Όχι να πληρώνει ο επόμενος τα σπασμένα του προηγούμενου

Στις σχέσεις συνήθως συμβαίνει το εξής παράδοξο. Ο επόμενος πληρώνει τα σπασμένα του προηγούμενου. Και θα μου πείτε καθόλου παράδοξο δεν είναι. Αντίθετα, μάλιστα έχει και μια λογική εξήγηση. Δεν είναι πάντα οι άλλοι που πληρώνουν τις μαλακίες και τις επιπολαιότητες κάποιου; Όχι μόνο στις σχέσεις αλλά και γενικά, απ’ τα πιο απλά πράγματα μέχρι και τα πιο σοβαρά, όπως ένα δυστύχημα.

Φανταστείτε τον άνθρωπο ως μια τσίχλα. Είναι όμορφη και μυρωδάτη. Κάποιος τη διαλέγει, τη μασάει αρκετά μέχρι να της πάρει όλη τη γεύση και μετά την πετάει στο πάτωμα. Ο επόμενος την πατάει, αυτή κολλάει στα παπούτσια του κι αυτός προσπαθεί να την ξεκολλήσει μέχρι που τα καταφέρνει. Εσείς τώρα είστε αυτός ο άνθρωπος που μαζεύει τη βρόμικη και διαλυμένη τσίχλα απ’ το πεζοδρόμιο για να τη φτιάξει και να τη βάλει πάλι στο κουτί της. Λυπάμαι που σας το λέω, όμως, αυτή η τσίχλα δε θα γίνει ποτέ ξανά η ίδια, όσο κι αν την πλύνετε, όσο κι αν τη λατρέψετε. Έτσι, κι ένας πληγωμένος άνθρωπος που βγαίνει από μια σχέση. Δε θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος.

Αν και δε σημαίνει ότι είναι και το σωστό, συνήθως ο επόμενος είναι το καλό παιδί που τρώει τ’ αποφάγια του προηγούμενου «κακού» παιδιού. Ο προηγούμενος ήλθε, έφαγε όλα τα καλά κομμάτια της πίτσας κι έφυγε, αφήνοντας πίσω μόνο την ψίχα. Ο επόμενος πρέπει να βρει φρέσκα υλικά, να φτιάξει ολόκληρη την πίτσα ξανά και για τον ίδιο αλλά και για τη σχέση του. Τι φταίει, όμως, αυτός ο άμοιρος; Σε τίποτα απολύτως, παρά μόνο στο ότι μένει για να φάει τ’ αποφάγια ενώ βλέπει ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο στο ψυγείο. Θα μπορούσαμε να τον πούμε και αφανή ήρωα, αν καταφέρει τελικά ν’ αντέξει τα κουσούρια και τα κόμπλεξ που ο προηγούμενος δημιούργησε στον αγαπημένο του.

Πολλές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε πότε ένας άνθρωπος είναι κακός μαζί μας ή μας διώχνει επειδή είναι πληγωμένος και πότε επειδή απλούστατα δε μας θέλει. Στην πρώτη περίπτωση, αν το παλέψουμε, οι πιθανότητες στο τέλος να κερδίσουμε τη μάχη είναι μεγάλες. Στη δεύτερη απλά θα πρέπει να την κάνουμε μ’ ελαφρά πηδηματάκια.

Είναι μεν μεγάλη ατυχία να πέφτουμε σ’ ανθρώπους που αισθάνονται αδικημένοι απ’ τον έρωτα και θυμωμένοι απ’ τις προηγούμενες, αποτυχημένες τους σχέσεις, όμως συνήθως είναι αυτοί που μπορούν πραγματικά ν’ αγαπήσουν. Στον έρωτα δεν υπάρχουν «πρέπει» και «δεν πρέπει», υπάρχουν «αντέχω» και «δεν αντέχω». Έτσι, ο επόμενος μπορεί να μη φταίει σε τίποτα για να πληρώνει τα σπασμένα των προηγούμενων, όμως, αν αντέχει, θα μείνει για να γίνει το μέλλον αυτού που αγαπάει.

Καλό θα ήταν, βέβαια, οι άνθρωποι να μπαίνουν σε σχέσεις όχι για να ξεπεράσουν έναν προηγούμενο, πονεμένο έρωτά τους, αλλά όταν είναι πραγματικά έτοιμοι κι απελευθερωμένοι απ’ το παρελθόν τους. Απ’ την άλλη θα πρέπει να θαυμάζουμε αυτούς που -ενώ γνωρίζουν ότι πληρώνουν τα λάθη του προηγούμενου μαλακά- μένουν υπομονετικά στη σχέση τους για να γιατρέψουν τον άνθρωπό τους και να μπορέσουν στο τέλος να ζήσουν τον έρωτά τους, όπως τον ονειρεύτηκαν.