Θα ήθελα να γυρίσω πίσω το χρόνο για να διορθώσω τα λάθη μου

Στον έρωτα και στη ζωή έχουμε μάθει πάντα να κατηγορούμε τους άλλους για όλα τα στραβά κι ανάποδα που μας συμβαίνουν, για όλες τις αποτυχίες και για όλες τις τελειωμένες σχέσεις. Αντί να κοιτάξουμε καλά τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να δούμε που φταίξαμε για τη δυστυχία μας, ρίχνουμε όλες τις ευθύνες και τα λάθη στους άλλους.

Έτσι, ήμουν κι εγώ όταν έφυγες. Θυμωμένη και μισοπνιγμένη μέσα στη θάλασσα του εγωισμού. Σε κατηγορούσα για όλα και ενώ ήθελα όσο τίποτα στον κόσμο να μείνεις, σε έδιωχνα ακόμη πιο μακριά. Ώσπου, το κενό που άφησες φεύγοντας, άδειασε από θυμό και πλημμύρισε απ’ τα δάκρυα του πόνου. Όταν το πνεύμα μου καταλάγιασε, όταν κατάλαβα ότι δεν ήμουν τίποτα χωρίς εσένα, κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και είδα ένα τέρας. Ένα τέρας λαθών. Ναι, κι εσύ έκανες λάθη, όμως, εγώ είχα κάνει περισσότερα. Και τώρα που το κατάλαβα ήταν πλέον αργά.

Κάθισα γονατιστή στο πάτωμα, κράτησα το κεφάλι μου και το μόνο που ήθελα ήταν ένα τζίνι για να κάνω μια ευχή. Απ’ αυτά τα πνεύματα που έχουν τα αραβικά παραμύθια και πραγματοποιούν ευχές. Ένα τζίνι για να κάνω μόνο μια ευχή. Ήθελα ακόμη μια ευκαιρία μαζί σου, όμως, με τι μούτρα θα στη ζητούσα;

Αν μπορούσα να είχα μόνο μία ευχή, θα ζητούσα από το τζίνι να γυρίσει πίσω το χρόνο. Θα το γύριζα πίσω σ’ εκείνο το υπέροχο βράδυ που, πριν χρόνια, σε είχα γνωρίσει και θα τ’ άλλαζα όλα. Ξεκινώντας από εκείνη τη στιγμή μέχρι και σήμερα θα ήθελα να τα ξαναζήσω όλα από την αρχή για να μην κάνω τα ίδια λάθη.

Θα σε διεκδικούσα χωρίς δισταγμό, χωρίς να χάνω χρόνο χαμένη σε «αν», «πρέπει» και «πώς». Τότε δεν ήξερα πόσο σ’ αγαπούσα. Στις φλέβες μου κυλούσαν ξένα και τόσο έντονα συναισθήματα που δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Όλα αυτά που ένιωθα για σένα ήταν πρωτόγνωρα και άγνωστα προς έμενα. Δεν ήξερα να υποχωρώ, να κάνω θυσίες, να διαβάζω τις σιωπές σου και τις φυγές σου και να βάζω στην άκρη τον εγωισμό μου. Νόμιζα ότι σου έδινα τα πάντα και έπαιρνα τα ελάχιστα, όμως, δεν έδινα τίποτα. Δεν ήξερα να δίνω. Όλα τα έκανα λάθος.

Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, θα μιλούσα σίγουρα λιγότερο. Θα έλεγχα το θυμό μου και δε θ’ άνοιγα το ρημάδι το στόμα μου ανεξέλεγκτα, για να σε λιθοβολώ με λέξεις – αγκάθια που τρυπάνε το δέρμα και που στην τελική δεν εννοούσα. Θα σε καλόπιανα, θα σου μαγείρευα και θα σου έκανα σέξι εκπλήξεις πιο συχνά. Θα σε έλουζα όποτε μου το ζητούσες και θα σου έκανα μασάζ που τόσο σε χαλάρωνε. Δε θ’ άφηνα την κούραση να με καταβάλει και θ’ άκουγα προσεχτικά όσα μου έλεγες για τη δουλειά σου. Θα σταματούσα να κάνω όλα αυτά που σ’ ενοχλούσαν και θα σεβόμουν τα θέλω και τις «ιδιοτροπίες» σου.

Αν μπορούσα να τα ζήσω όλα απ’ την αρχή, δε θα έκανα όλα αυτά που σιγά-σιγά σε έδιωξαν μακριά μου. Δε θ’ άφηνα να δεις καμία από τις ανασφάλειες μου. Θα έκρυβα το φόβο μη σε χάσω και θα τον μετουσίωνα σε περισσότερη αγάπη αντί να κλείνομαι στον εαυτό μου. Δε θα σου έκανα όλες αυτές τις σκηνές ζήλιας και θα συγκρατούσα τον εαυτό μου από το να πέφτει τόσο χαμηλά, κάθε φορά που ένιωθα ότι κάποια σε πλησιάζει και αντί να σου αφήνω το χέρι, θα το κρατούσα πιο σφιχτά.

Σ’ έχω χαρακτηρίσει με διάφορα επίθετα στους κατά καιρούς καβγάδες μας. Σε είπα εγωιστή, κενό, νευρικό, ασταθή και τρελό. Όμως, εγώ ήμουν τελικά πολύ χειρότερη. Ήμουν μικρή και άμυαλη, ανώριμη και ατσούμπαλη, ανυπόμονη και πιεστική. Κοιτάζοντας πίσω, ούτε ‘γω η ίδια δεν μπορώ ν’ αντέξω αυτό που ήμουν στη σχέση μας. Απορώ πώς άντεξες εσύ.

Ήμουν και ήσουν όλα τα πιο πάνω, όμως, ήμουν εγώ κι ήσουν εσύ και μαζί είχαμε κάτι που δύσκολα βρίσκουν οι άνθρωποι. Έναν έρωτα τρελό και μια αγάπη χωρίς όρια λογικής και τρέλας. Είχαμε μια ιστορία που δεν τέλειωνε ποτέ. Που κάθε χωρισμός μας έβρισκε μετά από λίγο καιρό σ’ ένα καναπέ ή ένα κρεβάτι να τιμωρούμε ο ένας τον άλλο με περισσότερο πάθος για το χρόνο που αντέξαμε μακριά.

Αν γυρνούσα πίσω το χρόνο θα σ’ αγαπούσα ξανά απ’ την αρχή γιατί απ’ όλα τα λάθη που έχω κάνει στη ζωή μου, ήσουν το πιο σωστό.