Πάντα έτρεφα ένα ξεχωριστό θαυμασμό προς τους γενναίους ανθρώπους. Από τα εφηβικά μου χρόνια τους ξεχώριζα στο περιβάλλον μου, διάβαζα γι’ αυτούς σε βιβλία και ήθελα να τους μοιάσω.
Και ποιοι είναι γενναίοι κατ’ εμένα; Αυτοί φυσικά που δεν φοβούνται τις αλλαγές, αυτοί που παίρνουν ρίσκα και που βλέπουν τα προβλήματα της ζωής ως προκλήσεις και ως ευκαιρίες εξέλιξης ή μετάλλαξης.
Τους αποκαλώ και ανθρώπους-χαμαιλέοντες. Πώς οι χαμελαίοντες δηλαδή αλλάζουν χρώμα για να προσαρμόζονται σε κάθε περιβάλλον και να προστατεύονται από τον εχθρό; Έτσι και οι άνθρωποι αυτοί έχουν την ιδιότητα της μεταμόρφωσης, κάτι που τους εξασφαλίζει, όχι μόνο την επιβίωσή τους, αλλά και μια καλύτερη ζωή.
Ναι, σίγουρα υπάρχουν αποτυχίες, τρικλοποδιές από τρίτους ή ρίσκα που δεν τους βγαίνουν. Ας μην ξεχνάμε και την περίπτωση του Walt Disney, που το αφεντικό του τον απέλυσε από την πρώτη δουλειά, αποκαλώντας τον «ατάλαντο και χωρίς φαντασία».
Κανείς δε θα έρθει μπροστά στα πόδια σου για να σου στρώσει το δρόμο προς την επιτυχία και την ευτυχία. Είναι ένα έπαθλο που κερδίζεται με κόπο, εξυπνάδα και ευελιξία.
Και από τις πιο πάνω ποιότητες, κρατάω την «ευελιξία»! Μια λέξη ξεχασμένη μες στις τόσες φιλοσοφίες που κατακλύζουν τα social media καθημερινά, όμως η πιο σημαντική, τόσο για την επαγγελματική όσο και για την προσωπική ζωή του ανθρώπου. Οι ευέλικτοι είναι αυτοί που στο τέλος επιτυγχάνουν και ευτυχούν. Οι ευέλικτοι και συνάμα τολμηροί είναι αυτοί που στο τέλος κρατάνε τα ηνία μιας επιτυχημένης ιδέας που παίρνει σάρκα και οστά. Οι υπόλοιποι απλώς ακολουθούν, κλεισμένοι ακόμη στα καβούκια και στους φόβους τους.
Ακούω πολλούς να μοιρολογούν για τους Έλληνες που ξενιτεύονται. Εντάξει, ναι. Χιλιάδες νέοι Έλληνες μεταναστεύουν κάθε χρόνο, ακόμη και στην ηλικία των 30. Γιατί πρέπει να κλαίμε γι’ αυτούς; Για να το κάνουν αυτό σημαίνει ότι έχουν εξαντλήσει κάθε προσπάθειά τους στη χώρα και δεν τους μένει, πλέον, παρά να ψάξουν για μία καλύτερη τύχη κάπου αλλού. Μήπως αυτοί είναι λιγότερο πατριώτες; Τι θα πετύχουν, αν τεμπελιάζουν όλη μέρα σε μια καφετέρια, περιμένοντας το θαύμα;
Ακούω και πολλούς να λυπούνται ή να κατακρίνουν άτομα που παίρνουν διαζύγιο ή βγαίνουν μέσα από μία σχέση, ειδικά αν είναι των 30 και άνω. Μα για κάτσε λίγο. Για να χωρίσει το άτομο σημαίνει ότι του βγήκε η ψυχή τόσο καιρό. Πώς πάει δηλαδή ο χωρισμός; Με την ηλικία ή, το πιο λογικό, με τα αισθήματα; Αν δεν αγαπιέσαι και αν δεν έχεις όσα χρειάζεσαι από το σύντροφό σου, εννοείται πως πρέπει να βρεις τα κότσια να χωρίσεις και να προχωρήσεις. Η ευτυχία στον έρωτα είναι κάτι που όλοι αξίζουν, ανεξαρτήτως ηλικίας. Αλλιώς αλίμονό σου. Κάτσε εκεί να τρως το βόλεμα στα μούτρα σου.
Και στην καριέρα το ίδιο ισχύει. Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι έχουν αλλάξει τις πιο πολλές ιδέες και δουλειές μέχρι να καταλήξουν στο πεπρωμένο τους, να βρουν αυτό που τους γεμίζει και τους δίνει όσα αξίζουν. Πώς δηλαδή θα εξελιχθείς αν μένεις στην ίδια δουλειά 30 χρόνια, κάνοντας συνεχώς το ίδιο πράγμα; Δεν είπαμε δα ν’ αλλάζεις εταιρεία κάθε μήνα, γιατί και η εργασία έχει καταντήσει πολυτέλεια. Όμως πάντα ψάχνεις για ευκαιρίες και πάντα έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα για κάτι καλύτερο. Μέσα από τη δουλειά σου πρέπει πρώτα απ’ όλα να νιώθεις πόλυτιμος και δημιουργικός. Ακόμα και αν πρέπει να ξεκινήσεις, δουλεύοντας ως γκαρσόνι να το κάνεις. Και να το κάνεις με αγάπη.
Και κλείνω το άρθρο με μία αγαπημένη μου ατάκα από τον Conrad Hilton, ιδρυτή της επιτυχημένης αλυσίδας ξενοδοχείων Hilton:
«Η επιτυχία φαίνεται να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δράση. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που συνεχώς κινούνται. Κάνουν λάθη, αλλά ποτέ δεν τα παρατούν».
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
