Τα «σ’ αγαπώ» που αργούν να τα πιστεύεις πιο πολύ

Ζούμε στην εποχή των social media, των ριάλιτι και των εύκολων «σ’ αγαπώ». Χάνουμε τις περισσότερες ώρες της μέρας μας κλεισμένοι σ’ ένα δωμάτιο κάνοντας τσάτινγκ και περιμένοντας likes. Παράλληλα, στην τηλεόραση παίζει ένα φτηνό ριάλιτι που ψιλοπαρακολουθούμε, απλά για να έχουμε κάτι να συζητήσουμε ή να γράψουμε στο twitter κι ό,τι υπάρχει γύρω μας το βιώνουμε παθητικά, σχεδόν αδιάφορα. Τον περισσότερο καιρό τον περνάμε χωρίς νιώθουμε αληθινά, χωρίς βαθιά συναισθήματα ή συγκινήσεις.

Κι οι λέξεις που γράφουμε ή αρθρώνουμε έχουν χάσει την πραγματική τους υπόσταση. Όπως για παράδειγμα το «σ’ αγαπώ». Το λέμε εύκολα κι επιδιώκουμε να το ακούσουμε το ίδιο εύκολα. Υπολογίζουμε, όμως, την πραγματική του σημασία ποτέ; Μπορούμε να την κατανοήσουμε όταν είμαστε μόλις 15 ή 18 ή ακόμη και στα 20 μας; Μπορούμε να πιστέψουμε κάποιον που λέει ότι μας αγαπά ενώ μας έχει μόλις γνωρίσει; Υπάρχει χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο πρέπει να πεις κανείς το «σ’ αγαπώ»;

Η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνοντας τα εύκολα «σ’ αγαπώ» μας ξενερώνουν. Μπορεί εύκολα να τα λέγαμε και να τ’ ακούγαμε όσο ήμασταν πολύ νέοι, όμως, στην πορεία μάθαμε ότι είναι μία φράση που δεν πρέπει να σκορπίζουμε δεξιά κι αριστερά. Μάθαμε τη σημασία και τη βαρύτητά της και θέλουμε να τη φυλάμε για κάτι πολύ ξεχωριστό, που θα έλθει στη ζωή μας. Θέλουμε να την πούμε και το ρίσκο να το μετανιώσουμε ή να την πάρουμε πίσω να είναι πολύ μικρό.

Δε λέμε εύκολα «σ’ αγαπώ» όσο ωριμάζουμε και το ίδιο δύσκολα τα πιστεύουμε. Τα θεωρούμε επιπόλαια, επιτηδευμένα, ανώριμα και ξενέρωτα. Έχουμε μπουχτίσει να τ’ ακούμε συνεχώς σε τραγούδια και να τα βλέπουμε παντού σε εικόνες στα κοινωνικά δίκτυα. Έχουμε καταντήσει μια εξομολόγηση τόσο σεβαστή ν’ ακούγεται σχεδόν γελοία. Από πριγκίπισσα την καταντήσαμε πόρνη για να τη χρησιμοποιεί ο καθένας λίγο μόνο και μετά να την πετά.

Ακόμη κι αν κάποιος πει «σ’ αγαπώ» και το εννοεί, ίσως και να μην τον πιστέψουμε.  Ακόμη κι εμείς ίσως να μη γίνουμε πιστευτοί όταν κάποτε το πούμε κι ας το εννοούμε.

Η αγάπη θέλει το χρόνο της. Το πάθος κι ο ενθουσιασμός της αρχής μπορούν να μας παρασύρουν στο να λέμε μεγάλα λόγια, που μετά τα μετανιώνουμε κι έτσι πληγώνουμε τον παραλήπτη αργότερα ή τον ξενερώνουμε επί τόπου. Ίσως να δείχνουμε ότι βιαζόμαστε ή ότι είμαστε ανασφαλείς και χρειαζόμαστε απλά επιβεβαίωση. Μπορεί να ασκούμε πίεση στον άλλο χωρίς να το θέλουμε γιατί δεν είναι ακόμη έτοιμος ν’ ανταποκριθεί στην αγάπη μας τόσο νωρίς.

Παρά να εκφραζόμαστε με λέξεις που στην τελική είναι και το πιο εύκολο, δεν είναι καλύτερα να δείχνουμε τα αισθήματά μας με πράξεις; Με μικρές καθημερινές πράξεις αγάπης και με πρωτότυπες λέξεις κι εκφράσεις σε ανυποψίαστο χρόνο για τον αγαπημένο μας, που να δείχνουν όλα όσα νιώθουμε. Οι λέξεις θα έλθουν κι αυτές όταν νιώσουμε ότι ο άλλος είναι έτοιμος να τις δεχτεί και να μας τις ανταποδώσει.

Σ’ έναν κόσμο όπου τόσα ψέματα σκορπίζονται είναι καλύτερα τα «σ’ αγαπώ» να τα κρατάμε λίγα και καλά. Να τα λέμε, ναι, όταν τα νιώθουμε όμως. Να τα ξοδεύουμε με φειδώ και την κατάλληλη στιγμή με το σωστό άνθρωπο.