Ό,τι προσφέρεις να το ξεχνάς πρώτα εσύ

H χαρά του να δίνεις είναι πολύ μεγάλη. Όσοι δεν το έχουν δοκιμάσει, θα εκπλαγούν με τα αισθήματα που μπορεί να τους δημιουργήσει μία καλή πράξη προσφοράς κι όσοι το έχουν ήδη δοκιμάσει, έχουν εθιστεί. Είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να γεμίσεις τα κενά που υπάρχουν μέσα σου. Κενά, που πολλές φορές, δε γεμίζουν ούτε με τον έρωτα.

Να βρεις ένα σκοπό και να τον υπηρετείς όπως κι όπου μπορείς, με όσα λίγα διαθέτεις, είναι σαν να αρχίζεις ένα ταξίδι με άγνωστους προορισμούς, κατά τη διάρκεια του οποίου θα συναντήσεις καινούργιους, ενδιαφέροντες ανθρώπους, πρωτόγνωρες προκλήσεις  και θα γεμίσεις αξέχαστες εμπειρίες. Βιώνεις μία μοναδική πληθώρα συναισθημάτων και δίνεις νόημα στη ζωή σου. Νιώθεις σημαντικός και σταματάς να ασχολείσαι με μικροπράγματα και βλακείες που κάνουν τη ζωή σου μίζερη, γιατί απλά δεν έχεις χρόνο για τέτοια.

Όλη αυτή η χαρά του να δίνεις, όμως, κρύβει ένα μυστικό. Ό,τι δίνεις, να το ξεχνάς. Όχι, να το ξεχνάς με την έννοια να το σβήνεις εντελώς απ’ τη μνήμη σου, γιατί αυτό σημαίνει ότι σβήνεις μαζί του και την όλη εμπειρία και τα συναισθήματα που σου δημιούργησε. Απλά να μην το θυμάσαι ως κάτι που πρέπει να σου επιστραφεί απ’ τη ζωή ή απ’ τον άνθρωπο που δέχθηκε το καλό από σένα. Όπως λέμε, κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό. Ας το πάρει η θάλασσα μέσα της βαθιά και μια μέρα θα σου επιστραφεί χωρίς να το περιμένεις, πιθανόν από διαφορετικούς ανθρώπους, υπό άλλες καταστάσεις και με άλλη μορφή. Φτάνει να έχεις τα μάτια της καρδιάς σου ανοιχτά για να μπορείς να το δεις και να το δεχτείς.

Ακόμη και σε μία σχέση, τα όσα δίνεις δεν πρέπει να τα μετράς για να τα ζητήσεις αργότερα πίσω ή για να τα χρησιμοποιήσεις εναντίον του άλλου σ’ ένα καβγά ή ένα χωρισμό. Αν θεωρείς ότι δεν παίρνεις όσα δίνεις, ίσως να είσαι με τον λάθος άνθρωπο. Όμως, ό,τι δίνεις με δική σου θέληση, από δική σου αγάπη κι ανάγκη μόνο, δεν πρέπει ποτέ να τα ζητάς πίσω με το ζόρι. Αν απαιτήσεις κάτι εξάλλου τι νόημα θα έχει, ακόμη κι αν το πάρεις. Ο άλλος θα σου δώσει από μόνος του όσα και όταν νιώθει ότι θέλει ή μπορεί. Αν δε σου είναι αρκετά, τότε κάπου δε συναντιέστε και θα πρέπει να το συζητήσετε.

To αμέσως επόμενο λεπτό που δίνεις κάτι στους άλλους, θα πρέπει να το ξεχνάς. Ξεχνώντας το, μαζί του φεύγουν κι οι υψηλές προσδοκίες που έχεις για τους ανθρώπους γύρω σου. Έτσι, γλυτώνεις τον εαυτό σου από πολλές απογοητεύσεις γιατί πολύ συχνά προσδοκίες κι άνθρωποι δε συναντώνται.

Δεν προσφέρεις ποτέ κάτι, περιμένοντας να σου το ανταποδώσουν. Είναι στο dna σου, είναι μια ανάγκη που πρέπει να ικανοποιήσεις.  Προσφέρεις, επειδή έτσι νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου, επειδή θέλεις να κάνεις τη διαφορά και την υπέρβαση. Με το να δίνεις, κάνεις όντως μια υπέρβαση. Βγαίνεις απ’ τον μικρό κι ασφυκτικό κύκλο του εγώ σου. Η προσφορά είναι η πιο πετυχημένη επανάσταση κι ίσως η μοναδική που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο κι όλα όσα μας ξινίζουν σ’ αυτόν.

Όσοι στο τέλος ανταποδώσουν την αγάπη και το καλό που τους έκανες θα είναι για σένα μια ευχάριστη έκπληξη. Κι είναι καλύτερα η ζωή σου να έχει πιο πολλές ευχάριστες εκπλήξεις παρά οδυνηρές απογοητεύσεις.

Κι επειδή τελευταία αγαπάμε πολύ τα ρητά, σας αφήνω με μία σοφή κουβέντα απ’ τον παραμυθά Αίσωπο: «καμία πράξη καλοσύνης, όσο μικρή κι αν είναι, δεν πάει ποτέ χαμένη».