Χρειάζονται τόλμη και γερά νεύρα οι μετά το χωρισμό συναντήσεις. Ειδικά αν τρέφεις ακόμη αισθήματα για τον πρώην σου, είσαι σαν καραγκιόζης σε κωμικοτραγικό ρόλο. Έχεις περάσει ανεπιστρεπτί στο friend zone, χωρίς να το πάρεις χαμπάρι και όλο το σκηνικό που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου, κατά την πρώτη σας μετά χωρισμού συνάντηση, δε σου αφήνει άλλη επιλογή από το να χορέψεις στους ρυθμούς του.
Εγώ πάντως μια χαρά έπαιξα τον ρόλο μου όταν συναντηθήκαμε προχτές σε γνωστό μας στέκι. Τους τελευταίους μήνες είχα βαλθεί να αλλάξω τα πάντα στη ζωή μου μην τύχει και σε συναντήσω τυχαία. Φοβόμουν πρώτα τη δική σου αντίδραση και μετά τη δική μου. Όχι, δεν ήταν ότι δεν ήθελα να σε δω, ούτε ότι σου κρατούσα κακία για οτιδήποτε. Έφταιγε απλούστατα το γεγονός ότι έχω ακόμη αισθήματα για σένα και δε θέλω να πιστέψω ότι είμαστε πια δύο ξένοι. Και τελικά έγιναν όλα όπως τα φοβόμουν.
Μπήκες στο χώρο, πέρασες από δίπλα μου και κάναμε ότι δεν είδαμε ο ένας τον άλλο.
Φάση πρώτη: αγνοείς τον πρώην σε μία αμήχανη στιγμή που δεν ξέρεις τι να πεις, γιατί το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να πέσεις στα πόδια του και να τον παρακαλέσεις να δώσει στη σχέση σας ακόμα μια ευκαιρία.
Έπειτα από λίγη ώρα, πέφτεις πάνω μου τυχαία, καθ’ οδόν για το μπαρ. Και μαζεύω δυνάμεις γιατί ξέρω ότι τώρα θα πρέπει να μιλήσουμε για να δείξουμε τις τάχα καλές μας, φιλικές διαθέσεις. Με παίρνεις φιλικά απ’ τον ώμο, χαμογελάς και με ρωτάς: «Χ μου τι κάνεις;»
Φάση δεύτερη: Δυστυχώς, έχεις ακούσει το χειρότερο. Το όνομά σου συνοδευόμενο από την τόσο υποκριτική κτητική αντωνυμία «μου». (Που πήγαν το «μωρό μου», το «ζωή μου, άγγελέ μου, μάτια μου»; Έκαναν φτερά μαζί με τα αισθήματά του.) Ξεροκαταπίνεις και απαντάς ακριβώς με το ίδιο ύφος και στον ίδιο τόνο.
Το μαρτύριο της δεύτερης φάσης τελείωσε. Ακόμη δεν έχεις συνειδητοποίησει τι έγινε προ ολίγου. Αυτός που πριν λίγο σε άγγιξε στον ώμο, ήταν για 3 χρόνια ο άνθρωπός σου, ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής σου. Προσπαθείς να μην βάλεις τα κλάματα. Νιώθεις ότι έχασες τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου.
Επισκέπτεσαι την τουαλέτα κάθε μισή ώρα, όχι γιατί κατουριέσαι, αλλά για να δεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Έχεις κάνει ρυτίδες μέσα σε λίγους μήνες; Πάχυνες; Φαίνονται πρησμένα τα μάτια σου από την κούραση; Πώς γίνεται να σε βλέπει και να μην του αρέσεις πια; Τι άλλαξε και δεν λιώνει όταν σε κοιτάει στα μάτια; Γιατί δεν σου είπε όπως πάντα ότι είσαι όμορφη; Φόρεσες και τις αγαπημένες του γόβες.
Και καταλήγεις σε συνομιλία με τον εαυτό σου, «Πόσο μαντάρα τα έκανες για να καταφέρεις να σβήσεις το πάθος από έναν άνθρωπο που έκανε τα πάντα για σένα; Από την άλλη μήπως ήταν όλα ένα ψέμα; Μήπως δεν φταις εσύ, αλλά να υπάρχει κάποια άλλη που τον εντυπωσιάζει πλέον περισσότερο από σένα»; Το μυαλό σου πετάγεται από τη μία σκέψη στην άλλη σαν απεγνωσμένη μέλισσα που ψάχνει για γύρη σε μαραμένα λουλούδια.
Η βραδιά φτάνει στο τέλος της και τώρα πρέπει να πεις και την καληνύχτα σου.
Φάση τρίτη και φαρμακερή: Δύο πεταχτά φιλιά στο μάγουλο και μια ξερή καληνύχτα. Αυτά δικαιούσαι, αυτά παίρνεις, και φεύγεις νιώθοντας σαν παραμορφωμένη πλαστική μπουκάλα που την κλωτσούσαν για ώρες αδιάφορα οι περαστικοί. Περιφέρεσαι στους δρόμους ανύμπορη ν’ αλλάξεις τα δεδομένα. Η δική του ερωτική απόρριψη μοιάζει με απόρριψη καθολική. Και τώρα που το είδες με τα μάτια σου, το κάνει πιο εύκολο να προχωρήσεις; Δεν έψαχνε πια λόγους να σε αγγίξει, να σου μιλήσει. Δεν ήσουν παρά ένα ακόμη απρόσωπο πρόσωπο μέσα στο πλήθος. Μια παλιά φίλη που δεν υπάρχει πουθενά στη ζωή του και στο μυαλό του. Όμως το δικό σου μυαλό είναι ακόμη γεμάτο από τη δική του γεύση και αφή.
Ξυπνάς ράκος την επόμενη μέρα από το ποτό. Κοιτάζεις το κινητό. Και η τελευταία ελπίδα για να σου στείλει κάποιο μήνυμα μόλις έχει εξανεμιστεί. Μέσα στη ζάλη σου, του στέλνεις τη μόνη σου σκέψη και αληθινή. Κι ας το πάρει όπως θέλει. Δεν έχεις τίποτα άλλο να χάσεις πια:
«Για μένα όταν σε είδα ήταν σαν την πρώτη φορά. Τίποτα δεν άλλαξε. Σε θέλω το ίδιο. Καλημέρα.»
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
