Θα προτιμούσες οι άνθρωποι να σου λένε μία «πεθαμένη καλησπέρα» όπως έγραψε και ο Πασχαλίδης ή να κάνουν ότι δε σε ξέρουν και να γυρίζουν από την άλλη; Εξαρτάται τι καταπίνεις πιο εύκολα και τι αντέχει ο οργανισμός σου. Μία σκληρή αλήθεια ή ένα ωραίο ψέμα; Αναφερόμαστε σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που υπήρχε ένα φεγγάρι στη ζωή σου και πλέον όταν σε συναντάνε κάπου έξω, γυρνάνε απλά απ’ την άλλη λες και είσαι ένας εντελώς άγνωστος.
Το μήνυμα όσο κι αν το σκαλίζεις, είναι ξεκάθαρο. Απλά δεν έχουν καμία όρεξη να πιάσουν κουβέντα μαζί σου ή να βλέπουν τα μούτρα σου μπροστά τους. Κι αυτοί είναι συνήθως παλιοί συμμαθητές ή συμφοιτητές, πρώην συνάδελφοι ή νυν συνάδελφοι που τελικά δε σε γουστάρουν και τόσο, φίλοι που πλέον χάθηκαν, ακόμη και σχέσεις που έγραψαν τίτλους τέλους.
Είναι πραγματικά μεγάλη αγένεια να γυρίζεις την πλάτη σου σε ανθρώπους που σε χαιρετάνε ή σου χαμογελάνε, ακόμη κι αν αυτοί σου είναι εντελώς άγνωστοι, πόσο μάλλον όταν είναι γνωστοί σου.
Σε ένα παράλληλο και τέλειο σύμπαν όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να χαιρετιούνται μεταξύ τους έστω και με ένα νεύμα. Θυμάμαι πόση αρνητική εντύπωση μου είχαν κάνει οι Άγγλοι όταν σπούδαζα εκεί. Έπαιρνα κάθε μέρα, επί ένα χρόνο το τρένο δύο φορές την ημέρα, συνολικά 100 λεπτά, και ποτέ, κανένας Άγγλος που καθόταν δίπλα μου δε γύρισε καν να με κοιτάξει. Πόσο μάλλον να με χαιρετήσει.
Δε λέμε ότι θα είσαι τρελό παιδί χαρά γεμάτο με κάποιον που δε σε ενδιαφέρει πια αλλά όχι και να γυρίσεις το βλέμμα σου αλλού όταν αυτός ψάχνει διακριτικά μία ανταπόκριση στο χαμόγελό του. Γιατί, για να περιμένει να του μιλήσεις, σημαίνει ότι κάποτε είχε μια θέση στη ζωή σου κι αυτή δεν ήταν στο πορτ μπακάζ. Ίσως τον γνώρισες κάπου τυχαία και πιάσατε μια ωραία κουβέντα, ίσως να ήταν για χρόνια μαζί σου στα φροντιστήρια ή χουζουρέψατε κάποια έτη δίπλα δίπλα στην τάξη. Μπορεί ακόμη και να είναι κάποιος που μοιραστήκατε σε ένα κρεβάτι, όνειρα και αισθήματα. Και το τελευταίο πονάει περισσότερο από όλα.
Είναι, και δε φοβάμαι να επαναληφθώ, αγενές και πληγώνει βαθιά τον κάθε άνθρωπο που κουβαλά μία άλφα ευαισθησία πάνω του και γίνεται δέκτης μίας τέτοιας αντιμετώπισης. Δυστυχώς, έχει συμβεί σχεδόν σε όλους γιατί όλοι το έχουν κάνει σε όλους.
Ακόμη κι αν εκείνη την ώρα που το βλέμμα σου συναντά έναν γνωστό, δεν έχεις όρεξη για κουβέντα, και δεν έχει να κάνει με αυτό το άτομο συγκεκριμένα, είναι λογικό αυτός να το πάρει προσωπικά. Πώς αλλιώς να το πάρει δηλαδή; Έχει, μόλις φάει ένα γερό χαστούκι στο πρόσωπο, όταν λίγες μέρες πριν – ή μήνες ή χρόνια – του έπαιζες το φιλαράκι και σήμερα τον αγνοείς υποτιμητικά. Και συγνώμη για τη μη διακριτική τοποθέτησή μου, αλλά η συμπεριφορά αυτή εκλαμβάνεται καθαρά ως σνομπ συμπεριφορά, είτε εσύ έχεις τις μαύρες σου είτε όχι.
Αν προσπαθήσω με, όσο το δυνατόν, λιγότερες λέξεις να περιγράψω τι νιώθει ένα ερωτευμένο άτομο που τρώει ένα τέτοιο χαστούκι από πρώην του ή χειρότερα από κάποιον με τον οποίον παίζει ακόμη φάση, και πάλι θα θέλω μία ολόκληρη σελίδα. Δύο αισθήματα θυμάμαι να είναι τα πιο δυνατά και να εναλλάσσονται από δική μου εμπειρία: θυμός και απορία.
Εκείνη η στιγμή που μπορεί να κρατήσει ένα μόνο δευτερόλεπτο χαράσσεται βαθιά στη μνήμη του άλλου και η ζημιά που προκαλεί είναι πολλές φορές ανεπανόρθωτη. Εκείνο το δευτερόλεπτο που εσύ επέλεξες – συνειδητά ή ασυνείδητα – να γυρίσεις το πρόσωπό σου αλλού σε ένα γνωστό σου πρόσωπο, μπαίνεις αμέσως στα junk files του μυαλού του.
Αν δε σε νοιάζει και δε γουστάρεις τις πεθαμένες καλησπέρες τότε συνέχισε να είσαι αντιπαθής. Αν σε νοιάζει κάτσε βρες τρόπο να συγχωρεθείς και να ξαναβγείς από τον κάλαθο των αχρήστων. Καλή τύχη!
Επιμέλεια Κειμένου Πράξιας Αρέστη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
