Πόσες υποσχέσεις δώσαμε στον εαυτό μας και δεν τις κρατήσαμε; Κάποιες, βέβαια, καλά κάναμε και δεν τις κρατήσαμε γιατί τις δώσαμε εν βρασμώ ψυχής. Κάποιες άλλες, όμως, προσπαθήσαμε με νύχια και με δόντια να τις τηρήσουμε, αλλά αποτύχαμε πανηγυρικώς. Κι έτσι ρίχναμε τον εαυτό μας ξανά και ξανά στα ίδια λάθη, στον ίδιο πόνο και την ίδια μιζέρια.
Μία απ’ τις υποσχέσεις που δώσαμε στα ερωτικά μας κάποια στιγμή και δεν καταφέραμε να τηρήσουμε είναι το «δε θα του στείλω ποτέ ξανά μήνυμα». Ναι, εδώ γελάμε. Γελάμε με τον εαυτό μας. Γιατί δώσαμε μια υπόσχεση που κατά βάθος ξέραμε ότι ποτέ δε θα τηρήσουμε. Θα θέλαμε να την τηρήσουμε για να φυλάξουμε όση λίγη αξιοπρέπεια μας έμεινε, αλλά δεν…
Να μην κατηγορούμε μόνο τον εαυτό μας. Ας μην τον βάζουμε στον τοίχο συνεχώς, να τον τιμωρούμε. Χρειάζεται να είναι κανείς τέρας εγωισμού και περηφάνιας για να μη σηκώσει το τηλέφωνο για να στείλει ακόμη ένα μήνυμα, όταν αγαπάει. Φταίει κι η τεχνολογία. Τα κινητά που έχουν εκατό εφαρμογές επικοινωνίας και τα κοινωνικά δίκτυα που δε σ’ αφήνουν ν’ αγιάσεις.
Η μέρα έχει 24 ώρες, 1,440 λεπτά και 86,400 δευτερόλεπτα. Υπάρχουν 365 μέρες το χρόνο. Κάποιαν από αυτές θα ξεπέσουμε. Μπορεί κι όχι μόνο μία. Μπορεί και περισσότερες. Όταν νιώθουμε χάλια, όταν θυμηθούμε διάφορα και μας πιάσει ο θυμός, όταν μας λείπει ή όταν πιούμε κανένα ποτάκι και καταλήξουμε ως άλλη τραγική Αντιγόνη στην Επίδαυρο.
Το «δε θα ξαναστείλω» είναι η πιο αθετημένη ίσως υπόσχεση από όλες. Δεν είμαστε μόνοι. Αυτό να θυμάστε κάθε φορά που μισείτε τον εαυτό σας γιατί αποδειχθήκατε αδύναμοι να κρατηθείτε και να μην πληκτρολογήσετε το ρημάδι το μήνυμα. Υπάρχουν κι άλλα εκατομμύρια ανθρώπων που αθέτησαν ακριβώς την ίδια υπόσχεση και μάλιστα υπάρχουν και πολλοί που τα θαλάσσωσαν πολύ περισσότερο από μας. Παρηγοριά στον ετοιμοθάνατο, θα μου πείτε, όμως, είναι μία ανακούφιση να γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι παλαβοί σ’ αυτό τον κόσμο.
Κι ας μη λέμε ψέματα μεταξύ μας. Θα πούμε ξανά στον εαυτό μας το «δε θα ξαναστείλω» την επόμενη φορά που θα πληγωθούμε, όμως και πάλι δε θα κρατήσουμε το λόγο μας. Γιατί; Δεν ξέρω. Γιατί μάλλον είμαστε πολύ αδύναμοι και δεν αγαπάμε τόσο τον εαυτό μας ώστε να τον προστατεύουμε αρκετά από ό,τι μας πληγώνει. Ή ίσως ν’ αγαπάμε τον άλλο περισσότερο απ’ τον εαυτό μας.
Ίσως να έχουμε εγκλωβιστεί μέσα στις ελπίδες της επανασύνδεσης ή της αλλαγής της κατάστασης προς το καλύτερο. Ίσως να μην μπορούμε να παραδεχτούμε το τέλος, γιατί αν το καταλάβουμε δε θα μπορέσουμε να το χειριστούμε. Ίσως να θέλουμε πάντα να κρατάμε ένα μικρό παράθυρο ανοιχτό προς τον άνθρωπο αυτό, ίσως κι απλά να θέλουμε να δούμε ότι είναι καλά ή να σιγουρέψουμε ξανά και ξανά ότι δε νιώθει τίποτα πλέον για μας.
Υποθέτω ο καθένας από μας έχει τους λόγους του που δεν μπορεί να κρατήσει την υπόσχεση της οριστικής σιωπής. Το θέμα είναι πώς αντιδρά ο άλλος στο μήνυμά μας. Εμείς την κάναμε τη μαλακία. Ο άλλος θα είναι δεκτικός ή θα μας βρίσει γιατί τον κουράσαμε; Θ’ απαντήσει μ’ ένα φιλικό μήνυμα ή θα το δει και θα μας αγνοήσει;
Η απάντησή του είναι αυτή που θα κρίνει στο τέλος τη διάθεσή μας και την εξέλιξη των πραγμάτων.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
