Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο, ο ψυχολόγος ξεκινάει τις ερωτήσεις και δύσκολες λέξεις πέφτουν στο τραπέζi. Κάπως έτσι κυλάει ένα χειμωνιάτικο βράδυ με φίλους στο σπίτι, ξεκινώντας αργά και φτάνοντας μέχρι και τις πρώτες πρωινές ώρες.
Τα επιτραπέζια παιχνίδια ήταν σημαντικό κομμάτι της ψυχαγωγίας μας προτού η τεχνολογία μπει ανάμεσά μας και για κάποιους, ειδικά για το φοιτητόκοσμο, είναι ακόμη.
Μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι με παιχνίδια δεν περάσαμε τη φοιτητική μας ζωή εμείς οι πιο «παλιοί»; Και πάντα υπήρχε αυτό το ένα άτομο που δεν έκλεινε εντελώς τα μάτια του στο Παλέρμο και μας έσπαζε τα νεύρα. Στην Παντομίμα κάποιος δεν μπορούσε ποτέ να βρει τη λέξη και στον ψυχολόγο πάντα κάποιος τα έκανε θάλασσα και χαλούσε το παιχνίδι των υπολοίπων. Συνήθως υπήρχαν κι αυτοί που κρατούσαν μούτρα μετά από κάθε παιχνίδι και αυτοί που έβγαιναν σχεδόν πάντα νικητές. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καθένας έπαιζε για να νικήσει κι αυτός ο ανταγωνισμός ανέβαζε την αδρεναλίνη στα ύψη.
H χαρά του να τραβάς το χαρτί του δολοφόνου στο Παλέρμο, είναι ανεκτίμητη, πόσο μάλλον να καταφέρνεις να κερδίζεις στο τέλος το παιχνίδι. Οι καλοί ψεύτες μεγαλουργούν, οι κακοί ψεύτες φαίνονται από το πρώτο λεπτό.
Σ’ αυτά τα παιχνίδια η συνεργασία βασίζεται στη χημεία της παρέας και στο πόσο καλά ξέρει ο ένας τον άλλο. Η ανατροπή όμως βρίσκεται στο γεγονός ότι οι σύντροφοί σου μπορεί να είναι εχθροί σου στο επόμενο παιχνίδι κι εκεί που βασιζόσουν στο πόσο καλά σε ξέρουν, τώρα το πόσο καλά σε ξέρουν γίνεται ενοχλητικό.
Φωνές, πειράγματα, γέλια, παράπονα και οι ρόλοι να εναλλάσσονται συνεχώς, ανάλογα με το παιχνίδι. Από την επιτραπέζια διασκέδαση δεν έλειπαν οι μπίρες, τα σφηνάκια για να πίνουν οι χαμένοι, οι πίτσες, τα τσιγάρα και φυσικά, τα ερωτικά ειδύλλια της παρέας.
Το Παλέρμο, ο ψυχολόγος και η παντομίμα είναι διαχρονικά και αγαπημένα παιχνίδια. Καμία τεχνολογία δεν μπορεί να τα εκτοπίσει εντελώς. Αυτά τα επιτραπέζια δίνουν τις καλύτερες αφορμές για την παρέα να έλθει πιο κοντά, να μάθουν ο ένας τον άλλο, να διασκεδάσουν και να ξεκουραστούν ταυτόχρονα. Δίνουν μία καλή ευκαιρία για ακόνισμα του μυαλού, για εμπλουτισμό των γνώσεων και για χτίσιμο χαρακτήρα. Σ’ αναγκάζουν ν’ αφήσεις το κινητό σου στην άκρη και να δώσεις σημασία σ’ αυτόν που κάθεται δίπλα σου, να τον αφουγκραστείς με όλες σου τις αισθήσεις, να τον αγγίξεις και να τον κοιτάξεις στα μάτια.
Ποτέ δεν ήμουν καλή σε κανένα από τα πιο πάνω παιχνίδια. Ήμουν ο πιο αδέξιος δολοφόνος, ο πιο χαζός σπιούνος, ο πιο άσχετος ψυχολόγος και δεν μπορούσα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό στην παντομίμα. Ακόμη και που σε κάθε παιχνίδι ερχόμουν τελευταία τι σημασία είχε όμως;
Αυτό που θυμάμαι είναι τα γελαστά μάτια των φίλων μου, τα πειράγματα, τους τσακωμούς που διαρκούσαν λίγα μόνο λεπτά, τα αμέτρητα σφηνάκια που αναγκαζόμουν να πιω ως η παντοτινά χαμένη και πάνω απ’ όλα θυμάμαι τη χαρά. Αυτήν τη χαρά που κατέκλυζε το δωμάτιο και την ατέλειωτη διασκέδαση, παρ’ όλο που στην τσέπη μας μπορεί να είχαμε μόνο πέντε ευρώ και μάθημα την επομένη.
Επιμέλεια Κειμένου Πράξιας Αρέστη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
