Για εκείνους που μας το κάνουν εύκολο αξίζει κάθε δυσκολία

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος του. Ο καθένας ψάχνει την παρέα του, τη συντροφιά του, τους ανθρώπους που σε κάθε δύσκολη και μη στιγμή θα βρίσκονται εκεί δίπλα του να του υπενθυμίζουν πως ακόμα βαστάει στα πόδια του, να του θυμίζουν πως όλα θα πάνε καλά και τίποτα δεν τελειώνει.

Ήδη από την αρχαιότητα, ο όρος «φιλία» ήταν αρκετά διαδεδομένος, κατέχοντας ξεχωριστή θέση στη ζωή των ανθρώπων. Γι’ αυτό το λόγο και μίλησαν πολλοί και πολύ γι’ αυτήν. Προσπαθώντας, να την ορίσουν, να την αποτυπώσουν και να βρουν «την πιο σωστή». Μάταια όμως. Διότι κάθε φορά που εμφανίζεται είναι διαφορετική, αλλιώτικη, πρωτόγνωρη. Κάθε φορά σε βάζει να αντιμετωπίσεις καινούργιες καταστάσεις και φαινόμενα, σε φέρνει αντιμέτωπο με νέες προκλήσεις! Παρ’ όλ’ αυτά όμως, παραμένει το σπουδαιότερο αγαθό για όλους τους ανθρώπους. Αυτό είναι που την κάνει και τόσο δύσκολο να βρεθεί αληθινά.

Σ’ αυτή τη δυσκολία αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και ο γνωστός φιλόσοφος- ένας από τους πολλούς που μίλησαν γι’ αυτήν- ο Αριστοτέλης, μιας και διέκρινε κάποια είδη φίλιας, υποστηρίζοντας απόλυτα τη θέση του πως ο άνθρωπος αποτελεί από τη φύση του κοινωνικό και πολιτικό ον κι αν καταφέρει να υπάρξει μόνος του τότε είναι είτε θηρίο είτε Θεός. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο γνωστός Σταγιρίτης αποτυπώνει τη συνύπαρξη ως απαραίτητη προϋπόθεση της συμβίωσης. Πολλές θεωρίες της σύγχρονης ψυχολογίας, βασίστηκαν σ’ αυτήν την άποψη του φιλοσόφου τονίζοντας πως όντως ο άνθρωπος χρειάζεται και πάντα θα χρειάζεται τη λεγόμενη «αγέλη» του, για να καταφέρει να επιβιώνει.

Επειδή, αυτή είναι που του κρατάει συντροφιά όποτε το έχει ανάγκη, αυτή είναι που θα του θυμίζει να προστατεύεται, που θα τον βοηθάει να βρει την τροφή και άμα χρειαστεί θα του δίνει λίγο παραπάνω από τη δίκη του, έτσι ώστε να βεβαιωθεί ότι έχει χορτάσει πλήρως! Έτσι είναι οι άνθρωποι και γι’ αυτό ίσως έχουν φτιαχτεί. Όχι για να ζουν μοναχοί τους, απομακρυσμένα κι απομονωμένα ο ένας από τον άλλον, αλλά για να φτιάχνουν κοινωνίες, να τις δομούν και να τις φτάνουν σε ένα επίπεδο απόλυτα προσβάσιμο κι έτοιμο για τον «έξω» κόσμο.

Καλή σκέψη, τελικά αυτή. Διότι, κάπως έτσι, οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να μάθουν να συμβιώνουν με τους υπόλοιπους, να μάθουν να σέβονται, να τους δέχονται και να τους βοηθούν να καλύπτουν τις ανάγκες τους, γιατί την επόμενη φορά ίσως είναι αυτοί που έχουν τις ίδιες ανάγκες. Μην αποκλείουμε τις εξαιρέσεις όμως. Υπάρχουν κι αυτοί, που παρ’ όλη τη φύση τους, βάζουν στοίχημα με τον εαυτό τους και κάνουν στροφή αυτής, καταλήγοντας, όχι να μη συμβιώνουν με ανθρώπους, αλλά αυτή η συνύπαρξη να δείχνει Γολγοθάς μαζί τους. Ένας δρόμος μακρύς, που ενώ περπατάς γρήγορα και τρέχεις και λαχανιάζεις να τον τερματίσεις σύντομα, αυτός σταθερά εκεί. Ατελείωτος μπροστά σου.

Μπορεί αυτή η συναναστροφή να είναι αντικειμενικά δύσκολη με κάποιους, όμως όλη η υπόθεση αξίζει γι’ αυτούς, με τους οποίους δεν είναι. Γι’ αυτούς που για χάρη τους θα έκανες τα πάντα, θα έκανες την αρχή ενός νέου κόσμου μόνο και μόνο για να μην υπάρχει σ’ αυτόν, αυτός ο ένας που τους χάλασε τη «ζαχαρένια» τους το πρωί, που τους στράβωσε τη μέρα, που τους έφερε δάκρυα στα μάτια. Αυτούς τους αποκαλείς φίλους! Γι’ αυτά τα πλάσματα, αξίζει η συμβίωση και με τους άλλους. Για όλες τις στιγμές μαζί τους, για όλα τα ξενύχτια μαζί τους, για όλα τα κλάματα μαζί τους, για όλες τις χαρές.