Όταν γινόμαστε γονείς ο εαυτός μας έρχεται δεύτερος

Στη ζωή έχουμε ως μότο και προσπαθούμε να το εφαρμόζουμε, πολλές φορές ανεπιτυχώς, το να βάζουμε τον εαυτό μας πάνω απ’ όλα και όλους. Είναι ένας σημαντικός κανόνας επιβίωσης, αλλά και μια φιλοσοφία που αν την εφαρμόσουμε μας φέρνει εσωτερική ευτυχία και γαλήνη. Είναι, ωστόσο, ένας κανόνας που έχει κάποια παραθυράκια. Κάποιες φορές ο εαυτός μας αναγκαστικά έρχεται δεύτερος, όταν τα γεγονότα το απαιτούν, για να μπορούμε να στηρίζουμε και να κρατάμε δίπλα μας τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Σε μία, όμως, περίπτωση ο κανόνας αυτός καταργείται σχεδόν ολότελα! Ο εαυτός μας έρχεται δεύτερος όταν κάνουμε παιδί και έρχεται δεύτερος, ενστικτωδώς. Η αγάπη που έχουμε για το παιδί μας, μας σπρώχνει ν’ αφιερώσουμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας σ’ αυτό. Είτε αυτό σημαίνει να παραιτηθούμε από τη δουλειά μας για να το μεγαλώσουμε, είτε να δουλεύουμε ακόμη περισσότερες ώρες για να του χαρίσουμε όλα τα καλά του κόσμου.

Όταν γινόμαστε γονείς, οι προτεραιότητες αλλάζουν. Προσπαθούμε να κρατήσουμε τις ισορροπίες και ν’ αφιερώνουμε λίγο χρόνο μόνο για μας, για να μην τρελαθούμε, όμως, η ανάγκη να δίνουμε ανιδιοτελώς κομμάτια από τον εαυτό μας, στο μωρό μας, είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άλλη.

Θα επιλέξουμε να μείνουμε στο σπίτι αντί να βγούμε για ποτό αν είναι άρρωστο, θα ξοδέψουμε τα λεφτά μας για να του πάρουμε το αγαπημένο του παιχνίδι, αντί ν’ αγοράσουμε το φόρεμα στη βιτρίνα που ονειρευόμαστε μέρες. Θα βάλουμε στην άκρη τα δικά μας συναισθήματα κι επιθυμίες για να του δώσουμε ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον. Θα ξενυχτήσουμε στο προσκεφάλι του και θα πάμε την επόμενη μέρα το πρωί λιώμα στη δουλειά. Τα ταξίδια θα λιγοστέψουν και οι τσέπες μας θα είναι μονίμως άδειες. Κάποιους φίλους θα τους χάσουμε, όπως και πολλές όμορφες στιγμές που δε θα μπορούμε να είμαστε παρόντες και θα κοιτάζουμε μέσα από φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα.

Όμως, όλα αυτά είναι τα όμορφα τιμήματα που πληρώνει ένας γονέας. Κοιτάζοντας το αγγελούδι μας, ξεχνάμε τα πάντα. Ειδικά, αν αυτό ήλθε όταν νιώσαμε έτοιμοι ν’ αλλάξουμε όλη τη ζωή μας για να το υποδεχτούμε. Ο κύκλος των ξενυχτιών, των χτυποκαρδιών, των ατελείωτων ωρών δουλειάς ή των παρεών κάποια στιγμή κλείνει. Η ζωή μας ποτέ πια δε θα είναι η ίδια, δε σημαίνει όμως ότι θα πάψει να είναι όμορφη. Ίσως και καλύτερη από πριν με όλες τις θυσίες, τα άγχη, τα τρεχάματα και την κούραση που μπορεί να νιώθουμε.

Το καλύτερο θα ήταν να ψάξουμε να βρούμε τις ισορροπίες και να κάνουμε όσο μπορούμε τη ζωή μας πιο ευχάριστη και για μας. Να μη λέμε όχι όταν θέλουν δικοί μας άνθρωποι να μας βοηθήσουν. Δεν είμαστε υπερήρωες και κανείς δεν απαιτεί να είμαστε 24 ώρες το 24ωρο και 7 μέρες την εβδομάδα αφοσιωμένοι σ’ ένα παιδί. Ευτυχισμένοι μαμά και μπαμπάς, σημαίνει και ευτυχισμένο μωρό. Γιατί τα μωρά διαισθάνονται την αγάπη και την ευτυχία μας και την απορροφούν, όπως ακριβώς διαισθάνονται και όλα τ’ άσχημα που μπορεί να νιώθουμε.

Παραγγελιές, επικρίσεις, λοξά βλέμματα από υστερικές μαμάδες και υπερβολικές συμπεριφορές δεν πρέπει να είναι αποδεκτά από κανέναν. Μόνο εσείς ξέρετε πώς νιώθετε, μόνο εσείς αγαπάτε το μωρό σας πιο πάνω κι από τον εαυτό σας και μόνο εσείς ξέρετε τι θα κάνετε και πώς θα βάλετε τις προτεραιότητες σας σε μία τάξη για να έχετε μία ευτυχισμένη οικογένεια κι έναν ευτυχισμένο εαυτό!