Πώς διαλέγεις έξυπνα σε ποιον να πεις τι;

Το να είσαι αληθινός, κάποιες φορές προϋποθέτει μια εξωστρέφεια και μια εκπομπή σκέψεων και συναισθημάτων. Μόνο έτσι ο συνομιλητής σου θα αντιληφθεί πώς σκέφτεσαι, πώς δρας, τι σε ενοχλεί και πώς εκλαμβάνεις κάποιες κινήσεις ή καταστάσεις. Αυτή η εξωτερίκευση δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση βέβαια. Οι πιο εσωστρεφείς θα συμφωνήσουν πως πολλές φορές ντρέπονται να εκφέρουν έστω την πιο ταπεινή άποψη. Φαντάσου τι γίνεται με τα συναισθήματά τους. Οι λέξεις ξεφεύγουν και γλιστρούν μέσα από τα δάχτυλά τους σαν μια προσπάθεια να πιάσουν χέλι με γυμνά χέρια.

Αυτό, όμως, που παίζει μεγαλύτερο ρόλο στην εξωτερίκευση προσωπικών σκέψεων και συναισθημάτων είναι ο ίδιος ο συνομιλητής. Έχεις παρατηρήσει ότι με κάποιους ανθρώπους συζητάς πολύ πιο εύκολα επί συγκεκριμένων θεμάτων σε σχέση με άλλους; Ίσως σε κάποιους φίλους είναι πιο εύκολο να ανοιχτείς για ερωτικής φύσεως, παραδείγματος χάριν, θέματα. Σε άλλους θα απευθυνθείς για πιο συναισθηματικού, τύπου συζητήσεις ή για επαγγελματικές συμβουλές.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι οι φίλοι, με τους οποίους μπορείς να συζητήσεις τα πάντα. Κυριολεκτικά τα πάντα. Δε θα σε κρίνουν, δε θα σε κακολογήσουν, δε θα γελάσουν μαζί σου. Θα σεβαστούν τα λεγόμενά σου, θα χαρούν με τη χαρά σου, θα λυπηθούν για τις δυσκολίες σου. Θα σε στηρίξουν άνευ όρων και θα σταθούν δίπλα σου. Δε θα τους περάσει καν από το μυαλό να σε προδώσουν ή να αποκαλύψουν τα «μυστικά» σου σε τρίτους. Αλλά πόσα είναι αυτά τα άτομα για τον καθένα; Δύο; Τρία; Δέκα; Σε πόσους μπορείς να εκμυστηρευτείς τις αλήθειες σου και να ανοιχτείς περισσότερο από το τυπικό; Κάποιες φορές διστάζεις ακόμα και σε αυτούς τους καλούς σου φίλους να πεις κάποια πράγματα. Το σκέφτεσαι διπλά. Ζυγίζεις τις πιθανότητες. Κι αυτό όσο φεύγει το μοίρασμα της εφηβείας και ξεκινά η ανάγκη της ιδιωτικότητας να υφίσταται εντονότερη, όλο και μεγαλώνει.

Είναι και οι φορές που επιλέγεις με ποιον θα μοιραστείς τη χαρά σου βασιζόμενος σε λανθασμένα κριτήρια. Ο ενθουσιασμός και η προσμονή σου δε σου επιτρέπουν να αποκτήσεις αντικειμενικό κριτήριο με αποτέλεσμα να μη βλέπεις μα διαύγεια τον σωστό χρόνο, στιγμή, τόπο ίσως και πρόσωπο απεύθυνσης της αποκάλυψής σου, αναρωτώμενος μετά γιατί δεν πήγε όπως προσδοκούσες. Μα η απάντηση είναι εν τέλει πολύ απλή κι ίσως δεν τη διαπιστώνουμε αμέσως γιατί ο τρόπος που μοιραζόμαστε αλλάζει κατά τη διάρκεια της ζωής μας από το κλειστό περιβάλλον της οικογένειας και του «πρέπει να τα λέω όλα», στο σχολικό «βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι» για να φτάσει στο ενήλικο πια «δεν είναι όλοι για όλες τις συζητήσεις».

Σίγουρα καταλήγεις πως κάθε άλλο παρά συνετό είναι να ανοίγεσαι σε πολλούς. Κράτα τους φίλους σου ενήμερους για τις προόδους σου και τις αποφάσεις σου. Οι κολλητοί θα είναι εκεί για τα πιο συναισθηματικά θέματα. Και τέλος, η οικογένεια πάντα θα είναι πρόθυμη να προσφέρει αξιόπιστες οπτικές σε κάθε είδους πιθανό πρόβλημα.

Ως προς τον έρωτα τώρα και το μοίρασμα, οι κανόνες δεν υφίστανται κι ούτε μπόρεσαν ποτέ να εφαρμοστούν. Εκεί, κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει. Είναι αυτονόητο ότι όσο πιο πολύ μιλάτε κι ανοίγεστε, τόσο πιο εύκολα δένεστε. Απλά πρέπει να λάβεις υπόψιν και τον χρόνο που θα αρχίσει να γίνεται αυτό. Το να εκμυστηρευτείς κάτι πολύ προσωπικό στις πρώτες 2 εβδομάδες γνωριμίας είναι αρκετά ριψοκίνδυνο, μιας και η εγγύτητα δεν έχει επέλθει -κατά κανόνα- για να μπορέσει η πληροφορία να περάσει με κατανόηση κι όχι μέσα από το ραντάρ που ακόμη δουλεύει στο φουλ και προσπαθεί να διαβάσει τον απέναντι.

Εν τέλει, ίσως τα προσωπικά να είναι «προσωπικά» για κάποιο λόγο. Όταν τα λες δεξιά κι αριστερά, η λέξη αυτομάτως χάνει την αξία της. Είναι φυσιολογικό κάποια πράγματα να θέλεις να τα κρατήσεις για εσένα ή να τα μοιραστείς μόλις νιώσεις έτοιμος. Αποκαλύπτοντας τις βαθύτερες σκέψεις σου, αποκαλύπτεις κι ένα κομμάτι του εαυτού σου. Φρόντισε ο συνομιλητής σου να μπορεί να το δεχτεί.