Όποιος τολμήσει να δηλώσει πως δεν έχει ζηλέψει έστω και μια φορά στη ζωή του κρίνεται ένοχος με κατηγορία τον παραλογισμό. Δε γίνεται να μην έχεις βιώσει αυτό το καταστροφικό συναίσθημα που βρίσκει σχεδόν παντού αφορμές να σου κάνει τη ζωή (ακόμα πιο) δύσκολη. Υπάρχουν γεγονότα που μπορούν να σε κάνουν να ζηλέψεις, από ένα καινούργιο παιχνίδι που πήρε το ξαδερφάκι σου κι όχι εσύ μέχρι κάποιον που τόλμησε (άκου να δεις!) να αντιδράσει στην ιστορία της σχέσης σου. Μικρά ή μεγάλα τσιμπήματα ενοχής παραμονεύουν πίσω από κάθε χτύπημα της ζήλιας.
Αυτό το πράσινο τερατάκι, λοιπόν, είναι υπεύθυνο ίσως και για το 95% των καβγάδων στα ζευγάρια. Μόλις σπείρει την αμφιβολία, ξεκινάει ένας καταρράκτης, ο οποίος παρασύρει κάθε δικαιολογία που μπορεί να αντιτάξει το μυαλό για να πείσει την καρδιά ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι δεν υπάρχει λόγος οι ανασφάλειες να κάνουν πάρτι. Αυτός ο καταρράκτης στην κυριολεξία καταπίνει τις σκέψεις, μπερδεύει τα νήματα της μνήμης και το ανακάτεμα αυτών των γεγονότων σε οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα. Ξεκάθαρα, λοιπόν, αξίζουν παράσημο όσοι καταφέρνουν να αντισταθούν σε αυτόν τον χείμαρρο ή ακόμα και να μην του δώσουν την αξία που παλεύει να αποκτήσει.
Στη ζωή σου θα βρεθείς και στις δύο θέσεις: θα είσαι και ο ζηλιάρης και αυτός που δέχεται την κρίση ζήλιας. Σε μια θέση ίσως μείνεις παραπάνω απ’ ότι στην άλλη. Όπως και να έχει, ξέρεις από πρώτο χέρι ότι ο ζηλιάρης, και ειδικά ο επίμονα ζηλιάρης, δεν είναι και η πιο ευχάριστη παρέα. Έχει αυτή τη μαγική ικανότητα να αμφιβάλλει για κάθε σου κίνηση, χειρονομία ή λόγο. Από την άλλη, έχοντας μπει στη θέση του, μπορείς να τον δικαιολογήσεις μέχρι ένα σημείο. Το βασικό είναι να τεθούν τα όρια και να υπάρχει εμπιστοσύνη. Αν αυτά τα δύο απουσιάζουν, η σχέση καθίσταται αποπνικτική. Η υπερβολική ζήλια μπαίνει εμπόδιο στον έρωτα. Στο σημείο αυτό τίθεται μία καίρια ερώτηση: τι μπορεί να είναι χειρότερο από έναν ζηλιάρη σύντροφο;
Χειρότερος από τον ζηλιάρη είναι ο αδιάφορος καψούρης. Θα μου πεις και καψούρης και αδιάφορος δε γίνεται. Ο καψούρης εξ’ ορισμού καίγεται να σε δει, να σε αγγίξει, να σε κάνει να γελάσεις, να περάσει χρόνο μαζί σου και κυριολεκτικά πονάει όταν δεν είναι κοντά σου. Σε σκέφτεται 24 ώρες το 24ωρο (ναι, ναι, ακόμα και στον ύπνο του) και δεν περιμένει να σου μιλήσει και να σε δει σε κάθε ευκαιρία αλλά δημιουργεί ο ίδιος τις ευκαιρίες. Αυτή του η στάση μόνο αδιάφορη δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Κι όμως υπάρχουν κάποιοι καψούρηδες που τηρούν μια πάγια στάση δήθεν αδιαφορίας μπροστά σε φαινόμενα ζήλιας. Αντί να εκδηλώσουν τη ζήλια τους, έστω και με όμορφο τρόπο ή με μορφή πειράγματος ή να μιλήσουν για το τι νιώθουν και πώς αισθάνονται για μια συγκεκριμένη κατάσταση, το παίζουν και καλά αδιάφοροι μπροστά στο σκηνικό που εκτυλίσσεται και αρνούνται να φανούν ζηλιάρηδες. Μπορεί κάποιος άσχετος από το διπλανό τραπέζι στο club να ξεσηκώσει τη σχέση τους και να χορέψει με το ταίρι τους και αυτοί να το παίζουν άνετοι, τύπου «δεν έγινε και κάτι, ας πιω το ποτό μου», ασχέτως που μέσα τους καίγονται και θέλουν να κάνουν το club καλοκαιρινό.
Γιατί αυτή η συμπεριφορά είναι χειρότερη από τη ζήλια; Δεν είναι όλα πιο εύκολα (ειδικά για τον άνθρωπο απέναντί σου) όταν δε δείχνεις πως ζηλεύεις, όταν δεν περιορίζεις τον άνθρωπό σου και όταν δεν προκαλείς σκηνές; Ίσως και να είναι. Αλλά στη συγκεκριμένη κατάσταση, όντως ζηλεύεις, περιορίζεσαι και προκαλείς σκηνές μόνος, στον εγκέφαλό σου. Πόσο υγιές θα μπορούσε να είναι αυτό; Μήπως θα ήταν προτιμότερο να εκδήλωσες τα συναισθήματά σου, ακόμα και αυτά για τα οποία ίσως ντρέπεσαι ή θα προτιμούσες να μη βιώνεις; Μήπως το να καταπιέζεις ό,τι νιώθεις δεν αποτελεί λύση; Μήπως η συζήτηση για τα συναισθήματά σου αποτελεί το πρώτο βήμα για την κατανόηση και την υπέρβασή τους;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Χρυσούλα Τ.
