα. Να χωρίζουν οι δρόμοι όταν τα όνειρα δε συμπίπτουν ή να βρίσκονται κοινές λύσεις. Για όλα υπάρχει λύση, όταν υπάρχει καλή επικοινωνία σ’ ένα ζευγάρι και χημεία μυαλού. Το μαζί πρέπει ν’ απελευθερώνει κι όχι να πνίγει.
Επιμέλεια Κειμένου Πράξιας Αρέστη: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
