Kάθε φορά που επισκέπτομαι τους γονείς μου στο χωριό (ναι τους γονείς) μου, νιώθω κάπως περίεργα. Ευχάριστα μεν, αλλά περίεργα. Δεν λέω μια χαρά είναι οι άνθρωποι, αλλά ως ζευγάρι δεν παύουν ποτέ να με εκπλήσσουν.
Και τι εννοώ; Η μαμά στην κουζίνα με ανακατωμένα τα μαλλιά της πιασμένα ψηλά κότσο και με τη ρόμπα της να φτιάχνει καφέ κι ο μπαμπάς απ’ το πουθενά να πηγαίνει από πίσω της και να της δίνει μία σφαλιάρα στον πισινό. Και δεν μιλάμε για παιδιά τώρα έτσι; Αλλά για ένα ζευγάρι που είναι μαζί εδώ και 30 χρόνια. Κι αν δεν είναι το χούφτωμα στον πισινό θα είναι το γρήγορο φιλί στο στόμα που είναι πάντα ευχάριστο να βλέπει κανείς, φτάνει να μην είναι οι γονείς του. Ακόμα κι οι καβγάδες τους είναι παθιασμένοι και δεν θέλω να σκέφτομαι που καταλήγουν μετά, αν και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι είναι στο κρεβάτι.
Και σκέφτομαι τώρα εγώ… πέραν από το γεγονός ότι αυτοί οι δύο είναι γονείς μου, για να είναι μαζί ακόμη μετά από 30 χρόνια και μάλιστα να έχουν και ενεργή σεξουαλική ζωή, σημαίνει ότι όλα αυτά τα μικρά και καθημερινά παιχνιδάκια μεταξύ τους, όλες αυτές οι πράξεις αγάπης που δε στοιχίζουν ούτε σε χρόνο ούτε σε λεφτά κάνουν τη διαφορά.
Για σκεφτείτε το λίγο. Ο έρωτας χρειάζεται εκπλήξεις, χρειάζεται τρέλα και αυθορμητισμό.
Εκεί που ο άλλος κάνει κάτι συνηθισμένο, εκεί που βαριέται ή νιώθει κουρασμένος διαβάζοντας ένα βιβλίο ή βλέποντας τηλεόραση, τον ρωτάς αν θέλει ένα μασάζ στο πόδια, ξεκινάς να του φιλάς την πλάτη, τον λούζεις με σαντιγί και περνάς τη γλώσσα σου από όλα τα ευαίσθητα σημεία του σώματος του, του κάνεις στριπτίζ ή απλά του κάνεις όλα τα πιο πάνω μαζί. Με την προϋπόθεση εννοείται ότι υπάρχει ακόμη η έλξη μεταξύ σας κι όλα αυτά τα κάνεις επειδή θες να προσφέρεις απόλαυση και χαρά στο σύντροφό σου. Αλλιώς κάτσε κι εσύ στην τηλεόραση γι’ ακόμη ένα βράδυ, μέχρι ο ένας απ’ τους δύο ν’ αποκοιμηθεί. Κρίμα δεν είναι;
Μία φίλη μου είχε πει ότι κάποιες φορές τα βράδια μαγειρεύει γυμνή φορώντας μόνο τις γόβες και την ποδιά της. «Πύραυλο τον κάνω», μου είπε. Μία άλλη μου είπε ότι ενώ αυτός βρίσκεται στη ντουζιέρα, μένει μόνο με ένα διαφανές μπλουζάκι και βουτάει μέσα μαζί του. Ξεκινάει από το να του σαπουνίζει την πλάτη και καταλήγει γονατιστή να του προσφέρει την ύψιστη απόλαυση. Έτσι είναι! Άμα αγαπάς το αγόρι σου, άμα θες να του δώσεις τον κόσμο (για να μην πάρει το διαστημόπλοιο του και να σαλπάρει γι’ άλλους κόσμους) τότε κάνεις τα πάντα με ευχαρίστηση.
Όσο για τις μυγιάγγιχτες ή τεμπέλες που θέλουν απλά να έχουν τον άντρα στύλο στο σπίτι και διακοσμητικό στις εξόδους, ένα έχω να πω. Τα λυπάμαι τα παιδιά κι ελπίζω σύντομα να καταλήξουν στην αγκαλιά μιας τρυφερής γατούλας που θα τους νιαουρίζει και θα τους κάνει τρελά ναζάκια.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
