Έχεις βιώσει αυτήν την ακαταμάχητη επιθυμία να βρεθείς στον ίδιο χώρο με κάποιον πολύ συγκεκριμένο άνθρωπο; Κατά προτίμηση τα δυο σας, μόνοι σας, αλλά οκ, ας μη ζητάμε και πολλά. Και κάπου δημόσια ή με παρέα μας κάνει. Όταν ερωτεύεσαι, αυτό το συναίσθημα γίνεται καθημερινότητα. Δυσκολεύεσαι να φανταστείς πως για μία ολόκληρη μέρα δε θα τον δεις έστω και για λίγο. Πονάς όταν όντως δεν τον βλέπεις για τον α’ ή β’ λόγο. Ερωτεύεσαι στην αρχή και μετά, όσο περνάει ο καιρός, αρχίζεις να αγαπάς. Όμως, τι ακριβώς αγαπάς; Γιατί αγαπάς; Και γιατί αυτόν τον άνθρωπο συγκεκριμένα;
Είναι αδύνατον να αγαπήσεις ερωτικά κάθε άνθρωπο που θα συναντήσεις στη ζωή σου. Και σίγουρα δε θα αγαπήσεις μόνο μία ή δύο φορές. Αλλά όταν αγαπήσεις, ο άνθρωπός σου σίγουρα θα έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία θα σε ελκύουν. Αυτά όμως δε φτάνουν, ώστε να φτάσεις να αγαπήσεις κάποιον. Φτάνουν για να ενθουσιαστείς με κάποιον, φτάνουν για να καψουρευτείς, αλλά όχι για να αγαπήσεις. Πότε σου βγαίνει αυθόρμητα να πεις «Σ’ αγαπάω»; Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση έχει μεγάλη σημασία.
Συνήθως, σε πλημμυρίζει αυτό το έντονο μα και υπέροχο συναίσθημα, όταν ο άνθρωπός σου σου προσφέρει κάτι που χρειαζόσουν ανιδιοτελώς ή σου προσφέρει κάτι που δεν ήξερες καν πως χρειαζόσουν. Όταν γυρνάς σπίτι κουρασμένος μετά από μία δύσκολη μέρα και σου έχει ήδη ετοιμάσει φαγητό, αρχίζεις και το υποψιάζεσαι. Όταν πονάς και παίρνει την πρωτοβουλία να σου κάνει μασάζ, ανεβαίνει κι άλλο στα μάτια σου. Και μια νύχτα που στριφογυρνάει στο κρεβάτι για να σε πάρει αγκαλιά και να σε σκεπάσει, ψιθυρίσεις «Σ’ αγαπάω» μέσα στον ύπνο σου.
Όλες αυτές οι μικρές κινήσεις και τα συναισθήματα που αυτές προκαλούν οδηγούν στην εκδήλωση της αγάπης. Άρα, όταν αγαπάς κάποιον, αγαπάς αυτά που σου προσφέρει, αυτά που σε κάνει να νιώθεις. Ακούγεται κάπως εγωιστικό, σωστά; Δηλαδή αν δε σου έδινε κάτι, δε θα ένιωθες αγάπη; Εξαρτάται από την αξία που έχει αυτό το «κάτι» για τον καθένα, μάλλον. Αλλά πιθανολογώ πως η απάντηση στην ερώτηση είναι «Όχι, δε θα ένιωθα αγάπη», όσο περίεργο κι αν ακούγεται.
Σκέψου πάλι αυτήν την ακαταμάχητη επιθυμία να βρεθείς με τον άνθρωπό σου. Επιζητείς την παρουσία του, τον θέλεις κοντά σου. Δε σε νοιάζουν υποχρεώσεις κι άλλα τέτοια χαζά. Σημασία έχει να είστε μαζί. Ακόμα κι όταν δεν έχεις χρόνο. Γιατί όμως; Γιατί ακόμα κι όταν δεν μπορείς να του αφιερώσεις έστω και λίγο χρόνο, τον θέλεις κοντά σου; Αφού έχεις δουλειά, γιατί να προτείνεις να έρθει στο σπίτι σου; Δεν προλαβαίνεις καν να μιλήσεις, πόσο μάλλον να κάνετε κάτι μαζί. Πνίγεσαι στη δουλειά, έχεις ένα σωρό εκκρεμότητες που πρέπει να λυθούν κι εσύ προτείνεις να έρθει. Κι αυτός, ενώ ξέρει ότι πνίγεσαι, έρχεται. Σκέφτεσαι «ας είναι εδώ κοντά μου κι ας μην κάνει κάτι». Σκέφτεται «ας είναι δίπλα μου κι ας μη μιλάμε».
Αν μετά από αυτά τα παραδείγματα δεν πείστηκες ότι όταν ερωτευόμαστε γινόμαστε εγωκεντρικοί κι ατομιστές, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ειπωθεί για να πειστείς. Όπως και να το δεις, ο ενθουσιασμός και η ανάγκη σου για κάτι που δεν εξαρτάται καθαρά από εσένα (δηλαδή η ανάγκη σου για ένα άλλο ανθρώπινο ον), σε κάνει να αντιδράς εγωιστικά σε πολλές περιπτώσεις. Είναι δικός σου αυτός ο άνθρωπος, το βροντοφωνάζεις με καμάρι, αλλά δεν είναι όντως. Τον θέλεις μόνο για εσένα κι ενδόμυχα χαίρεσαι όταν ακυρώνεται η έξοδος με την παρέα, καθώς, έτσι, θα είστε ακόμα περισσότερη ώρα μαζί. Δε σου έφταναν οι ήδη πολλές ώρες, θέλεις κι άλλες.
Εν τέλει, όταν ερωτευόμαστε, γινόμαστε εγωιστές. Σίγουρα όχι με την κακή έννοια, αλλά οι επιθυμίες μας μάς ωθούν σε εγωιστικές αποφάσεις και κινήσεις. Κι αυτό δεν εξαρτάται καν από τις επιθυμίες ή τις αντιδράσεις του συντρόφου. Είτε ο εγωισμός κατακλύζει και τον σύντροφο, είτε όχι, εσύ παραμένεις εγωιστής. Κι ίσως είναι η πιο τρανή απόδειξη έρωτα αυτό.
Συντάκτης: Χρυσούλα Τ.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
