Αν μου έμαθε κάτι η ζωή μέχρι σήμερα είναι ότι όλα τα ωραία πράγματα κάποτε αλλάζουν. Όχι, δεν τελειώνουν, απλά αλλάζουν. Γιατί όταν κάτι τελειώνει, κάνει τόπο σε κάτι άλλο ν’ αρχίσει.
Νέα δεδομένα, νέοι άνθρωποι, κάποιες δυσκολίες στη μέση και τελικά μια νέα ευτυχισμένη πορεία, μέχρι κάτι άλλο να μας εκτοπίσει και πάλι για λίγο ή να μας αναγκάσει ν’ ανασυγκροτηθούμε. Ακόμη κι η ίδια η ζωή τελειώνει κάποια στιγμή, τουλάχιστον όπως την ξέρουμε.
Αυτό που δεν ξέρουμε είναι το πότε θα επέλθουν αυτές οι αλλαγές στη ζωή μας και πόσο έτοιμους θα μας βρουν για να τις αντιμετωπίσουμε. Όταν κάτι ωραίο φτάνει στο τέλος του, το τοπίο θολώνει. Σύγχυση και πανικός είναι οι πρώτες αντιδράσεις όπως σε κάθε μεγάλη απώλεια, μέχρι η ομίχλη ν’ αποχωρήσει κι ο ήλιος να πάρει ξανά τη θέση του στον ουρανό.
Το ίδιο ισχύει και στις ερωτικές σχέσεις. Με το που μπουν οι άνθρωποι σε μία σχέση, οι πιθανότητες κάποια στιγμή να χωρίσουν είναι πολύ πιο υψηλές απ’ το να μείνουν για πάντα μαζί. Τα περισσότερα ζευγάρια κάποια στιγμή χωρίζουν. Κανείς εξάλλου δεν επιβάλλει σε δύο ανθρώπους που βρίσκονται σε μία σχέση ή σ’ ένα γάμο να μείνουν για πάντα μαζί, όταν πια δεν αγαπιούνται ή δεν επικοινωνούν.
Από την άλλη, κανείς ερωτευμένος δεν ξεκινάει μία κοινή πορεία έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του το χωρισμό. Κανείς δε σκέφτεται το τέλος όταν είναι ακόμη στην αρχή. Απολαμβάνει την κάθε στιγμή, θέλει να βιώσει τα αισθήματά του στο έπακρο, θέλει να δώσει όσα πιο πολλά μπορεί και να παλέψει για να κρατήσει αλώβητη τη σχέση του, κάθε φορά που ένα πρόβλημα προκύπτει.
Υπάρχουν, όμως, κι αυτές οι σχέσεις που είναι καταδικασμένες απ’ την αρχή. Ανήκουν στην κατηγορία των τετελεσμένων από το πρώτο άγγιγμα, την πρώτη κουβέντα, το πρώτο φιλί. Και οι δυο γνωρίζουν και νιώθουν το τέλος να πλησιάζει κάθε στιγμή που τα σώματά τους ενώνονται. Κάθε λέξη που ψιθυρίζουν στ’ αυτί και κάθε βλέμμα είναι καλυμμένο από την αύρα του χωρισμού, γι’ αυτό και διστάζουν ν’ αφήσουν τα αισθήματά τους ελεύθερα. Κρατάνε συναισθηματικές αποστάσεις ή τουλάχιστον προσπαθούν, γιατί αυτό που τους οδηγεί είναι το πάθος που έχουν ο ένας για τον άλλο και με την έλξη δύσκολα μπορεί να τα βάλει κανείς.
Πρέπει, όμως, όσοι γνωρίζουν την ημερομηνία λήξης να διστάζουν; Να μετρούν τα αισθήματά τους με το σταγονόμετρο; Στο κάτω-κάτω όλα κάποτε τελειώνουν ή καλύτερα αλλάζουν όπως έχουμε ήδη πει. Είτε είναι η απόσταση που θα χωρίσει δύο ανθρώπους είτε ο θάνατος είτε μία νέα κρυφή σχέση χωρίς μέλλον, για διάφορους λόγους κάποια στιγμή ο ένας θα πρέπει να συνεχίσει χωρίς τον άλλο. Κι αυτό είναι το μόνο δεδομένο που έχουν στα χέρια τους. Όσο πιο κοντά έλθουν, τόσο πιο δραματικός ο αποχωρισμός και τόσο πιο δύσκολη η ανάρρωση.
Κι εδώ θα σας ξαφνιάσω, λέγοντας ότι αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που θα πρέπει να τα δώσουν όλα. Όχι, δεν είναι μία ηρωική στάση απέναντι στο σίγουρο θάνατο, είναι μία νίκη απέναντι στο τέλος. Να μην αφήνουμε το τέλος να μας τρομοκρατεί, να μας στερεί το πάθος και την αγάπη, να μας αφαιρεί στιγμές και συναισθήματα.
Κι όταν το αντίο ειπωθεί και δε θα ‘χει απομείνει τίποτα πια, παρά μόνο οι αναμνήσεις και το τελευταίο κοίταγμα του αποχωρισμού, οι εραστές θα κλάψουν και θα νιώσουν τον πόνο της απώλειας να τους τρυπάει το στήθος βαθιά σαν γεώτρηση. Καθώς, όμως, ο χρόνος θα περνάει και το σώμα θα συνηθίζει στην αλλαγή, ένα χαμόγελο θα εμφανίζεται στα χείλη με κάθε γλυκιά ανάμνηση.
Δύο άνθρωποι που ερωτεύτηκαν τόσο δυνατά, ώστε κατάφεραν να νικήσουν το τέλος και κάθε σχέση που ξεκινάει με την προοπτική του «για πάντα μαζί».
Επιμέλεια Κειμένου Πράξιας Αρέστη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
