Για να κάνεις παιχνίδι με το πρόσωπο πρέπει πρώτα να μάθεις να παίζεις

Όσους κι όποιους να ρωτήσεις περί φλερτ, κανείς δε θα βρεθεί να σου απορρίψει την ιδέα αυτού. Το φλερτ, υπήρχε προ πολλού και θα συνεχίσει να υπάρχει για πολλά ακόμη χρόνια. Όλες τις εποχές, όλα τα χρόνια της ανθρωπότητας αποτελούσε το νούμερο ένα στοιχείο των ερωτικών προσεγγίσεων. Ο κόσμος το επέλεγε πάντα για να εκφράσει κάθε λογής ενδιαφέρον είτε μόνο με ματιές, είτε και με λόγια ή ακόμα και με χειροπιαστές πράξεις κι άλλα παρόμοια πρακτικά ρομαντικά στοιχεία- κι όχι μόνο.

Όλοι οι άνθρωποι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, λένε ναι στο φλερτ, με περισσότερα παραδείγματα να είναι αυτά που το επιδιώκουν. Και καλά κάνουν. Το να σε κολακεύει κάποιος για τα προσόντα, την ομορφιά και τα επιτεύγματά σου, είναι ένα συναίσθημα που ο καθένας το έχει ανάγκη και κάθε φορά που συμβαίνει η καρδιά φτερουγίζει και το χαμόγελο τριπλασιάζεται. Πόσο μάλλον όταν το άτομο αυτό επιμένει, δείχνοντας ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον διεκδίκησης και κατάκτησής σου. Τότε είναι που το πραγματικό φλερτ εκφράζεται αφού αφιερώνεις χρόνο και προσοχή να ακούσεις τι έχει ο άλλος να σου πει, σε τι συμφωνείτε, σε τι όχι κι εν τέλει ίσως και τι έχει να σου προτείνει. Ο άλλος επίσης ανταποδίδει ανάλογα.

Κανείς δε σου υπόσχεται πως ο άνθρωπος που θα σε προσεγγίσει και θα σου εκφράσει ενδιαφέρον θα είναι των γούστων σου, θα είναι άνθρωπος που θα μπορείς να σκεφτείς τον εαυτό σου μαζί του, που θα σε ελκύει, -ίσως αυτό τη δεδομένη στιγμή, αξία, ουσία και νόημα δεν έχει- μία είναι η δεδομένη συνθήκη· πως εσύ με όλη αυτήν την συμπεριφορά, την προσοχή και το ενδιαφέρον γοητεύεσαι. Η αυτοπεποίθησή σου αυξάνεται κι η αύρα σου αλλάζει θετικά. Εκεί εμφανίζεται και το ενδεχόμενο να αρχίσει να σου αρέσει κι ο μέχρι τότε «αποκλείεται» άνθρωπος, αρχίζει και φαίνεται διαφορετικά, ίσως πιο οικεία, πιο ανοιχτά κι άμα κάτσει -ευχόμαστε- ίσως και πολύ πιο στενά.

Βέβαια, αυτό δε σημαίνει πως όταν το φλερτ δεν υπάρχει στη ζωή σου, αυτό πρέπει να σε παίρνει από κάτω, πως δεν πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση, να νιώθεις μειονεκτικά και να στεναχωριέσαι. Απεναντίας, εσύ είσαι αυτός που ολοκληρώνει τον εαυτό σου κι αυτό και μόνο αρκεί για να σε κάνει να νιώσεις μοναδικός.

Όπως και να έχει όμως, η διεκδίκηση κάποιου προς το πρόσωπό μας, ακόμα κι εάν το άτομο που μάς την απευθύνει μας βρίσκει παγερά αδιάφορους, μέσα μας αυτή η διεκδίκηση έχει κάποια θέση. Την επεξεργαζόμαστε, την αναλύουμε και της δίνουμε την προσοχή, την ουσία κι αξία που της ανήκει και που απαιτείται σε τέτοιες περιπτώσεις. Φυσικά, και δεν είναι απαραίτητο να ανταποδώσουμε εάν δεν το επιθυμούμε, κανείς δεν οφείλει να κάνει τίποτα με το ζόρι, επειδή κάποιος άλλος του το προτείνει, το προωθεί ή το ζητάει. Αλλά έχει τη γλύκα του, πώς να το κάνουμε.

Το να υπάρχει κάποιος, ο οποίος προσπαθεί να σε προσεγγίσει, να σε κάνει δικό του, να γίνεις μέρος του είναι του, είναι συναίσθημα για κάποιους ανεβαστικό, για άλλους πολυπόθητο και για πολλούς δελεαστικό. Άλλους πάλι τους βρίσκει παγερά αδιάφορους, κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός, πως κάτι τέτοιο είναι σίγουρα γοητευτικό. Πόσο μάλλον εάν ο άλλος είναι καλός παίχτης γνωρίζοντας απόλυτα τι λέει, πώς τα λέει και γιατί τα λέει. Τότε, η διεκδίκηση γίνεται ακόμα πιο ελκυστική, τότε το παιχνίδι αλλάζει ρόλους και κανόνες, γίνεται παιχνίδι για δύο, αφού ο ένας όπως φαίνεται πέτυχε τον σκοπό του και σου τράβηξε για τα καλά το ενδιαφέρον.  Game on!