Το ανθρώπινο βλέμμα μπορεί να πει πολλά. Τα μάτια μιλάνε όπως ακριβώς και το στόμα, χωρίς όμως να βγάζουν ήχο. Σ’ αυτά αποτυπώνονται όλα τα αισθήματα. Το γέλιο, η χαρά, το δάκρυ, ο πόνος, η απογοήτευση, ο θυμός, η αγάπη.
Σε κάποιους τα μάτια και το βλέμμα είναι πιο έντονα από άλλους και ξεχωρίζουν περισσότερο από κάθε άλλο χαρακτηριστικό στο πρόσωπό τους. Όπως είναι οι άνθρωποι με το μονίμως μελαγχολικό βλέμμα. Το σχήμα των ματιών τους, το χρώμα τους, τα φρύδια τους, ζωγραφίζουν μία μελαγχολία στην έκφρασή τους που τους κάνει συμπαθητικούς, ανεξαρτήτως ηλικίας.
Μπορεί να έχουν περάσει πολλά κι όλα αυτά ν’ αποτυπώνονται στο βλέμμα τους. Μπορεί να περνάνε μία δύσκολη κατάσταση ή μπορεί απλά να είναι ταπεινοί κι ευσυγκίνητοι στα όσα άσχημα συμβαίνουν γύρω τους. Πάντως σε καμία περίπτωση το μελαγχολικό βλέμμα δε βγάζει κακία και υπεροψία.
Αντίθετα, κρύβει μία καλοσύνη και μία ανάγκη για αγάπη πολύ ελκυστικά για όσους προσέξουν τους ανθρώπους αυτούς. Επίσης, δηλώνει ανθρώπους γεμάτους εμπειρίες, γνώσεις και σοφία. Δεν πετάνε στα σύννεφα, ακόμη κι όταν είναι ευτυχισμένοι. Παραμένουν προσγειωμένοι και στο ίδιο ύψος με τους ανθρώπους τους, ακόμη κι όταν βιώνουν σημαντικές επιτυχίες.
Ίσως, το μελαγχολικό βλέμμα να είναι ένα απομεινάρι από κάποιον έρωτα που πόνεσε πολύ ή από ένα τραγικό συμβάν στη ζωή τους που τους στέρησε για πάντα ένα μικρό κομμάτι απ’ την ολοκληρωμένη ευτυχία τους.
Πόσες φορές συναντήσαμε μία γιαγιά ή ένα παππού στο δρόμο με λυπημένο βλέμμα που μας έγιναν συμπαθητικοί και μας έβαλαν να διερωτόμαστε τι άραγε κρύβουν μέσα στην καρδιά τους. Γιατί τόση μελαγχολία; Ή στο μετρό. Πόσες φορές βλέπουμε ανθρώπους χαμένους στον κόσμο τους, με μία θλίψη αποτυπωμένοι στα μάτια τους καθ’ όλη τη διαδρομή. Σε κάνει πάντα να διερωτάσαι τι περνάνε οι άνθρωποι αυτοί. Σε κάνει να θέλεις να τους προσεγγίσεις, να τους χτυπήσεις απαλά στον ώμο και να τους πεις, «όλα θα πάνε καλά, χαμογέλασε λίγο».
Τα μελαγχολικά βλέμματα έχουν εμπνεύσει κατά καιρούς πολλούς καλλιτέχνες. Γι’ αυτά γράφτηκαν τραγούδια, ποιήματα κι έχουν γίνει αγαπημένα θέματα ζωγράφων και φωτογράφων.
Ακόμη και τα ζώα με τα λυπημένα βλέμματα είναι πιο συμπαθή απ’ τα υπόλοιπα. Είναι πιο εύκολο να φύγεις από ένα καταφύγιο μ’ ένα σκυλάκι που είδες στα μάτια του απέραντη θλίψη παρά μ’ ένα άλλο που φαίνεται χαρούμενο. Σ’ ένα ζωολογικό κήπο που θα επισκεφθείς θα σου μείνει χαραγμένο στη μνήμη, το ζωάκι αυτό που σε κοίταζε με τα θλιμμένα του μάτια. Όπως συμβαίνει και με τα λυπημένα παιδιά, που άμα σε κοιτάνε κατάματα, είναι λες και σου σκίζουν την καρδιά.
Για πολλούς, ένα θλιμμένο βλέμμα είναι και πιο ερωτεύσιμο. Είναι άνθρωποι-πρόκληση. Είναι σαν να σε καλούν να τους εξερευνήσεις, να τους κάνεις να χαμογελάσουν. Μοιάζουν πιο αληθινοί και πιο δύσκολοι για να τους κατακτήσεις, όμως αν σου ανοίξουν την καρδιά τους, το μελαγχολικό βλέμμα γίνεται βλέμμα αγάπης κι ευγνωμοσύνης.
Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να κρύβεται πίσω από δύο μάτια. Είναι, όμως, σίγουρα γοητευτικά κι αξίζει τον κόπο να τα κάνουμε να γελάσουν.
Επιμέλεια Κειμένου Πράξιας Αρέστη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
