Το παιδί μας όταν μεγαλώσει θέλουμε να γίνει ευτυχισμένο

Το να φέρει μια γυναίκα ένα παιδί στον κόσμο είναι μία εξωπραγματική, απίστευτα χαρούμενη εμπειρία. Ένα παιδί δεν έρχεται για μια στιγμή ή για λίγο καιρό και μετά φεύγει. Είναι μία δέσμευση κι ευθύνη που κρατάει μέχρι το τέλος της ζωής μας. Απλά με τα χρόνια αλλάζει μορφή και μέγεθος. Είμαστε πάντα το σπίτι κι η βοήθεια του παιδιού μας, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται και το στηρίζουμε με όλα τα μέσα που διαθέτουμε.

Όλα βέβαια έχουν ένα μέτρο. Επειδή μεγαλώνουμε ένα παιδί, στερούμενοι χρόνο, χρήματα και νιότη δε σημαίνει ότι αυτό είναι υπόλογο σε μας, ειδικά μετά την ενηλικίωσή του. Επίσης, δε σημαίνει ότι πρέπει να το αναγκάζουμε να κάνει πράγματα που πιστεύουμε ότι θα του άρεσαν επειδή αρέσουν σε μας ή να του φορτώνουμε τα δικά μας ανεκπλήρωτα όνειρα που δε συμμερίζεται.

Δε φέρνουμε ένα παιδί στον κόσμο για να βγάλουμε πάνω του τα ψυχολογικά μας θέματα και να νιώσουμε εμείς καλύτερα. Το παιδί μας το αγαπάμε, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια μέρα θα μεγαλώσει για να γίνει ένας ξεχωριστός άνθρωπος, με δική του προσωπικότητα, με δικές του επιθυμίες και στόχους. Εμείς πρέπει απλά να είμαστε δίπλα του για να του μαθαίνουμε πώς να σκέφτεσαι. Όπως, ακριβώς κάνει ένα σωστό πανεπιστήμιο για τους φοιτητές τους. Οφείλουμε να του δώσουμε τις γνώσεις, την κριτική σκέψη και τη δύναμη για να βγει στη μάχη μόνο του. Εμείς θα τον περιμένουμε κάθε φορά που μια μάχη τελειώνει για να του δώσουμε νέες συμβουλές και να του γιατρέψουμε τις πληγές.

Φυσικά κι ένα παιδί μεγαλώνοντας, θα πληγωθεί. Φυσικά, θα πονέσει, θα προδοθεί και θα προδώσει, θα κλάψει, θα τσακωθεί, θα ερωτευτεί και θα χωρίσει και φυσικά θα κάνει λάθη. Εμείς μέσα απ’ τα λάθη μας δε μάθαμε; Μέσα απ’ αυτά δε βρήκαμε τον εαυτό μας; Όλα αυτά θα πρέπει να τα ζήσει για να είναι, στην τελική, καλά. Για να είναι όσο πιο ευτυχισμένος γίνεται. Αυτό θέλουμε να γίνει το παιδί μας όταν μεγαλώσει, για όλους εσάς που ρωτάτε.

Θέλουμε να γίνει ευτυχισμένο. Ούτε δικηγόρος, ούτε γιατρός ή πιλότος ούτε πλούσιος ή διάσημος. Θέλουμε μόνο να το βλέπουμε να γελά όσο πιο συχνά γίνεται. Δε θέλουμε να είναι κυνηγός των χρημάτων, δε θέλουμε να αποδείξει τίποτα σε μας και στον εαυτό του ούτε να παίρνει αποφάσεις μόνο και μόνο για να μας κάνει χαρούμενους.

Θέλουμε να ξέρει ότι όποια απόφαση και να πάρει θα το στηρίξουμε. Ας μη θέλει να σπουδάσει, ας φάει τα μούτρα του στον έρωτα. Εμείς θα είμαστε εκεί και θα του έχουμε εμπιστοσύνη γιατί θα του έχουμε δώσει την καλύτερη παιδεία που θα μπορούσαμε να του προσφέρουμε κι όση αγάπη είχαμε μέσα μας.

Μεγαλώνοντας το παιδί μας θέλουμε να το δούμε ελεύθερο. Ελεύθερο από στερεότυπα, από φοβίες προς τον άνθρωπο, ελεύθερο απ’ τη γονική υποχρέωση, απ’ τα δεσμά της κοινωνίας. Ελεύθερο απ’ τους ίδιους του τους γονείς να πάει και να κυνηγήσει τα δικά του όνειρα και να κάνει τα δικά του λάθη.

Ένα παιδί με κριτική σκέψη που μεγαλώνει έξω απ’ τα καλούπια της οπισθοδρομικής μας κοινωνίας είναι ένα ευτυχισμένο παιδί.