O έρωτας θα ‘πρεπε να είναι η κινητήριος δύναμη στις ζωές των ανθρώπων κι έτσι είναι όταν δείχνει το καλό του πρόσωπο. Όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, ο έρωτας κρύβει κι ένα άλλο πρόσωπο, το σκληρό του. Ριζώνει μέσα μας επικίνδυνα, δημιουργώντας τοξικές σχέσεις με ανθρώπους που μας οδηγούν σε λάθη, σε μίζερες στιγμές, σε πόνο και δάκρυα και από κινητήριος δύναμη γίνεται ο μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντας που μας κρατάει μακριά από μία ευτυχισμένη ζωή και ένα χαρούμενο μέλλον.
Έτσι, μία γυναίκα που έχει ερωτευτεί πραγματικά και έχει δώσει τα πάντα σε αυτόν που θεωρούσε άνθρωπό της, όταν καταλήξει μόνη, η καρδιά της ραγίζει ανεπανόρθωτα. Κάποιες ξεγλιστρούν από το ένα κρεβάτι στο άλλο, ζητώντας σαρκικές, ανώνυμες απολαύσεις, από αυτές που δεν πονάνε. Κάποιες άλλες παντρεύονται τον πρώτο τους θαυμαστή, αυτό το καλό παιδί που τουλάχιστον ξέρουν ότι θα τους συμπεριφέρεται καλά και δε θα τους λείψει τίποτα και κάποιες άλλες προτιμούν τη μοναξιά.
Η κάθε γυναίκα που πληγώθηκε όταν πραγματικά ερωτεύτηκε, χτίζει ένα δικό της τοίχο προστασίας. Σκοτώνει το χαρούμενο, επιπόλαιο και αθώο κοριτσάκι που είχε μέσα της και βάζει μπροστά από το συναίσθημα, τη λογική ή και τον κυνισμό.
Όσο, όμως, κι αν προσπαθεί να δείχνει σκληρή και δυνατή, τα βράδια εκείνο το κοριτσάκι που φίμωσε, τη στοιχειώνει. Ένα κενό γεμίζει την καθημερινότητά της, εκείνο το κενό που αφήνει ένας μεγάλος, χαμένος έρωτας σε κάθε άνθρωπο που ρίσκαρε να επενδύσει όλα τα συναισθηματικά του υπάρχοντα και στο τέλος έχασε.
Και δεν κρίνω καμία γυναίκα που τελικά επιλέγει τον ασφαλή και σίγουρο δρόμο από έναν άλλο έρωτα που ίσως της ανοίξει καινούριες πληγές. Ωστόσο με στεναχωρεί εκείνο το μεγάλο κενό που δε θα τις αφήσει ποτέ να χαμογελάσουν πραγματικά. Που δε θα νιώσουν ξανά στο σώμα τους το ρίγος του έρωτα και που θα κοιτάνε ερωτευμένα ζευγαράκια στο δρόμο πάντα με σκυφτό το κεφάλι.
Υπάρχουν, όμως, και οι άλλες, αυτές που έχουν τη γενναιότητα και το θάρρος να ρισκάρουν ξανά για τον έρωτα. Αυτές που περιμένουν υπομονετικά και παράλληλα χαίρονται τη ζωή τους, χωρίς να υπολογίζουν συνεχώς πόσα έδωσαν και έχασαν. Και παρόλη την απογοήτευση, αυτές βρίσκουν τον τρόπο να κάνουν ένα πρόχειρο μπάλωμα και να προχωρούν, έτοιμες να αφεθούν σε αυτόν που θα δείξει ότι θέλει να προσπαθήσει να είναι μαζί τους.
Βγάζουν την πανοπλία τους και ρίχνουν κάθε τείχος που μπορεί να έκτισαν πέτρα στην πέτρα οι προηγούμενοι έρωτες και χωρίς απωθημένα και κακίες προσπαθούν και πάλι να βρουν την αλήθεια τους με γυμνό σώμα, ελπίζοντας να βρουν μαλακό έδαφος για να πατήσουν και ειλικρίνεια από τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους. Αυτές οι γυναίκες δεν είναι αδύναμες επειδή ψάχνουν και δίνονται στον επόμενο έρωτα. Αντίθετα, είναι πιο γενναίες και πιο δυνατές απ’ όσο νομίζουν οι υπόλοιποι. Δεν κωλώνουν στη φράση «θα φας τα μούτρα πάλι». Ερωτεύονται και δίνονται ξανά απ’ την αρχή γι’ αυτό και αξίζουν σεβασμό. Σεβασμό, κατανόηση, ειλικρίνεια και αγάπη.
Χρειάζεται χρόνο και κόπο για να μπορέσει κανείς επουλώσει τις πληγές του. Χρειάζεται τόλμη, αυτοπεποίθηση, κριτική σκέψη κι απόφαση για μη τσουβάλιασμα.
Τέτοιες γενναίες καρδιές αξίζουν πραγματικά ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν. Κι όποιος τις ανακαλύψει και μείνει εκεί μέχρι να καθαρίσει από πάνω τους η σκόνη, θα δει ότι ανακάλυψε ένα αληθινό θησαυρό που έμενε θαμμένος για μήνες ή και χρόνια κάτω από τον φόβο του επόμενου έρωτα.
Επιμέλεια Κειμένου Πράξιας Αρέστη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
